Μια από τις πιο επιτυχημένες συνεργασίες του Μαρσέλ Καρνέ και του σεναριογράφου Ζακ Πρεβέρ, που καθιέρωσαν τον «ποιητικό ρεαλισμό». Χωρίς να φτάνει το επίπεδο των δικών τους, αριστουργηματικών «Παιδιών Του Παραδείσου», το «Le Quai Des Brumes» αποτελεί ένα αφοπλιστικά φαταλιστικό προοίμιό τους.

Η συνάντηση του Ζαν Γκαμπέν και της Μισέλ Μοργκάν γίνεται εν μέσω δυσοίωνης ομίχλης στο πνιγηρό λιμάνι της Χάβρης -ένα καταφύγιο χαμένων ψυχών, που, όπως και οι δύο καταραμένοι εραστές, αναζητούν ψήγματα ελπίδας σε ένα σύμπαν παρακμής.

Χαρακτηριστικό δείγμα μιας σειράς εμβληματικών ταινιών για το γαλλικό σινεμά που επηρέασαν το αμερικάνικο νουάρ, βρίθει από τολμηρούς για την εποχή υπαινιγμούς, μα δεν αρκείται σε αυτό. Περικλείει τους χαρακτήρες του με έναν αβάσταχτο ρομαντισμό χωρίς ωστόσο να τους αφήνει κανένα περιθώριο διαφυγής. Διόλου παράξενο που το καθεστώς Μουσολίνι βρήκε την ταινία αφόρητα απαισιόδοξη και άσκησε πιέσεις προκειμένου να της στερήσει το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία, όπου διαγωνιζόταν.