Όταν το πρώτο πράγμα που σου προκαλεί η παρακολούθηση μιας αμερικανικής φαρσοκωμωδίας είναι μια ανεξήγητη ανάγκη να αντιμετωπίσεις με σχετική συμπάθεια τις αντίστοιχες ελληνικές, τότε υπάρχει σίγουρα κάποιο πρόβλημα. Αυτό συμβαίνει με την ταινία του παντελώς άγνωστου Τζάστιν Ζάκχαμ, ο οποίος ανέλαβε να μεταφράσει για λογαριασμό αγγλόφωνου κοινού και με ολέθρια αποτελέσματα μια γαλλική κωμωδία χρονολογίας 2006 με τίτλο «Mon Frère Se Marie» («Ο Αδερφός μου Παντρεύεται»).

Βέβαια, το ζήτημα δεν είναι τι προσδοκίες μπορείς να έχεις από μια ταινία την οποία έχει υπογράψει ο σεναριογράφος του «Επιθυμίες στο Παρά Πέντε» (μιας από τις χειρότερες ταινίες στις οποίες έχει συμμετάσχει ποτέ ο Τζακ Νίκολσον) και σκηνοθετεί ένας άνθρωπος με μοναδικό άλλο credit στο βιογραφικό του μια κολεγιακή κωμωδία τρίτης διαλογής με τίτλο «Going Greek».

Το ζήτημα είναι να καταλάβεις τι ακριβώς έπεισε αξιοσέβαστους ηθοποιούς όπως η Σούζαν Σαράντον, η Νταϊάν Κίτον και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο να συμμετάσχουν σε μια τέτοια πλήρη μετριότητα. Διότι αν δεν ήταν η δελεαστική αμοιβή, τότε σίγουρα δεν τους έπεισε ούτε το προχειρογραμμένο σενάριο, ούτε η παροιμιώδης απουσία χιούμορ, ούτε η υποτυπώδης σκηνοθεσία, ούτε το γεγονός ότι θα κατέληγαν να περιφέρονται με τρόπο διεκπεραιωτικό στα συμβατικά πλάνα ενός φιλμ που ούτε λίγο ούτε πολύ μοιάζει να υποτιμά τις δυνατότητές τους για κάτι πολύ καλύτερο.