Όταν ο Γουλβερίν ήταν ο πρώτος, και μέχρι στιγμής και ο μοναδικός, χαρακτήρας που απέκτησε δική του ταινία μετά την τριλογία ταινιών «X-Men», που μας σύστησε αυτόν και τους υπόλοιπους μεταλλαγμένους σούπερ-ήρωες, ήταν λογικό να βλέπεις το πρότζεκτ περισσότερο ως σίγουρη επιτυχία παρά ως ένα ρίσκο.
Ο Χιου Τζάκμαν, εξάλλου, και η χαρισματική παρουσία του αρκούσε για να πείσει ότι αυτή ήταν μια απόφαση αυτονόητη, δεδομένης της προνομιακής θέσης του στο μεγάλο καστ της τριλογίας και του πλούσιου παρελθόντος του Λόγκαν ως παρία, ως στρατιώτη, ως ασυμβίβαστου αντι-ήρωα.
Ποιος θα περίμενε, όμως, ότι οι εξοργιστικά άχαροι και τεμπέλικοι χειρισμοί του χαρακτήρα από τις ταινίες στις οποίες είναι πρωταγωνιστής, θα έπληγαν τόσο την εντύπωση αυτή; Και πώς είναι δυνατόν ένας τόσο συναρπαστικός χαρακτήρας να χάνει τόση από τη δύναμή του όταν ο ρόλος του διογκώνεται από δεύτερος σε πρωταγωνιστικός;
Η πρώτη ταινία «Χ-Μεν Origins: Wolverine» έχασε σε τέτοιο βαθμό το νόημα του χαρακτήρα, με την φορτωμένη κλισέ και εντελώς κενή φαντασίας ιστορία της, που το σίκουελ έχει το αναπάντεχα επείγον καθήκον να μας πείσει ότι ο Γουλβερίν μπορεί να σταθεί πρωταγωνιστής. Και δεν τα καταφέρνει ιδιαίτερα ούτε αυτή.
Η ταινία ταξιδεύει τον Λόγκαν/Γουλβερίν στην Ιαπωνία, όπου ένας ετοιμοθάνατος παλιός του γνωστός, ευγνώμων για το γεγονός ότι ο Λόγκαν έσωσε κάποτε τη ζωή του, του προσφέρει το δώρο της 'ίασης' από την αθανασία του. Η κατάσταση όμως περιπλέκεται όταν η ιαπωνική μαφία βάλει σαν στόχο την εγγονή του οικοδεσπότη του Λόγκαν και εκείνος αναγκαστεί να την προστατέψει, παρόλο που πια είναι πολύ πιο ευάλωτος...
Η συγκεκριμένη ιστορία, ή τέλος πάντων κάποια λίγα ψήγματά της, είναι μία από τις πιο διάσημες και δημοφιλείς κόμικ ιστορίες του συγκεκριμένου ήρωα, αλλά τίποτα σχεδόν δεν έχει επιβιώσει της μεταφοράς για να σώσει την ταινία από το ναυάγιο: το βαθιά ανιαρό «Γουλβερίν» δεν είναι παρά ένα εξοργιστικό άθροισμα κλισέ στην αφήγηση και τους χαρακτήρες, προσβλητικά μπανάλ στην απεικόνιση της ιαπωνικής κουλτούρας, και τελικά μια μετριότατη περιπέτεια δράσης που αποτυγχάνει ακόμη και στα στοιχειώδη για να αρκεστεί σε μερικές ελάχιστες πετυχημένες αναλαμπές.
Ο Χιου Τζάκμαν παραμένει ιδανικός για το ρόλο αλλά η αφοσίωση και ενέργειά του υπογραμμίζουν ακόμη περισσότερο την ανόητη ιστορία, τις παντελώς ασυνάρτητες εξελίξεις και ανατροπές, ακόμα και την έλλειψη του ανίερου χιούμορ του, που τόσο σωστά είχε αναδειχθεί στο παρελθόν. Ας ελπίσουμε ότι τώρα που επιστρέφει ως κομμάτι του ευρύτερου καστ, στο «X-Men: Days of Future Past» θα θυμηθούμε γιατί τον θεωρήσαμε ως τον πιο ελκυστικό χαρακτήρα του συγκεκριμένου κόσμου, και η τρίτη ταινία - αν υπάρξει, μετά από δύο συνεχόμενες αποτυχίες - να δοθεί σε πιο ικανά χέρια.
