Εδώ και τρεις δεκαετίες ο Μπρους Γουίλις είναι ένας από τους μεγαλύτερους σταρ της διεθνούς κινηματογραφικής σκακιέρας.

Σε μία ιδιαίτερα για τον ίδιο παραγωγική χρονιά, κατά τη διάρκεια της οποίας τον είδαμε σε δεύτερους ρόλους σε τρία φιλμ («Ο έρωτας του φεγγαριού», «Οι αναλώσιμοι 2», «Μην εμπιστεύεσαι κανέναν»), το φουτουριστικό «Looper» του Ρίαν Τζόνσον, όπου ενσαρκώνει έναν επαγγελματία δολοφόνο ο οποίος ταξιδεύει στον χρόνο για να βρεθεί αντιμέτωπος με τον νεότερό του εαυτό, τον επαναφέρει στο προσκήνιο.

Με αφορμή την ταινία, που προβάλλεται στις ελληνικές αίθουσες, ο 57χρονος ηθοποιός μιλάει για τον χρόνο και την καριέρα του.

Πρέπει να βλέπετε πολλά σενάρια. Με ποια κριτήρια επιλέγετε μια ταινία;

Ο λόγος που επιλέγεις μια ταινία είναι πάντα διαφορετικός. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όταν διάβασα το «Looper», η απόφασή μου ήταν στιγμιαία. Είναι μόλις η τρίτη φορά που μου συμβαίνει αυτό στα 28 χρόνια που κάνω ταινίες. Διάβασα το σενάριο, πήρα τηλέφωνο τον ατζέντη μου και είπα: «Είμαι μέσα...».

Τι σας έκανε να αντιδράσετε τόσο άμεσα;

Το καλό κείμενο. Οταν διαβάζεις ένα σενάριο και ανυπομονείς να γυρίσεις τη σελίδα, ξέρεις ότι οφείλεται στον γραπτό λόγο. Είναι επίσης για μένα καινοτομία να συμμετέχω σε άλλη μία ταινία με θέμα το ταξίδι στον χρόνο, μια ταινία επιστημονικής φαντασίας, αν και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα διαφορετικό είδος χρονο-ταξιδιού και μια διαφορετική ιστορία από αυτήν των «12 πιθήκων». Υπάρχουν, ωστόσο, ομοιότητες, κα θώς κανένα από τα δύο φιλμ δεν ασχολείται με τα στοιχεία αυτά καθαυτά του ταξιδιού στον χρόνο. Οι μηχανισμοί είναι λιγότερο σημαντικοί σε σχέση με το συναισθηματικό περιεχόμενο του χαρακτήρα μου, τόσο στους «12 πιθήκους» όσο και στο «Looper».

Γιατί μας ιντριγκάρει τόσο η ιδέα του ταξιδιού μέσα στον χρόνο;

Η ιδέα του χωροχρονικού ταξιδιού είναι πρωτοποριακή. Είναι ένα παιχνίδι που μπορούμε να παίξουμε. Με έχουν ρωτήσει πολλές φορές: «Αν μπορούσες να γυρίσεις πίσω στον χρόνο, πού θα πήγαινες και τι θα έκανες;». Και λέω: «Θα πήγαινα να δω τον Καίσαρα ή τον Σωκράτη». Είναι ένα παιχνίδι ρόλων το οποίο κανείς δεν μπορεί να εφαρμόσει στην πράξη, αλλά έχει ενδιαφέρον να μιλάς γι' αυτό. Από τη στιγμή που δεν μπορείς να το κάνεις εσύ, αναλαμβάνουν οι ταινίες να το κάνουν. Κι αυτό είναι ένα σπουδαίο παράδειγμα της δύναμης του σινεμά, γιατί για δύο ώρες τοποθετεί τους θεατές σ' αυτόν τον πιθανό κόσμο και μπορείς να αφήσεις κατά μέρος όλες τις αναστολές σου και να αφεθείς στο ταξίδι. Υπέροχο. Το «Looper» σε βάζει σε αυτό το ταξίδι εγείροντας ερωτηματικά - ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που καλείσαι να παίξεις. Ολοι πιστεύουν ότι επειδή έχει εφευρεθεί το ταξίδι στον χρόνο, θα υπάρχουν κι άλλες εφευρέσεις, άρα ο κόσμος θα είναι ένα καλύτερο μέρος. Αλλά δεν είναι - στη δική μας ιστορία οι εγκληματίες εκμεταλλεύονται το χρονικό ταξίδι για να ξεφορτωθούν ανθρώπους που δεν θέλουν ζωντανούς.

Ποια είναι η άποψή σας για το όραμα του σκηνοθέτη Ρίαν Τζόνσον σε ό,τι αφορά το μέλλον; Το μέλλον στο «Looper» είναι ένας βίαιος κόσμος...

Γιατί το μέλλον πρέπει να είναι τόσο βίαιο; Η απάντηση είναι απλή. Ο Ρίαν ήθελε να πει ότι είναι τόσο βίαιο όσο ο κόσμος που ζούμε τώρα και ζούμε σίγουρα σε έναν βίαιο κόσμο. Και αν κάποιοι πιστεύουν ότι δεν ζούμε σε βίαιο κόσμο, τότε δεν δίνουν την απαιτούμενη προσοχή. Ο μόνος λόγος που ο πληθυσμός αυξάνεται είναι γιατί γεννιούνται λίγο περισσότεροι άνθρωποι από όσους σκοτώνονται ή πεθαίνουν κάθε μέρα. Αλλά ζούμε σε έναν βίαιο κόσμο και δεν ξέρω ποιος κάνει κουμάντο σ' αυτόν (γελάει).

Απολαμβάνετε την ηθοποιία όσο στο ξεκίνημα της καριέρας σας;

Μερικές φορές όχι. Υπάρχουν φορές που αισθάνομαι ότι δουλεύω κάπου για καιρό. Τα τελευταία δύο χρόνια μπόρεσα να δουλέψω για μικρότερες περιόδους. Τώρα θα πάω στο Μόντρεαλ και το Λονδίνο για να γυρίσω το σίκουελ του «Red» και αυτό θα κρατήσει τρεις μήνες. Eχουμε καινούργιους στο καστ - ο Αντονι Χόπκινς είναι στο φιλμ και αυτό είναι πολύ κουλ. Είμαι ενθουσιασμένος και γι' αυτό και που θα συνεργαστώ με τους ίδιους ηθοποιούς - τους Τζον Μάλκοβιτς, Μέρι-Λουίζ Πάρκερ και Ελεν Μίρεν - που ήταν και στο πρώτο. Ανθρωποι με τους οποίους διασκεδάζεις κάθε μέρα. Μοιάζει με ένα είδος οικογένειας, αλλά και με τσίρκο επίσης, γιατί μετακινείσαι εδώ κι εκεί. Μαζεύεις τις σκηνές και πηγαίνεις στο Λονδίνο και μετά στο Παρίσι...