Το «Ένα Χορό Για Σένα» («The Band Wagon») κυκλοφόρησε στις αίθουσες ένα χρόνο μετά το «Τραγουδώντας Στη Βροχή». Ήταν γραμμένο από τους ίδιους ακριβώς συγγραφείς, σκηνοθετημένο, όμως, από έναν μεσήλικα σκηνοθέτη, ο οποίος φαινόταν να έχει χορτάσει από σόου μπίζνες.
Ίσως γι' αυτό και πίσω από την παρήγορη μιούζικαλ ξενοιασιά, ο Βινσέντε Μινέλι φρόντισε να κρύψει εδώ έναν διακριτικό αέρα μελαγχολίας, μπορεί και κάποιας αυτοκριτικής. Το «Ένα Χορό Για Σένα» σηματοδοτούσε από την άλλη και την επιστροφή του Αστέρ στο σινεμά μετά από αισθητή απουσία μερικών ετών, την οποία είχε επιλέξει ο ίδιος. Ήταν η αρχή μιας σειράς ημιαυτοβιογραφικών ταινιών τις οποίες γύρισε ο 54χρονος πλέον ηθοποιός για λογαριασμό της MGM.
Με αυτά και μόνο τα δεδομένα, εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι το «Ένα Χορό Για Σένα» αποτέλεσε μια βαθύτερη ματιά στους μηχανισμούς του θεάματος από ανθρώπους που του αφιέρωσαν τις ζωές τους. Όχι πως κάτι τέτοιο στέρησε από την ταινία τις ψυχαγωγικές τις ιδιότητες. Μεγαλειώδες και λαμπερό, όπως κάθε ταινία που γυριζόταν στη διάρκεια εκείνης της χρυσής για το μιούσικαλ εποχής, το φιλμ περιέχει κλασικά νούμερα, όπως το “Dancing In The Dark” και το “Τhat's Entertainment”, αποθανατίζει τον Αστέρ σε μια από τις ωραιότερες εμφανίσεις του και επιβεβαιώνει τη διάνοια του Μινέλι. Ενός ανθρώπου ο οποίος κατανοούσε απόλυτα την έννοια της σκηνοθεσίας, του σκηνικού χώρου και των δυνατοτήτων της κάμερας, τόσο ώστε να μπορεί να τα χρησιμοποιεί για να εξερευνά τις μαγικές χημείες που γεννιούνται ανάμεσα στην κίνηση και το ανθρώπινο σώμα.
