Οι αστικοί μύθοι ζωντανεύουν στα ξεχασμένα από θεούς και ανθρώπους γκέτο του Σικάγο και αναπνέουν κάτω από το δέρμα της πόλης και τα εξπρεσιονιστικά γκράφιτι που το στολίζουν σαν απόκοσμα τατουάζ. Χωρίς να φείδεται αποκρουστικών λουτρών αίματος, ο Βρετανός Μπέρναρντ Ρόουζ παραλαμβάνει ένα σύντομο διήγημα του Κλάιβ Μπάρκερ και το μετατρέπει σε μία σφιχτοδεμένη, νέα μυθολογία που λειτουργεί τόσο εγκεφαλικά όσο και σε επίπεδο πρωτόγονου φόβου.

Ένας γαντζοφορεμένος δολοφόνος, μία ιδέα βγαλμένη θαρρείς από τιποτένιο σλάσερ (τολμάς να πεις το όνομά του πέντε φορές μπροστά από ένα καθρέφτη;) και μία ανατριχιαστική παρτιτούρα του Φίλιπ Γκλας συνθέτουν την καλύτερη, καθαρόαιμη ταινία τρόμου των 90s σε μία δεκαετία που τα πιο ρεαλιστικά πορτρέτα serial killer κυριάρχησαν ολοκληρωτικά.

Όσο για τη χαραμισμένη Βιρτζίνια Μάντσεν, η μεταμόρφωσή της από ορθολογίστρια φοιτήτρια σε screaming queen εγκλωβισμένη στον εφιάλτη αποτελεί μία από τις πιο αγχωτικές ερμηνείες αμφιλεγόμενης γυναικείας υστερίας, παίρνοντας δικαιωματικά τη σκυτάλη από τη Μία Φάροου του «Μωρού της Ρόζμαρι».