Ταινίες όπως το «Oblivion» είναι πιθανό να φανούν πρωτόγνωρες και συναρπαστικές σε ανθρώπους οι οποίοι δεν διατηρούσαν ποτέ ιδιαίτερη σχέση με το είδος της κινηματογραφικής φαντασίας. Ανθρώπους που δεν εχουν δει ποτέ τον «Πλανήτη των Πιθήκων» (1968) ή το «Omega Man» (1971), την «Ολική Επαναφορά» (1990) ή πιο πρόσφατα το «Ζωντανός Θρύλος» (2007), το «The Matrix» (1999), ακόμη και το «Wall-E» (2008).
Για τους υπόλοιπους θεατές, η δεύτερη σκηνοθετική δουλειά του Τζόζεφ Κοζίνσκι, τρία χρόνια μετά το «Tron: Legacy», θα φανεί ακριβώς αυτό που είναι: μια φιλμική φωτοτυπία παλιότερων και καλύτερων ταινιών, στην οποία το μέγεθος της φροντίδας που έχει δοθεί στον πολυέξοδο σχεδιασμό παραγωγής είναι δυσανάλογο του ενδιαφέροντος που έχει επενδυθεί σε επίπεδο πρωτοτυπίας και αληθοφάνειας.
Τρεις διαφορετικοί άνθρωποι υπέγραψαν το σενάριο που μας ταξιδεύει στο 2077 και πιο συγκεκριμένα σε μια ερημωμένη και αποδεκατισμένη Γη. Εξήντα χρόνια νωρίτερα, μαθαίνουμε, εξωγήινοι εισβολείς αφάνισαν ολοσχερώς το φεγγάρι και κατέστρεψαν ένα μεγάλο κομμάτι του πλανήτη μας, έστω κι αν η ανθρωπότητα κατέληξε να κερδίσει τελικά τον πόλεμο. Οι μόνοι εναπομείναντες κάτοικοι της Γης είναι πλέον ο Τζακ και η Βικτόρια, οι οποίοι ζουν σε ένα τεχνολογικά εξελιγμένο και πανέμορφο αρχιτεκτονικά σπίτι που ακουμπάει στα σύννεφα. Οι μνήμες τους έχουν σβηστεί και η δουλειά τους είναι να επιδιορθώνουν τα ρομποτικά σκάφη που επιτηρούν τον ρημαγμένο πλανήτη και τον προστατεύουν από τους εισβολείς.
Όταν σε μια από τις τακτικές περιπολίες του, ο Τζακ συναντά τα συντρίμμια ενός διαστημοπλοίου, μοναδικός επιζήσας του οποίου είναι μια γυναίκα η οποία στοιχειώνει εδώ και καιρό μυστηριωδώς τα όνειρά του, ο ήρωας θα βρεθεί πολύ σύντομα υποχρεωμένος να αναθεωρήσει οτιδήποτε θεωρούσε δεδομένο για την ταυτότητά του, για την επίγεια αποστολή του και για την πραγματικότητα που τον περιβάλλει.
Το «Oblivion» ξεκίνησε την ζωή του ως ένα αδημοσίευτο κόμικ βιβλίο που έγραψε ο ίδιος ο Κοζίνσκι πολλά χρόνια πριν και κατέληξε στην οθόνη ως μια παραγωγή 200 εκατομμυρίων δολαρίων, τα περισσότερα από τα οποία είναι προφανές ότι ξοδεύτηκαν στο επιβλητικό εικονογραφικό μέρος του φιλμ. Όπως απέδειξε τρία χρόνια πριν και με το φαντασμαγορικό διάκοσμο που σκαρφίστηκε για λογαριασμό του «Tron: Legacy», ο Κοζίνσκι μοιάζει ιδιαίτερα επιδέξιος στο να κατασκευάζει πειστικά φουτουριστικά περιβάλλοντα και να τους προσδίδει χαρακτήρα και αξιοσημείωτη αισθητική.
Πέρα, όμως, από το οπτικό κομμάτι του φιλμ, το οποίο είναι αρκετά εντυπωσιακό στα σημεία όπου η επέμβαση των ψηφιακών εφέ δεν κάνει τα πάντα να φαντάζουν υπερβολικά πλαστά, το «Oblivion» παραμένει ένα άσκοπα βαρυφορτωμένο σε αφήγηση κατασκεύασμα που δεν κατορθώνει λεπτό να αποτινάξει από επάνω του το αίσθημα του προβλέψιμου και του πολυιδωμένου.
Από την πολλοστή εμφάνιση του Τομ Κρουζ στον ίδιο περιπετειώδη ρόλο που έχει υποδυθεί συχνότατα στην καριέρα του και τις ανέμπνευστες σκηνές δράσης, που έχουν κοπιαριστεί τόσες φορές ώστε να μην παρουσιάζουν πλέον κανένα ενδιαφέρον, μέχρι ολόκληρες παραμέτρους της πλοκής που μοιάζουν δανεικές από παλιότερες ταινίες ή τις ηλεκτρονικές παρτιτούρες του συγκροτήματος M83, οι οποίες ακούγονται ως αναμάσημα παλιότερων δισκογραφικών τους κυκλοφοριών, οι περισσότερες λεπτομέρειες της ταινίας δουλεύουν εναντίον της για να της δώσουν το μέγεθος ενός ακριβοπληρωμένου déjà vu. Πράγμα το οποίο, ασφαλώς, καταφέρνουν.
