Ο Ρόκε, πρωτοετής φοιτητής, καταφτάνει από την επαρχία στο Μπουένος Αϊρες για σπουδές. Αποφασισμένος να διατηρήσει χαλαρή σχέση με τα μαθήματα, τα φτιάχνει με μία συμφοιτήτριά του και βρίσκει κατάλυμα στο σπίτι της, σύντομα, όμως, νιώθει να έλκεται από μια δυναμική, στρατευμένη βοηθό καθηγητή.

Διά αυτής θα εμπλακεί σταδιακά στον κόσμο των φοιτητικών παρατάξεων, ενώ η γνωριμία του με έναν πρώην βουλευτή της Αριστεράς, που τώρα ελέγχει τον μαθητικό ακτιβισμό από την πανεπιστημιακή έδρα του, θα τον κάνει να αρχίσει να αναζητά όλο και πιο περίοπτη θέση στα πολιτικά πράγματα...

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η πρώτη σκηνοθετική δουλειά του έμπειρου Αργεντινού σεναριογράφου Σαντιάγκο Μίτρε (στενού συνεργάτη του Πάμπλο Τραπέρο, εδώ σε ρόλο παραγωγού) με τίτλο «Ο φοιτητής», ο οποίος επιχειρεί θαρρείς ένα προσωπικό διάβασμα της «Αγωγής του πολίτη», μία δική του, ελεύθερη και χωρίς δογματισμό, δραματοποίηση της πρώτης πολιτικής άνδρωσης, αντανακλώντας τη στο πρόσωπο ενός χαμένου στον λαβύρινθο των φοιτητικών πολιτικών ζυμώσεων νεαρού επαρχιώτη.

Ο οποίος, διά της μύησης του στην εν λόγω, γεμάτη ενέργεια και τόλμη, όπως και αντιφάσεις και μηχανορραφίες εντροπία, μαθητεύει ταυτοχρόνως και αναπόφευκτα και στους μηχανισμούς λειτουργίας των ανθρώπινων σχέσεων, στους τρόπους με τους οποίους θα καλείται από εδώ και στο εξής να χειρίζεται και τις πιο απλές επαφές στην καθημερινότητά του.

Τούτος ο συσχετισμός, αιχμή της μελέτης του πραγματιστή Μίτρε, θα μπορούσε εύκολα να εκληφθεί ως κυνισμός, αν δεν αρθρωνόταν γερά στη βάση μιας αφήγησης που παρακολουθεί από απόσταση αναπνοής κάθε συναισθηματική έκφανση του ήρωα και μιας ρεαλιστικής οπτικής που σε βάζει αυτόματα στην ασφυχτική ζούγκλα της φοιτητικής πολιτικής (χώρια το ηχηρά σωτήριο φινάλε).