Όταν η πλειοψηφία των ταινιών κατασκοπίαςή/και εγκεφαλικών θρίλερ πάσχουν από μονοεπίπεδα σενάρια και χάρτινες πλοκές, το παράπονο συνήθως είναι για μία κάπως πιο πολύπλοκη ιστορία, μια ποικιλία χαρακτήρων, κινήτρων και αντατροπών.

Στο «Mobius» υπάρχουν, και υπάρχουν άφθονα, αλλά είναι τόσο ατέχνως ανεπτυγμένα και συνδυασμένα που καταλήγουν μέρη μιας ταυτόχρονα αχρείαστα μπερδεμένης αλλά και μάλλον ανόητης ιστορίας. Δεν μπορούν, έτσι, μόνα να συντηρήσουν το ενδιαφέρον, που κάνει σχεδόν αμέσως και τελεσίδικα βουτιά εξαιτίας του άτσαλου χειρισμού των δήθεν συναρπαστικών συμμαχιών και συνομωσιών, αλλά και της υπερβολικής πίστης της ταινίας στο κεντρικό της ρομάντζο. Έτσι, καταλήγει ένα αναιμικό και άσφαιρο θρίλερ, που μιμείται ανέμπνευστα κλασικές και προφανώς ανώτερες ταινίες του είδους και δεν προσφέρει τίποτα το αξιομνημόνευτο σε αυτό.

Η ιστορία διαδραματίζεται στον κόσμο των χρηματο-οικονομικών επιχειρήσεων, της μαφίας και των τεράστιων συμφερόντων και συνομωσιών, με πρωταγωνιστές, έναν Ρώσο μαφιόζο και μια πληροφοριοδότη των μυστικών υπηρεσιών, την οποία παρακολουθεί και ο ίδιος, οι οποίοι συνάπτουν ερωτική σχέση παρά τον θανάσιμο κίνδυνο γύρω τους.

Αυτή η ερωτική ιστορία, που καλείται να σηκώσει το μεγαλύτερο βάρος της κατά τ' άλλα επίπεδης πλοκής, αδυνατεί να κινηθεί σε πρωτότυπα μονοπάτια ή να αναπτυχθεί ουσιαστικά από το σενάριο και αναγκάζεται να βασιστεί αποκλειστικά στην χημεία των Ζαν Ντιζαρντάν και Σεσίλ ντε Φρανς - όχι το πιο εύστοχο κινηματογραφικό ζευγάρωμα σε θεωρία αλλά και εφαρμογή.

Ο Ντιζαρντάν, εξάλλου, για να πείσει ως μυστηριώδης και με βίαιο παρελθόν μαφιόζος, περιορίζει σε σημείο κατατονίας την φυσικά χαρισματική παρουσία του - το αποτέλεσμα είναι περισσότερο ανιαρό, παρά μυστηριώδες και γοητευτικό, όπως μάλλον ήλπιζε.