Οικογενειακό δράμα ανοιχτών χώρων, πολεμικό έπος ηρωισμού και καλοσυνάτη φιλοζωική περιπέτεια. Το βλέπεις όπως θέλεις. Ούτε καλό ούτε κακό.
Είναι βέβαια σκηνοθετημένο με την εκνευριστική τελειότητα του Σπίλμπεργκ, η μουσική ανήκει στον –αφόρητο πια- Τζον Γουίλιαμς και οι βιομηχανικές ερμηνείες δεν ξεφεύγουν ούτε πόντο από τα χολιγουντιανά κλισέ.
Αν πάτε με την οικογένειά σας θα θυμηθείτε τα παλιά και θα περάστε –όπως λέγανε- «περίφημα». Ποιος πάει όμως πια στο σινεμά με την οικογένειά του;
Περήφανο, ατίθασο και πολυτάλαντο άλογο αυξημένης νοημοσύνης ζεύεται στην υπηρεσία κάποιου φτωχού Αγγλου αγρότη (Πήτερ Μάλαν) και του γιου του (ο πρωτοεμφανιζόμενος Τζέρεμι Ιρβάιν) μέχρι που ξεσπάει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος κι αρχίζουν οι περιπέτειές του. Μπαίνει στις τάξεις του αγγλικού ιππικού, αιχμαλωτίζεται από του Γερμανούς, περνάει από τα χέρια δυο νεαρών λιποτακτών και μιας ορφανής Γαλλίδας και τελικά βρίσκεται στα χαρακώματά. Εν τω μεταξύ ο νεαρός ιδιοκτήτης του έχει στρατευτεί και το αναζητά μέσα στις βόμβες και τα δηλητηριώδη αέρια.
Αν το βρίσκει; Εσείς τι λέτε! Ταινία για όλη την οικογένεια είναι.
Η οποία είναι μάλιστα βασισμένη σε ένα από τα πιο διάσημα παιδικά βιβλία των τελευταίων χρόνων (εκδόθηκε το 1982), το οποίο αργότερα έγινε θεατρικό έργο και παίζεται ακόμη στην Αγγλία. Εχει την απλότητα και την καθαρότητα της προ-Χάρι Πότερ παιδικής λογοτεχνίας, είναι γεμάτο «θετικά μηνύματα» και δεν προσβάλει κανένα.
Το ίδιο συμβαίνει με την ταινία: θυμίζει την εποχή του Τζον Φορντ- τα παλιά εκείνα γουέστερν με τον Τζον Γουέιν ή τα ηρωικά πολεμικά που μύριζαν μεγαλείο και αγνό πατριωτισμό. Τα αγροκτήματα είναι πράσινα και η λάσπη τους καθαρή, τα πεδία των μαχών δεν έχουν ούτε ίχνος από αίμα και τα φριχτά χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου δεν έχουν ούτε βία ούτε ρεαλισμό ούτε πόνο.
Σα να σου λέει ο Σπίλμπεργκ: «ναι ξέρω ότι δεν ήταν έτσι τα χαρακώματα κι επίσης ξέρω ακριβώς πως πρέπει να γυρίζονται οι πολεμικές ταινίες σήμερα, αφού έκανα τον «Στρατιώτη Ράιαν». Τώρα όμως θέλω κάτι καθαρό». Πώς ακριβώς το είπαμε; Ταινία για όλη την οικογένεια!
Αν θα την θυμόμαστε ως μια από τις καλύτερες ταινίες του Σπίλμεπργκ; Σίγουρα όχι. Μπροστά στο «Ε.Τ.», τα «Σαγόνια», τις «Στενές Επαφές» και τον «Ιντιάνα Τζόουνς», ωχριά. Είναι όμως κατώτερη και από το «Πιάσε με αν μπορείς» και το «Μόναχο».
Κι όμως θα σας πω απερίφραστα ότι την συστήνω. Έχει κάτι ξεχασμένες αρετές που με εξέπληξαν και μια παλιομοδίτικη κινηματογραφική γοητεία. Έχει την δύναμη του παλιού σινεμά της αθωότητας και των μεγάλων διαστάσεων, που είναι γεμάτο με αρλούμπες τόσο μαγικές που στο τέλος τις απολαμβάνεις.
Να την δείτε.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
