Πεπεισμένη πως για την ξαφνική εξαφάνιση του πατέρα της ευθύνεται ο επαγγελματικός του συνέταιρος, μια έφηβη κοπελίτσα απαγάγει τον 10χρονο γιο του τελευταίου και τον κλειδώνει στην ξυλαποθήκη της οικογενειακής επιχείρησης, θεωρώντας πως μπορεί να χρησιμοποιήσει τον «όμηρο» ως μέσο διαπραγμάτευσης για πληροφορίες για τα κατατόπια τον αγνοούμενο...

Ψήγματα νταρντενικού σινεμά συναντά κανείς στη νέα ταινία του Θάνου Αναστόπουλου («Διόρθωση»), έτσι εύσχημα όπως τοποθετεί ένα θυματοποιημένο και μαζί σκληρό παιδί στο περιβάλλον μιας κοινωνίας παρακμάζουσας οικονομικά και αναξιόπιστης ηθικά (η σημερινή Ελλάδα) και έτσι ρεαλιστικά, ελεύθερη, μισοαυτοσχέδια όπως κινείται σε τραχείς φυσικούς χώρους (της σημερινής Αθήνας).

Κι ενώ τούτο τον ρεαλισμό καίρια τον διακόπτουν ορισμένα στιγμιότυπα υπέρβασης ή επεξηγηματικά της ιστορίας φλάσμπακ, υπάρχουν κάποια άλλα, «πεποιημένα» και θεατρίζοντα, που τον μολύνουν υπονομεύοντας την αποτελεσματικότητα του δράματος και συνεπώς εμποδίζοντας την αναγωγή του στα επίπεδα μιας σύγχρονης τραγωδίας. Εξαιρετικοί οι δύο ανήλικοι πρωταγωνιστές.