Η δράση είναι λιγοστή αλλά ο τρόμος, πρωτίστως ψυχολογικά, άφθονος στη νέα ταινία του παραγωγικότατου Στίβεν Σόντερμπεργκ, ο οποίος "θυμάται" εδώ τη μισο-σπονδυλωτή πολυπρόσωπη δομή της παλιότερης δουλειάς του "Traffic", αντικαθιστώντας το εμπόριο ναρκωτικών με την εξάπλωση ενός μολυσματικού ιού ανά τον πλανήτη.

Ο σύζυγος της αρχικής εκλιπούσης φορέα του ιού (που τον μετέφερε από τον Χονγκ Κονγκ στο Σικάγο), ένας δήθεν μαχητικός μπλόγκερ, μια αντιπρόσωπος του παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, μια νεαρή γιατρός και ένας Αμερικανός κυβερνητικός είναι οι βασικοί παράγοντες του πολυηπειρωτικού δράματος, και δια της καταγωγής τους (οικογένεια, εργατική τάξη, κυβέρνηση, επιστήμη, μίντια) φορείς της προβληματικής της ταινίας για το πώς διαφορετικές κοινωνικές ομάδες αντιδρούν στην απειλή μιας φονικής επιδημίας.

Τούτο το τελευταίο, μαζί με την αλά "Η επόμενη μέρα", ανασφάλεια και φόβο που σου υποβάλλει το μετα-καταστροφικό σκηνικό δια της αποτελεσματικής χρήσης του ρεαλισμού, του μοντάζ και του επίλεκτου καστ, είναι το βασικό ατού του φιλμ, που ωστόσο, λόγω ακριβώς της "τεμαχισμένης" δράσης υστερεί σε δραματική επάρκεια και αφήνει τους περισσότερους χαρακτήρες σφηνωμένους στους απλά συμβολικούς ρόλους τους.

Ρόμπυ Εκσιέλ