Ακόμη και στις πιο εγκεφαλικές δημιουργίες του, ο Φρανσουά Τριφό αποτελούσε τη συναισθηματική πλευρά του γαλλικού Νέου Κύματος, στον αντίποδα της ψυχρής δοκιμιακής γραφής του Γκοντάρ. Μόλις δεύτερη ταινία του, το Πυροβολήστε τον Πιανίστα, αν και δεν έχει στη φιλμογραφία του τη βαρύτητα του Ζιλ και Τζιμ ή του 400 χτυπήματα, συνοψίζει ωστόσο τις βασικότερες ιδιαιτερότητες του κινήματος και τις σινεφιλικές εμμονές του ίδιου του Τριφό: το αμερικάνικο γκανγκστερικό φιλμ, την pulp λογοτεχνία και τις καταραμένες ερωτικές ιστορίες.

Το μυθιστόρημα του Ντέιβιντ Γκούντις «Down There» προσφέρει εδώ την πρώτη ύλη, ακολουθώντας έναν κάποτε επιτυχημένο πιανίστα κλασικής μουσικής, που έχει καταλήξει σε κάποιο παρακμιακό μπαρ. Μόλις ο έρωτας στο πρόσωπο μιας σερβιτόρας αρχίζει να υποδεικνύει μια πιο αισιόδοξη αντιμετώπιση της ζωής, τα δυο αδέλφια του εισβάλουν στην ιστορί, προσελκύοντας αδίστακτους γκάνγκστερ στο κατόπι του.

Παρά το νουάρ περιτύλιγμά του, ο Τριφό προτιμούσε να περιγράφει το Πυροβολήστε τον Πιανίστα ως μια ταινία για «έναν ντροπαλό άνδρα», που η ροή των γεγονότων πάντα ξεπερνούσε την ικανότητά του να παίρνει αποφάσεις. Σε μια στιγμή απόλυτα εμπνευσμένου κάστινγκ, ανέθεσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στον τραγουδιστή Σαρλ Αζναβούρ, ο οποίος, με το φαινομενικά ανέκφραστο μελαγχολικό του πρόσωπο και διαθέτοντας φυσική ομοιότητα με τον σκηνοθέτη, αναδεικνύεται σε ιδανικό alter ego του.

Απρόβλεπτο στις εναλλαγές διαθέσεων από το τραγικό στο κωμικό, αλλά με μια μουσικότητα στο στακάτο μοντάζ, το Πυροβολήστε τον Πιανίστα αποτελεί ίσως την πιο ιδιοσυγκρασιακή και τεχνικά πειραματική στιγμή της καριέρας του Τριφό, έναν παιχνιδιάρικο φόρο τιμής σε όλα όσα αγάπησε.