Μετά από δυο απόπειρες να διευρύνει τους σκηνοθετικούς του ορίζοντες με μεγαλύτερες, πιο φιλόδοξες παραγωγές, μία αρκετά πετυχημένη («Το Άρωμα: Η Ιστορία ενός Δολοφόνου», 2006) και μια όχι τόσο («The International», 2009), o Τομ Τίκβερ επιστρέφει στο πιο προσωπικό σινεμά, με ένα ενήλικο ανάλαφρο δράμα/κομεντί, που για άλλη μια φορά διαπραγματεύεται την φύση των ερωτικών σχέσεων και την επιρροή της τύχης και της μοίρας, αλλά και των προσωπικών επιλογών, στις αποφάσεις ζωής.
Ο Γερμανός σκηνοθέτης βρίσκει και πάλι κάτι από την σπιντάτη ενέργεια που πλημμύριζε τις ταινίες που απογείωσαν το όνομά του, και χτίζει για τους ήρωές του έναν urban σύμπαν απόλυτα σύγχρονο (και χαρακτηριστικά Βερολινέζικο), όπου οι άνθρωποι προβληματίζονται για την έρευνα στα βλαστοκύτταρα, επισκέπτονται θέατρα και ψαγμένες γκαλερί 'καταναλώνοντας' τέχνη, και αντιμετωπίζουν ερωτήματα για την ζωή, τον θάνατο και τις ερωτικές σχέσεις, σαν τους καλλιεργημένους μεσοαστούς που είναι. Όταν το κεντρικό ζευγάρι, που έχει πλέον φτάσει σε μια ζεστή αλλά κάπως βαρετή άνεση στην κοινή τους ζωή, γνωρίζει τον άνδρα που θα τους αλλάξει τις ισορροπίες, η σιγουριά για το τι θέλουν χάνεται και δίνει την θέση της σε μία κατάσταση που μοιάζει να είναι το μανιφέστο για μια νέα εποχή: τι θα γινόταν αν σταματούσαμε να αντιγράφουμε τα θέλω των άλλων και τα πρέπει των περισσότερων, και αντίθετα φτιάχναμε την ζωή και τις σχέσεις μας ακριβώς όπως θέλαμε εμείς;
Ο Τίκβερ βρήκε στους ηθοποιούς του, και ιδιαίτερα την αντισυμβατικής γοητείας Σόφι Ρόις, την τέλεια ισορροπία δραματικής και κωμικής ερμηνείας, δίνοντάς τους ζουμερές ατάκες και οξυδερκείς παρατηρήσεις για το τι σημαίνει να ζεις σε μια χαώδη κοινωνία όπως η σημερινή. Ο πιο ριγμένος από τους τρεις, βέβαια, είναι χωρίς αμφιβολία ο Ντέβιντ Στρίσο, του οποίου ο Άνταμ είναι ουσιαστικά αφηγηματικό εύρημα που εξυπηρετεί την πλοκή και τίποτα παραπάνω, αφήνοντας τον ηθοποιό να προσπαθεί να κάνει να νοιαστούμε για έναν χαρακτήρα που, σε αντίθεση με τους δύο παρτενέρ του, φαίνεται να έχει πλήρη συνείδηση του ποιος είναι και τι θέλει, και αντιπροσωπεύει τον τέλειο 'σύγχρονο άνθρωπο' με την φιλελευθεριάζουσα, γεμάτη με αναρίθμητες δραστηριότητες, απενεχοποιημένη ύπαρξή του.
Χωρίς να αποφεύγει τα κάποια κλισέ σε δραματουργικές εξελίξεις (η εγκυμοσύνη μοιάζει να είναι αναπόφευκτη αφηγηματική λύση για το 80% των κινηματογραφικών γυναικών που είναι σεξουαλικά ενεργές) ή και σεξουαλικά στερεότυπα (η Χάνα και ο Άνταμ ξεκινούν την σχέση τους μετά από ένα φλερτ ημερών και ένα ολοήμερο ραντεβού· για τον Σάιμον και τον Άνταμ μετά από ανώνυμο σεξ σε αποδυτήρια πισίνας), ο Τίκβερ παρουσιάζει μια ιστορία άκρως διασκεδαστική, καλογυρισμένη και έξυπνη, που, παρά το γεγονός ότι είναι γειωμένη στην σύγχρονη ερωτική και κοινωνικά πραγματικότητα, δεν διστάζει να αφεθεί σε πιο ονειρικές στιγμές και να κλείσει τους ήρωές της σε μια ιδανική (και μάλλον απίθανη) κατάληξη που αφήνει μια γλυκιά γεύση στο στόμα.
Χριστίνα Λιάπη
