Σκιές, επίπλαστα φαινόμενα, πισώπλατα μαχαιρώματα, γυναίκες που προδίδουν, άντρες που σωπαίνουν αλλά και κώδικες που αντιστέκονται σαν ατσάλι. Το γαλλικό νουάρ στα καλύτερά του από τον μετρ Ζαν-Πιερ Μελβίλ.

Οι έξυπνοι χαφιέδες ζουν μόνοι, και είναι πάντοτε καλύτερο γι' αυτούς να μην έχουν κανένα φίλο εκτός του εαυτού τους. Ένας χαφιές που έχει για φίλους έναν αστυνομικό και έναν απατεώνα είναι ηλίθιος σε βαθμό ηρωισμού, καθότι διάγει μια ζωή σχεδόν αδύνατη και καταδικασμένη. Τέτοιος είναι ο κεντρικός χαρακτήρας του «Le Doulos», ενσαρκωμένος από τον Ζαν-Πολ Μπελμοντό «μελβιλικά» ανέκφραστο.

Αλλά αντίστοιχα «ηρωικός» και καταδικασμένος δεν είναι μήπως και ο κακοποιός του «Le Deuxieme Souffle», που ρίχνεται με τυφλό πάθος σο κυνήγι του τελευταίου μεγάλου κόλπου, ενώ ένας επιθεωρητής βρίσκεται στα ίχνη του; Όπως είχε γράψει κάποιος, στο σινεμά του Μελβίλ «η μοίρα του ήρωα είναι αδιαχώριστη από το στυλ ή την ηθική του: είναι μέρος της φόρμας του, όπως η Κάντιλακ που οδηγεί και οι ιπποτικοί τρόποι». Οι άντρες του κυνικού μέχρι απελπισίας Γάλλου σκηνοθέτη δεν μπορούν παρά να ζήσουν και να πεθάνουν με έναν τρόπο. Και ο ίδιος ο Μελβίλ, που οι διαυγέστεροι δε δίστασαν να αποδεχτούν ως πατέρα της νουβέλ βαγκ, δεν υπέγραψε παρά μια σειρά από παραλλαγές της ίδιας της ταινίας, άρα της ίδιας ηθικής και κοίρας.

Φιγούρες του αμερικάνικου νουάρ που κινούνται σε έναν κινηματογραφικό χωροχρόνο α λα Μπρεσόν ή Οζου, οι ήρωες του Μελβίλ μπορεί να είναι στυλιζαρισμένοι και απρόσιτοι, αλλά τελικά μοιάζουν με αγίους ακόμα και όταν εγκληματούν. Πόσω μάλλον όταν, καθώς περπατούν προς το αναπόφευκτο, γίνονται ένα με την εικόνα του εχθρού τους ή βρίσκουν χρόνο για μια γεμάτη στυλ πόζα μπροστά στον καθρέφτη.