Με την διασκευή του στο μυθιστόρημα «Χόμπιτ» που ο Τζον Ρόλαντ Ρούελ Τόλκιν πρωτοδημοσίευσε το 1937, ο Πίτερ Τζάκσον ξεκινά να διηγηθεί μια περιπέτεια που όχι μόνο αποτελεί προοίμιο στην βασική πλοκή του «Αρχοντα των Δαχτυλιδιών» (της οποίας προηγείται κατά εξήντα χρόνια) αλλά και την θυμίζει σε μεγάλο βαθμό.
Επικεφαλής της παράτολμης οδύσσειας είναι κι εδώ ένας μικροσκοπικός κάτοικος της Μέσης Γης, πρόγονος του Φρόντο Μπάγκινς που ηγήθηκε των μετέπειτα εξορμήσεων του «Δαχτυλιδιού», ο οποίος παρέα με δεκατρείς νάνους και την διαρκώς καταλυτική συντροφιά του μάγου Γκάνταλφ ξεκινά να ανακτήσει ένα χαμένο βασίλειο της πατρίδας του, ερχόμενος στην πορεία αντιμέτωπος με ξωτικά, δράκοντες και αναρίθμητους θηριώδεις εχθρούς που παραμονεύουν πίσω από τα δάση, τις πεδινές εκτάσεις και τις ατέλειωτες βραχώδεις περιοχές της μυθικής χώρας τους.
Σα να μην πέρασε μια μέρα από τότε που ολοκλήρωσε σκηνοθετικά καθήκοντα στη φορτωμένη με Όσκαρ και εισπρακτικά ρεκόρ τριλογία του, ο Πίτερ Τζάκσον ακολουθεί τα ίδια στυλιστικά μονοπάτια και στην καινούργια του ταινία, γεγονός που στερεί από το «Χόμπιτ» το στοιχείο της έκπληξης και του δέους που περίμενε δέκα χρόνια πριν τους θεατές στην «Συντροφιά του Δαχτυλιδιού».
Μοιάζει, επίσης, να επαναλαμβάνει αναπόφευκτα την ίδια συνταγή σε οτιδήποτε αφορά τα ειδικά εφέ, τις πολυάριθμες σκηνές συμπλοκών, τους σωτήριους τρόπους με τους οποίους οι ήρωες ξεγλιστρούν από κάθε απειλή και την απεικόνιση του μαγεμένου και αχανούς σύμπαντος της Μέσης Γης.
Αυτή τη φορά, ωστόσο, ο Νεοζηλανδός δημιουργός επιστρατεύει την τεχνολογία των τριών διαστάσεων προκειμένου να δώσει βάθος στον παραμυθένιο κόσμο που επικαλείται και φιλμάρει σε 48 καρέ ανά δευτερόλεπτο (αντί για τον συνήθη αριθμό των 24 καρέ) με σκοπό να προσδώσει ακόμη μεγαλύτερο ρεαλισμό στην κινηματογράφισή του.
Με την βοήθεια των σεναριογράφων του προσθέτει, επιπλέον, ένα χιουμοριστικό στοιχείο που σε μεγάλο βαθμό έλειπε από τις εξιστορήσεις του «Άρχοντα», ενώ στον πρωταγωνιστικό ρόλο καλωσορίζει τον βρετανικής καταγωγής Μάρτιν Φρίμαν, ο οποίος μοιάζει να κατανοεί τον χαρακτήρα του όλο και περισσότερο όσο προχωρά η δράση.
Το «Χόμπιτ» είναι ένα πολύ μικρότερο βιβλίο σε μέγεθος από τον «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών», γεγονός που επιβεβαιώνει ότι ο Τζάκσον έχει ξεχειλώσει όσο μπορεί την πλοκή προκειμένου να γεμίσει τις τρεις απαιτούμενες ταινίες του νέου κινηματογραφικού έπους του. Από το πρώτο κεφάλαιο της τριλογίας διαφαίνεται, άλλωστε, ότι μερικές σκηνές τρενάρουν υπερβολικά και κάποια σκηνοθετική οικονομία θα είχε σίγουρα βοηθήσει το σχεδόν τρίωρο θέαμα στο να κινείται πιο γρήγορα και πιο μεστά.
Ο Τζάκσον δεν σκηνοθετεί, παρ' όλα αυτά, από την καρέκλα ενός καιροσκόπου που αντιλαμβάνεται ότι περισσότερα φιλμ σημαίνουν γι' αυτόν και περισσότερα εισιτήρια. Προσεγγίζει την μεταφορά του ως ορκισμένος οπαδός των σελίδων του Τόλκιν, ο οποίος απολαμβάνει της ευκαιρίας να παραμείνει όσο το δυνατόν περισσότερο στον κόσμο που συνέλαβε η φαντασία του συγγραφέα, και απευθύνεται πρωτίστως ως θαυμαστής σε θαυμαστές, γεγονός που εν μέρει δικαιολογεί την επιλογή του να σεβαστεί την πρόζα του συγγραφέα σχεδόν κατά γράμμα και να μην στερήσει τίποτα από την ίντριγκα του βιβλίου κατά τη μεταφορά του στην οθόνη.
Από την άποψη αυτή, το «Αναπάντεχο Ταξίδι» είναι προορισμένο να ικανοποιήσει περισσότερο τους αναγνώστες του βιβλίου και λιγότερο τους αμύητους θεατές οι οποίοι θα χρειαστεί να οπλιστούν με σχετική υπομονή μέχρι η ταινία να τους ανταμείψει στο δεύτερο μέρος της, με σκηνές όπως την θαυμάσια πρώτη συνάντηση του Μπίλμπο με το Γκόλουμ στην πυθμένα μιας υγρής σπηλιάς ή την κλιμακτήρια μάχη του φινάλε.
Έχοντας εξ ορισμού τον ρόλο ενός κινηματογραφικού ορεκτικού το οποίο αναλαμβάνει κυρίως να δελεάσει για τις επόμενες δυο ταινίες που θα ακολουθήσουν, το πρώτο μέρος του «Χόμπιτ» αφήνει υπόνοιες για εντυπωσιακούς μελλοντικούς κινδύνους που προς το παρόν παραμένουν άφαντοι (όπως ο πολυαναμενόμενος Νεκρομάντης) και για συναισθηματικές ανταμοιβές που μόνο σποραδικά κάνουν την εμφάνισή τους εδώ.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, η πρόσκληση που απευθύνει ο Πίτερ Τζάκσον στους θεατές του, για μια πλούσια σε συμβάντα και συγκινήσεις επιστροφή στα εδάφη της Μέσης Γης, είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη.
(Σημ: Η ταινία προβλήθηκε για τους Ελληνές δημοσιογράφους στην εκδοχή των 24 καρέ ανά δευτερόλεπτο, οπότε η κριτική αναφέρεται σε αυτή την βερσιόν)
