Ένα βιβλίο του συγγραφέα Μάουρο Κοβάβιτς με τίτλο «A Nome Tuo» έπεισε τη Βαλέρια Γκολίνο να περάσει σκηνοθετικά από τις μικρές στις μεγάλου μήκους ταινίες, και να το επιχειρήσει, μάλιστα, με ένα ηθικά σύνθετο δράμα πάνω στο ζήτημα της ευθανασίας και της υποβοηθούμενης αυτοκτονίας.
Ηρωίδα του μυθιστορήματος και της ταινίας, η Ιρένε είναι μια 30χρονη φοιτήτρια Ιατρικής, η οποία έχει εγκαταλείψει προ πολλού τις σπουδές της και έχει στήσει παρέα με έναν πρώην σύντροφό της μια παράνομη επιχείρηση, βοηθώντας ασθενείς που πάσχουν από χρόνιες και ανίατες αρρώστιες να βάλουν τέλος στη ζωή τους.
Με ειδικά φάρμακα ερχόμενα από το Μεξικό και με μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία, η οποία εκτελείται σχεδόν αυτόματα, χωρίς να αφήνει περιθώρια για συναισθηματισμούς και ηθικά πισωγυρίσματα, η Ιρένε πρόκειται σύντομα να βάλει τις πράξεις και τη γενικότερη θεωρία της περί ζωής και θανάτου σε αμφισβήτηση.
Αιτία θα σταθεί η συνάντησή της με έναν ηλικιωμένο άντρα, ο οποίος θα επικαλεστεί τις υπηρεσίες της όχι επειδή υποφέρει από κάποια ασθένεια αλλά γιατί αποφασίζει να αποχαιρετήσει πρόωρα τον κόσμο, θέλοντας να εναντιωθεί στο αναπόφευκτο γήρας του και στη φθορά που αυτό επιφέρει.
Ήρεμη και με τις απαραίτητες αποστάσεις απέναντι στο σοβαρό θέμα με το οποίο καταπιάνεται, η Γκολίνο τοποθετείται πίσω από την κάμερα με ενθουσιασμό και μεταφράζει ιδέες και καλλιτεχνικά δάνεια από άλλες ταινίες σε ένα ελκυστικό και ζωηρό στιλιστικά φιλμ, το οποίο δεν αποφεύγει μερικές επαναλήψεις και σε σημεία παραείναι φωτογενές για το δικό του καλό.
Φροντίζει, παρ’ όλα αυτά, και για το μεγαλύτερο μέρος του περικυκλώνει την ιστορία όπως της αρμόζει, ενώ με τον τρόπο που υποβάλλει την ηρωίδα του σε στενή παρατήρηση κατορθώνει και- με τη βοήθεια της μετρημένης ερμηνείας που δίνει η Τζασμίν Τρίνκα- χρωματίζει ένα ενδιαφέρον και καθόλου συνηθισμένο γυναικείο πορτρέτο.
