Υπάρχει τίποτα που να μην μπορεί να κάνει ο Ανγκ Λι; Μετά και το θρίαμβο της «Ζωής του Πι», την απαιτητικότερη τεχνικά και αφηγηματικά ταινία του 2012, η απάντηση πλησιάζει προς το όχι. Ο άνθρωπος που έχει πάει κόντρα στην συνήθεια των πρωτοκλασάτων σκηνοθετών του Χόλιγουντ, και όχι μόνο, να βρίσκουν μια γωνιά της βιομηχανίας και να βολεύονται εκεί, κάνοντας ουσιαστικά παραλλαγές της ίδιας ταινίας, για άλλη μια φορά απομακρύνεται από ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν και παρουσιάζει μια συναρπαστική, πανέμορφη και συγκινητική ταινία, που θα ανανεώσει την πίστη σας στην δύναμη της αφήγησης.
Η κεντρική ιστορία του ομώνυμου μπεστ σέλερ του Γιαν Μαρτέλ είχε κάνει πολλούς σκηνοθέτες να διστάσουν να την αναλάβουν, ή να προσπαθήσουν και να τα εγκαταλείψουν. Όσο πλούσια και αγωνιώδης φαίνεται στο χαρτί, η ιστορία είναι στην πραγματικότητα βαθιά αντι-κινηματογραφική. Ο νεαρός Πι ταξιδεύει προς τον Καναδά με την οικογένειά του και κάποια από τα ζώα του ζωολογικού κήπου που συντηρούσαν για χρόνια στην Ινδία. Όταν μια τεράστια κακοκαιρία βυθίσει το πλοίο, ο Πι θα είναι ο μόνος επιζώντας αλλά θα βρεθεί να μοιράζεται τη σωσίβια λέμβο του με μία ζέβρα, έναν ουρακοτάγκο, μία ύαινα και τον Ρίτσαρντ Πάρκερ, τίγρη της Βεγγάλης. Η αφύσικη συγκατοίκηση με τον τελευταίο θα διαρκέσει 227 ολόκληρες μέρες...
Εκτός από τους προφανείς περιορισμούς του χώρου και των μη ανθρώπινων χαρακτήρων, η δυσκολία της ιστορίας έγκειται στο να αποδώσει κανείς την βαθιά αλληγορική, πνευματικά ανήσυχη μεριά της ιστορίας, που θίγει την σύγκρουση - ή και συνύπαρξη - του υλικού και του πνευματικού κόσμου, του Καλού και του Κακού, του ρεαλισμού και της πίστης σε κάτι μεγαλύτερο. Η στη θεωρία στατική και βαρύγδουπη αυτή ιστορία, όμως, είναι ασφαλής στα χέρια του Λι, ο οποίος της δίνει διαστάσεις επικές αλλά ποτέ υπερβολικές, ανήσυχες αλλά όχι διδακτικές.
Η αλάνθαστη ευαισθησία του για τις ισορροπίες και τους ρυθμούς της ιστορίας, και την καθοδήγηση των ηθοποιών του, μπορεί να συγκριθεί μόνο με την δεξιοτεχνία του για το αισθητικό αποτέλεσμα, που ξεπερνά ό,τι έχει κάνει στο παρελθόν. Χωρίς να χάνει λεπτό το μομέντουμ της ιστορίας, ο Λι χρησιμοποιεί όλα του τα εργαλεία - ακόμη και το ακόμη αμφιλεγόμενης σημασίας εργαλείο του 3D - στην υπηρεσία της, δίνοντάς μας στην πορεία κάτι το σπάνιο: πανέμορφες εικόνες (η φιγούρα του νεαρού ήρωα σκιαγραφείται απέναντι στο γιγαντιαίο ναύαγιο, ο ωκεανός καθρεφτίζει τον ουρανό και γεμίζει αστέρια, μία μικρή λίμνη φωσφορίζει γεμάτη απειλές...) που δημιουργούν δέος αλλά βρίσκονται εκεί για να προχωρήσουν με τον τρόπο τους το εσωτερικό ταξίδι του ήρωα.
Τίποτα βέβαια δεν θα ήταν το ίδιο χωρίς τη συγκλονιστική δουλειά στα ειδικά εφέ - είναι απλώς αδύνατο να φανταστεί κανείς πώς θα λειτουργούσε η ταινία χωρίς την ιδιοφυία των καλλιτεχνών στην δημιουργία της πλήρως φωτο-ρεαλιστικής τίγρης, του δευτεραγωνιστή ουσιαστικά της ταινίας - και την εξαιρετική παρουσία του πρωτοεμφανιζόμενου πρωταγωνιστή Σούρατζ Σάρμα, ο οποίος κουβαλά όλη την ιστορία με αξιοθαύμαστη ικανότητα. Είτε μοιραστείτε την ανάγκη του να πιστέψει σε κάτι μεγαλύτερο από τον ίδιο είτε όχι, ο Πι θα σας πείσει να μείνετε μαζί του για το συγκινητικό του ταξίδι.
