Μια μικρή, ολλανδική παραγωγή ήρθε στα τέλη της δεκαετίας του ’80 από το πουθενά για να τρομοκρατήσει το art house κοινό, ζωντανεύοντας ανατριχιαστικά μερικές από τις πιο αφόρητες ανθρώπινες φοβίες.

Περισσότερο ψυχολογικό θρίλερ παρά ταινία τρόμου, αλλά με μία σχεδόν αβάσταχτη, κλιμακούμενη ένταση που το είδος σπάνια επιδεικνύει, η «Εξαφάνιση» έγινε ένα μικρό χιτ που απομυθοποιήθηκε λίγο αργότερα από το αμερικανικό ριμέικ του ίδιου σκηνοθέτη, με πρωταγωνιστή τον Τζεφ Μπρίτζες. Τρία χρόνια μετά την ανεξήγητη εξαφάνιση της κοπέλας του κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών τους, ένας νεαρός αναζητά ακόμη απεγνωσμένα οτιδήποτε θα τον κάνει να κατανοήσει την τραγωδία που διέλυσε τη ζωή του. Όμως ο μόνος που μπορεί να απαντήσει στα ερωτήματά του είναι ο υπεύθυνος για την όποια τύχη της κοπέλας: ένας φαινομενικά φιλήσυχος οικογενειάρχης καθηγητής.

Χωρίς βίαιες εξάρσεις, αλλά με χειρουργική ακρίβεια, ο Σλούιζερ ανατέμνει τη φύση της εμμονής των δύο αντιπάλων και εγκαταλείπει με σιγουριά κάθε κλισέ στην κινηματογραφική απεικόνιση των κατά συρροή δολοφόνων. Ταυτόχρονα, καταγράφει πειστικά τόσο την ηλιόλουστη και ανέμελη ευτυχία που φευγαλέα βιώνεις στην αρχή του φιλμ όσο και την ανελέητη αγωνία που ακολουθεί – με αποτέλεσμα η αντιπαράθεσή τους να γίνεται ακόμη πιο τραγική.

Σταδιακά, η ανησυχία μετατρέπεται σε βεβαιότητα ότι αυτό που φαντάζεσαι ωχριά μπροστά στην αμείλικτη πραγματικότητα. Τίποτα όμως δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για το σοκαριστικό, εφιαλτικό φινάλε (ένα από τα πιο απαισιόδοξα που γνώρισε ποτέ το σινεμά) – το τίμημα που πληρώνει ο πρωταγωνιστής για την αδυναμία του να προχωρήσει είναι απάνθρωπο και ισοδυναμεί με μια κατάβαση στον κάτω κόσμο.