Εκ των υστέρων, μοιάζει προφανές: η φούσκα της Pixar, του στούντιο που πρωτοπορεί τα τελευταία χρόνια στο σινεμά με τις έξυπνες, πρωτότυπες και συγκινητικές ιστορίες του, ήταν προορισμένη να σκάσει. Κάποια στιγμή, ορισμένα θεματικά μοτίβα θα αναδύονταν για να προδώσουν τον εφησυχασμό των ιστοριών, ενοχλητικές συνήθειες θα έκαναν την εμφάνισή τους για να μαρτυρήσουν μια διάθεση για τεμπελιά και, το χειρότερο όλων, η πρωτοτυπία και το ρίσκο του καινούριου θα έδιναν την θέση τους στις ασφαλείς επιλογές.
Και αυτό που παρατηρούμε τώρα είναι το «μετά» τη φούσκα αυτή, την άχαρη περίοδο όπου το στούντιο προσπαθεί να πείσει ότι υπάρχει ουσιαστικό νόημα για να επιδιώξει τα σίκουελ και πρίκουελ των γνωστών ιστοριών του αντί να κυνηγήσει κάτι το καινούριο. Οι «Μπαμπούλες Πανεπιστημίου» είναι απλώς η ταινία που έρχεται να συμβολίσει ό,τι ανησυχητικό για την κατεύθυνση που έχει πάρει η εταιρεία.
Η δεύτερή μας επίσκεψη στον κόσμο της «Μπαμπούλες Α.Ε.» μάς πάει πίσω στην εποχή που ο Σάλι και ο Μάικ, καλύτεροι φίλοι στη μετέπειτα ζωή, γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο και αντιπάθησαν ο ένας τον άλλον αμέσως, κυρίως εξαιτίας των μεγάλων διαφορών τους: το φυσικό ταλέντο του πρώτου δίπλα στην αφοσίωση και την πειθαρχία του δεύτερου όσον αφορά τις σπουδές τους. Η τύχη θα τα φέρει έτσι όμως, που θα πρέπει να μάθουν να δουλέψουν μαζί σαν ομάδα, αν θέλουν να πραγματοποιήσουν το όνειρό τους και να γίνουν Φοβιστές.
Απολύτως αξιοπρεπής και σε γενικές γραμμές διασκεδαστική, η ταινία αδικείται εν μέρει από το τάιμινγκ της κυκλοφορίας της: αν οι τίτλοι αρχής έφεραν όποιο άλλο logo πλην της Pixar, οι «Μπαμπούλες» θα κέρδιζαν κυρίως επαίνους για τον καλό τους ρυθμό, τον ευφάνταστο σχεδιασμό και την αβίαστη χημεία των δύο κεντρικών ηρώων, που σχηματίζουν ένα ιδανικό δίδυμο ακόμη και όταν είναι στα μαχαίρια.
Η αντίρρηση, όμως, είναι η ίδια με εκείνη που έμεινε ως επίγευση και από το «Brave»: το να περιμένεις λιγότερα από το συγκεκριμένο στούντιο είναι πια ιδιαίτερα δύσκολο, μετά από όλα όσα μας έχουν δείξει ότι μπορούν και φιλοδοξούν να κάνουν. Έτσι, ακόμη και μια καλοφτιαγμένη ιστορία σαν κι αυτή του συγκεκριμένου πρίκουελ φαίνεται λίγη ακριβώς επειδή πρόκειται για πρίκουελ: ένα συμπαθές και καλοφτιαγμένο αναμάσημα μιας ιστορίας, το σημαντικότερο, το πιο πρωτότυπο και το πιο φρέσκο κομμάτι της οποίας έχουμε ήδη ακούσει.
