Ένα γοητευτικό παραμύθι που σε κάνει να γελάς στις πιο συγκινητικές του στιγμές. Μια δραματική ιστορία με διάθεση κωμική. Ένα καρτούν με αληθινούς ηθοποιούς. Ένα ανατολίτικο παραμύθι με δυτικά κόλπα.
Η Σατραπί και ο Παρονό συνεχίζουν να παίζουν με ετερόκλητα (κι όχι μόνο κινηματογραφικά) υλικά και να επιτυγχάνουν υπέροχες αλχημείες.
Όπως και το εξαιρετικό «Περσέπολις», έτσι και το «Κοτόπουλο με Δαμάσκηνα» ήταν αρχικά ένα κόμικ της Σατραπί. Ασπρόμαυρο, ιδιότροπο και ιδιότυπο. Αντί για ασπρόμαυρο κινούμενο σχέδιο όμως, οι δύο σκηνοθέτες έφτιαξαν από το κόμικ αυτό μια έγχρωμη ταινία με ηθοποιούς- καταπληκτικός είναι όπως πάντα ο Ματιέ Αμαλρίκ.
Στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 50, ένας βιολιστής, ο Νασέρ Αλι Καν (στο κόμικ παίζει παραδοσιακή περσική κιθάρα) αποφασίζει να πεθάνει επειδή καταστράφηκε το αγαπημένο του βιολί- τι εξαίσιος ποιητικός λόγος για την προαναγγελία του θανάτου ενός πραγματικού ποιητή! Κάτω από την πρόφαση του βιολιού ωστόσο, υπάρχει η απογοήτευση για την αποτυχία μιας ολόκληρης ζωής και- φυσικά- ένας χαμένος ανολοκλήρωτος έρωτας.
Στα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας βλέπουμε την κατάληξη της: τον θάνατο και την κηδεία του Νασέρ. Μέχρι τον θάνατο όμως θα μεσολαβήσουν οκτώ ημέρες και οκτώ φιλμικά κεφάλαια γεμάτα μυστικά, εκπλήξεις και παιχνίδια με τον χρόνο.
Αυτό που ενδιαφέρει τους δύο δημιουργούς είναι η διαδικασία μέχρι το φινάλε: τα γεγονότα που προηγήθηκαν στο μακρινό παρελθόν του ήρωα κι αυτά που θα έρθουν μετά τον θάνατό του.
Η δομή της ιστορίας δηλαδή βρίσκεται στο παρόν και στην προσπάθεια του Νασέρ να πεθάνει, την ώρα που τα φλας μπακ φωτίζουν την αληθινή καταγωγή της απογοήτευσής του και τα άλματα στο μέλλον αποκαλύπτουν όλα όσα θα γίνουν όταν αυτός θα έχει πια πεθάνει.
Τα απομεινάρια του μεγάλου ανολοκλήρωτου έρωτα βρίσκονται σκόρπια σε όλο το σώμα της ταινίας, έχοντας προηγουμένως σημαδέψει ανεξίτηλα και το σώμα του Νασέρ.
Γεννημένη στο Ιράν και πολιτογραφημένη Γαλλίδα η Σατραπί δεν αρκέστηκε αυτή τη φορά να το μεταφέρει αυτούσιο ως κόμικ της, αλλά προτίμησε να το ζωντανέψει με ηθοποιούς. Κι ίσως να πάει ακόμη πιο πέρα: να το διασκευάσει προσθέτοντας κι αφαιρώντας στοιχεία και δίνοντας νέες διαστάσεις που δεν υπήρχαν στο χαρτί.
Ετσι οι χάρτινες ασπρόμαυρες εικόνες του κόμικ έδωσαν την θέση τους σε ένα κινηματογραφικό παιχνίδι έντονων χρωμάτων, ζωγραφισμένων ντεκόρ και κινηματογραφικών τρυκ. Αφεθείτε τους χωρίς αναστολές: την ώρα που είσαι έτοιμος να κλάψεις, η Σατραπί σε παγιδεύει με ένα τολμηρό αστείο και την ώρα που νοιώθεις δεμένος στην πλοκή, μια απρόσμενη κίνηση σε απελευθερώνει.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
