Βασισμένος στη νουβέλα του Χάινριχ φον Κλάιστ, που έχει μεταφερθεί στο σινεμά και από το Φόλκερ Σλέντορφ το 1969, ο «Θρύλος» μιλά για την ιστορία ενός εμπόρου αλόγων του 16ο αιώνα, ο οποίος αποφασίζει να διεκδικήσει το δίκιο του όταν αδικείται σε μια εμπορική συναλλαγή από έναν άρχοντα της περιοχής. Η σοκαριστική αντίδραση του άρχοντα οδηγεί τον Κόλχαας να απαντήσει με βίαια μέσα και να ξεκινήσει επανάσταση που σύντομα εξαπλώνεται.
Στις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές της, η ιστορία του Μάικλ Κόλχαας ακροβατεί ανάμεσα στην ιδεαλιστική εφαρμογή των ιδεών της δικαιοσύνης, της προσωπικής τιμής και της αντίστασης ενάντια στην διεφθαρμένη εξουσία (ανατρεπτικές σκέψεις για την εποχή), και τις πιο αμφιλεγόμενες πτυχές της ηθικής ακαμψίας και της καταστρεπτικής εμμονής - η σκηνή όπου ο Κόλχαας επιτέλους βρίσκει ισάξιο αντίπαλο στον ιερωμένο του Ντενί Λαβάν, ο οποίος τον κατηγορεί για αλαζονεία και ιδιοτελείς σκοπούς, είναι τελικά όχι μόνο η κορύφωση του διλήμματος για τον Κόλχαας αλλά και όλη η ουσία της ταινίας του ντε Παγιέρ.
Οι σεβαστές προθέσεις, όμως, (η ταινία μένει μακριά από τις κορώνες του «Braveheart» και άλλων αντίστοιχων κινηματογραφικών επαναστάσεων) και οι πλούσιες δραματικές πτυχές χαντακώνονται από την επιτηδευμένα ισχνή εξιστόρηση και την σκόπιμη συναισθηματική αποστασιοποίηση από τους χαρακτήρες, ιδιαίτερα τον τραγικό πρωταγωνιστικό ήρωα (που ούτε ο Μαντς Μίκελσεν δεν μπορεί να διασώσει πλήρως), αποφάσεις που στραγγίζουν την εικαστικά αψεγάδιαστη ταινία από όποιο αφηγηματικό μομέντουμ και ενέργεια, και την αφήνουν εντυπωσιακή, αξιοπρεπή, ίσως σημαντική και επίκαιρη ιδεολογικά, αλλά και βαρετή.
