Έντεκα συναντήσεις ενός νεαρού κοριτσιού με τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ, σε μια σημερινή Αθήνα της κοινωνικο-πολιτικής αστάθειας, της αποξένωσης, της διαρκούς απογοήτευσης και των άφθονων διαψεύσεων. Δυο εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι, ενωμένοι φαινομενικά μόνο από δεσμά αίματος και τίποτα περισσότερο, καταφέρνουν στην πορεία να αποκτήσουν γέφυρες επικοινωνίας και να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο πέρα από οποιαδήποτε γονική σύμβαση.

Αυτή είναι, εν ολίγοις, η ιστορία που αποφάσισε να διηγηθεί εδώ ο Νίκος Κορνήλιος. Με την καινούργια του ταινία, ο 58χρονος σκηνοθέτης μοιάζει να απαντά σε ένα όλο και πιο επιτακτικό αίτημα για ένα απλό και ανεπιτήδευτο σινεμά των καθημερινών ιστοριών, των εύκολα αναγνωρίσιμων ηρώων και της στιλιστικής λιτότητας, η οποία δεν προσφέρεται επίτηδες ως άποψη αλλά προκύπτει από καθαρή ειλικρίνεια.

Σε αυτό το αίτημα ανταποκρίνεται ο Κορνήλιος, παραδίδοντας μια ταινία την οποία εύκολα μπορεί να προσπεράσει κανείς, ίσως επειδή η ίδια παραμένει ιδιαίτερα διακριτική ώστε να τραβήξει την προσοχή. Με μια αφοπλιστική παρουσία από τον Λάμπρο Αποστόλου στον ρόλο του πατέρα, ωστόσο, και μια σεναριακή και σκηνοθετική νοοτροπία που προτιμά να εστιάσει στα ελάχιστα και στα απολύτως απαραίτητα, το φιλμ ρίχνει μια ματιά στα όσα συμβαίνουν έξω από το καθησυχαστικό σκοτάδι της κινηματογραφικής αίθουσας και συστήνει την ανάγκη της ανθρώπινης επαφής ως μοναδικής σανίδας σωτηρίας σε καιρούς αντίξοους και εχθρικούς: Μια δήλωση διόλου πρωτόγνωρη αλλά ερχόμενη από καρδιάς.