Ρεαλισμός στην κινηματογράφιση, λιτότητα και ανθρωπιά στην αφήγηση, δεξιοτεχνικές ερμηνείες και πάνω από όλα ένας κοινωνικός προβληματισμός που καταφέρνει να αποφύγει τις παγίδες του διδακτισμού και να μιλήσει ψύχραιμα για τη ζωή σήμερα: δεν είναι απορίας άξιο που η «Αδερφή Μου» της Ούρσουλα Μέγιερ έχει συγκριθεί με το επίσης γαλλόφωνο σινεμά των αδερφών Νταρντέν ή αυτό του Κεν Λόουτς.
Η σκηνοθέτης, που εντυπωσίασε ήδη με την καθαρή ματιά της πρώτης της ταινίας, «Σπίτι Με Θέα», επιστρέφει με την ιστορία του 12χρονου Σιμόν, που συντηρεί το σπίτι του στην Ελβετία και την 25χρονη αδερφή του κλέβοντας μικροπράγματα από τους πλούσιους επισκέπτες παραπλήσιου χιονοδρομικού θέρετρου. Χωρίς καμία υποστήριξη, ο Σιμόν - ένα συγκινητικό κράμα παιδιού και άνδρα - παλεύει για την επιβίωση. Πόσο όμως μπορεί να λυγίσει χωρίς να σπάσει; Η Ειδική Μνεία του Φεστιβάλ Βερολίνου είναι ένα δυνατό δράμα που τσακίζει κόκαλα με την ανθρωπιά του - όχι όμως χωρίς να προσφέρει και τις ανατριχίλες μιας μεγάλης ανατροπής.
Η Ελβετίδα σκηνοθέτης μάς μίλησε λίγες ώρες μετά τη βράβευσή της με τη Χρυσή Αθηνά του 18ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας για την ιδέα πίσω από την ιστορία, την επιθυμία της να δείξει μια άλλη Ελβετία αλλά και να φτιάξει μια ιστορία που είναι παγκόσμια και αναγνωρίσιμη.
Καταρχήν, συγχαρητήρια για τη διάκρισή σας.
Ευχαριστώ πολύ! Είμαι πολύ χαρούμενη και ειλικρινά συγκινημένη με τα νέα. Δεν ξέρετε τι σημαίνει αυτό για μένα, και είναι πραγματικά κρίμα που δεν μπόρεσα να βρεθώ στην Αθήνα για να είμαι μαζί σας.
Ποια ήταν η αφορμή για την κεντρική ιστορία;
Είναι ένας συνδυασμός πολλών πραγμάτων, πολλών επιθυμιών. Αρχικά ήταν η επιθυμία μου να δουλέψω ξανά με τον Κέισι Μότε Κλάιν, το μικρό αγόρι που πρωταγωνιστεί εδώ και ήταν στην προηγούμενη ταινία μου. Ήταν τόσο υπέροχη η συνεργασία μας τότε (η δική του πρώτη ταινία) και δουλέψαμε πολύ, πειραματιστήκαμε πολύ. Και έτσι ήθελα να συνεχίσουμε και να γράψω ένα πρωταγωνιστικό ρόλο για αυτόν, τώρα που είναι έφηβος. Ή μάλλον τώρα που είναι στο ενδιάμεσο: ήταν πολύ σημαντικό να γυρίσουμε γρήγορα την ταινία γιατί ήθελα αυτήν ακριβώς την ηλικία - κάποιος δεν είναι πια παιδί αλλά δεν είναι και έφηβος.
Και πώς δημιουργήσατε αυτό το ρόλο; Ήταν ο χαρακτήρας που γεννήθηκε πρώτα ή η εικόνα του χιονοδρομικού κέντρου ίσως;
Η ιδέα για τον χαρακτήρα μού ήρθε σχετικά γρήγορα και νόμισα ότι ήταν ο ηθοποιός με ενέπνευσε, αλλά το αστείο ήταν ότι κατά τη διάρκεια της συγγραφής του σεναρίου, θυμήθηκα κάτι. Μεγάλωσα στους πρόποδες ενός βουνού στη Γαλλία και σύχναζα σε ένα τέτοιο χιονοδρομικό κέντρο. Και μια μέρα που ήμουν εκεί με πολλά άλλα παιδιά, ο δάσκαλος του σκι μάς έδειξε ένα αγόρι και μας είπε, προσέξτε αυτό το παιδί, είναι κλέφτης. Ήταν μόνος, στην ίδια ηλικία του Σιμόν. Ήταν έκπληξη για μένα, γιατί σε τέτοια κέντρα συχνάζουν άνθρωποι πλούσιοι, είναι ακριβό χόμπι το σκι. Προφανώς ήταν στο μυαλό μου γιατί το θυμήθηκα μετά!
sister / αδερφή - trailer από NyxtesPremieras
Και πώς επιλέξατε αυτό το μέρος, αυτό το σκηνικό για την ιστορία;
Ήταν φοβερά σημαντικό το μέρος, δηλαδή το χιονοδρομικό κέντρο και πού ήταν αυτό, είχε μια συναρπαστική τοπογραφία. Έχεις κάτω την πεδιάδα με τα εργοστάσια και απλά πρέπει να κοιτάξεις πάνω για να δεις ένα πολύ πλούσιο χιονοδρομικό κέντρο για σκι. Πολύ φτωχοί άνθρωποι και πολύ πλούσιοι άνθρωποι. Και λέει κάποια πράγματα για τον κόσμο μας σήμερα.
Και η προηγούμενη ταινία σας είχε στο κέντρο της μια οικογένεια διαφορετική, δυσλειτουργική. Μπορούμε να πούμε ότι αυτό είναι ένα μοτίβο της δουλειάς σας, κάτι που ανταποκρίνεται στις κινηματογραφικές σας ευαισθησίες;
Μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν είναι 'φυσιολογικοί', αυτοί που είναι στο περιθώριο. Η σχέση μεταξύ της Λουίζ και του Σάιμον, ήταν τόσο δυνατή - προσπαθούν να επιβιώσουν μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι, που είναι εκτός. Το φυσιολογικό είναι βαρετό. Σήμερα όταν ρωτάς τους ανθρώπους τι είναι το πιο σημαντικό πράγμα στη ζωή σου, όλοι λένε η οικογένεια - και ας έχουμε τόσα διαζύγια, τόσες εναλλακτικές οικογένειες. Είκοσι χρόνια πριν, θα έλεγε κάποιος η δουλειά, η σχέση μου, κλπ. Τώρα είναι η οικογένεια, και είναι το τελευταίο μοντέλο της κοινότητας. Νομίζω ότι επειδή δεν υπάρχει κοινότητα, η οικογένεια είναι αυτό που εμπιστευόμαστε. Και οι αουτσάιντερς πρέπει να βρίσκουν τρόπους για να επιβιώσουν, να φανταστούν πράγματα.
Η Ελβετία της ταινίας σας είναι μια χώρα εντελώς διαφορετική σε σχέση με την εικόνα που βλέπουμε συνήθως. Ήταν δύσκολο να το καταφέρετε αυτό;
Δεν ήταν δύσκολο γιατί τον ξέρω πολύ καλά τον κόσμο του χιονοδρομικού κέντρου, τα παρασκήνια, που δεν τα ξέρει πολύς κόσμος. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να διαδραματίζεται στην Ελβετία γιατί ήθελα πολύ να δείξω ένα άλλο πρόσωπο αυτής της χώρας πέρα από τα όμορφα βουνά και το πολυτελές κέντρο. Ήθελα να δείξω μπετόν, τουρίστες, χρήματα, τη βιομηχανία. Αλλά πάνω από όλα αυτός είναι κάτι σαν ένας μύθος. Δεν υπάρχουν ενήλικες πέρα από τους εραστές της Λουίζ. Σαν παραμύθι που θα μπορούσε να διαδραματίζεται οπουδήποτε στον κόσμο, όπως τα όσα συγκινητικά και φοβερά συμβαίνουν στην Ελλάδα.
Η ταινία «Η Αδερφή Μου» προβάλλεται στους κινηματογράφους από τη Seven Films.
