Η ιστορία έχει αποδείξει πολλάκις ότι οι larger than life προσωπικότητες χρειάζονται και αντίστοιχα τολμηρό χειρισμό για να αναδειχθούν σε εξίσου ευρηματικές ταινίες – αλλιώς μετατρέπονται σε θολή αντανάκλαση της πραγματικότητας. Τέτοια είναι και η περίπτωση της κινηματογραφικής εξιστόρησης της ανόδου και της πτώσης του Ζακ Αμπράμοφ (Κέβιν Σπέισι), ο οποίος εκμεταλλεύτηκε με κάθε τρόπο την επαγγελματική του ιδιότητα, τις εξωφρενικές του διασυνδέσεις και το διαολεμένο θράσος του: η εξαπάτηση ινδιάνικων καζίνο, το άνοιγμα πολυτελών εστιατορίων, η σκιώδης υποστήριξη ανερχόμενων πολιτικών και η συνεργασία με αδίστακτους μαφιόζους ήταν μερικές μονάχα από τις δραστηριότητές του.

Καθώς η άνοδος του έχει ήδη δρομολογηθεί πριν από τους τίτλους αρχής, αυτό που παρακολουθούμε είναι το προκλητικό παιχνίδι του με τη δημοσιότητα και η σχεδόν σουρεαλιστική μεγαλομανία του να καταπιαστεί με κάθε πιθανή επιχειρηματική δραστηριότητα με τακτικές του τύπου «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», λίγο πριν από την προαναγγελθείσα ανώμαλη πτώση. Κι αν οι μανιασμένες ερμηνείες του ιλλιγγιωδώς υπερκινητικού Σπέισι και του ταιριαστά γλοιώδους Μπάρι Πέπερ, στον ρόλο του εξίσου ανεξέλεγκτου συνεργάτη του, αποδεικνύονται αντάξιες μια απίστευτης αληθινής ιστορίας, όλα αυτά, αν και χαριτωμένα, ελάχιστα μας ενδιαφέρουν, καθώς ο Χικενλούπερ παραπατάει αβέβαια ανάμεσα στη σάτιρα και τη βιογραφία, ανίκανος να μας χαρίσε το δηλητήριο της πρώτης ή τον συναισθηματικό αντίκτυπο της δεύτερης και, κυρίως, αδυνατώντας να δώσει μια ευρύτερη, διαχρονική και ουσιαστικά πολιτική διάσταση στο όλο παραλήρημα.

Θανάσης Πατσαβός