Σπανίζουν οι φορές όπου ένας καλλιτέχνης παραδέχεται το λάθος του και προσπαθεί να δουλέψει πάνω σε αυτό με σκοπό να το διορθώσει, ή έστω να το περιορίσει. Από την άποψη αυτή η ειλικρίνεια με την οποία ο Κωνσταντίνος Γιάνναρης αντιμετώπισε την προβληματική πρώτη εκδοχή της νέας ταινίας του με τίτλο «Man at Sea», την οποία αξίζει να σημειωθεί ότι δούλευε για τέσσερα ολόκληρα χρόνια, είναι από μόνη της αξιέπαινη.
Αμέσως μετά την αποκαρδιωτική πρεμιέρα του φιλμ, τον προπερασμένο Φλεβάρη στο Φεστιβάλ Βερολίνου, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να επιχειρήσει ένα καινούργιο μοντάζ που θα μπορούσε ενδεχομένως να βελτιώσει το ξεκάθαρα ελαττωματικό υλικό το οποίο είχε στα χέρια του και, μάλιστα, δεν δίστασε να παραδεχτεί ανοιχτά πόσο η ενασχόλησή του με την ταινία στάθηκε μια διαδικασία που τον ταλαιπώρησε πολύ.
Ολοκληρώνοντας το «Man at Sea» κάτω από την ταμπέλα ενός «Director’s Cut», ο Γιάνναρης αποκαλύπτει τώρα όχι μια ριζικά διαμορφωμένη ταινία (σε σχέση με ό,τι είχαμε, τέλος πάντων, δει στην πρώτη της βερσιόν) αλλά μια οπωσδήποτε φιλότιμη προσπάθεια.
Η ιστορία και η πρόθεση παραμένουν ίδιες: ένα δεξαμενόπλοιο που ταξιδεύει στα ανοιχτά της θάλασσας και οι συγκρούσεις που δεν αργούν να ξεσπάσουν ανάμεσα στους αλλοεθνείς επιβάτες του- ένα πολυφυλετικό πλήρωμα και μια ομάδα 35 νεαρών μεταναστών που περισυλλέγονται από το πέλαγος- προσφέρεται για ένα δυνατό σχόλιο πάνω στο ζήτημα της συνύπαρξης, της διαφορετικότητας και της ανοχής σε μια multi culti μοντέρνα κοινωνία που δυσκολεύεται ακόμη να απορροφήσει οτιδήποτε φαντάζει ξένο και ανοίκειο σε αυτήν.
Παρ’ όλο που το τελικό σύνολο μοιάζει λιγότερο χαοτικό και πιο συμπαγές από την προηγούμενη φορά, ελάχιστα πράγματα λειτουργούν και πάλι όπως πρέπει. Πασχίζοντας ανάμεσα στους πάμπολλους χαρακτήρες και τις ατομικές ιστορίες τους, καθεμιά από τις οποίες θα μπορούσε να αποτελέσει μια ταινία από μόνη της, το «Man at Sea» χάνει τον έλεγχο της δράσης, της συνοχής του και των ρυθμών του, αδυνατεί να ελέγξει οπτικά και θεματικά το πολυπληθές ανθρώπινο σώμα του και καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με εκτενές τρέιλερ ταινίας παρά με κανονικό φιλμ.
Καταστάσεις τηλεγραφούνται στον θεατή αντί να αναπτύσσονται επαρκώς, ολόκληρες υποπλοκές παραμένουν ανεκμετάλλευτες, φαινομενικά ενδιαφέροντες ήρωες δεν προλαβαίνουν ποτέ να αποκτήσουν βάρος και υπόσταση, η σκηνοθεσία φανερώνει αδυναμία εστίασης και η αφήγηση παρουσιάζει χάσματα.
Δημιουργός συνήθως πειθαρχημένος και αυστηρός, ο Γιάνναρης μοιάζει εδώ με καπετάνιο που πελαγοδρομεί, προσπαθώντας να σώσει το σκάφος και το πλήρωμά του από πιθανό ναυάγιο. Τα καταφέρνει οριακά, έστω κι αν το «Man at Sea» παραμένει από την αρχή μέχρι το τέλος του ένα δημιούργημα που αγωνίζεται να φανερώσει το πολύ καλό φιλμ που κρύβει βαθιά μέσα του.
