Αν και το σενάριο του Ρόμπερτ Φέστινγκερ δεν απέχει πολύ από τη βραδυφλεγή σπουδή πάνω στις διεργασίες της αυτοδικίας που μας είχε παρουσιάσει ο ίδιος το 2001 με τα «Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας» («In the Bedroom»), είναι δυστυχώς εμφανής η αδυναμία του ηθοποιού Ντέιβιντ Σουίμερ (ή αλλιώς Ρος από τα «Φιλαράκια»!) ως σκηνοθέτη να αντιμετωπίσει το ακανθώδες θέμα του «Trust» με τη διακριτικότητα που του αναλογεί.
Το τέλος της αθωότητας για την άγουρη ηρωίδα (αποκαλυπτική η νεαρή Λιάνα Λιμπεράτο) έρχεται με τον πιο ανατριχιαστικό τρόπο, ωστόσο διόλου απίθανο και υπερβολικό στον άγριο τούτο κόσμο που ζούμε. Όμως παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των πρωταγωνιστών του να αναδείξουν τις πιο εσωτερικές πτυχές των καθόλα δικαιολογημένων ακραίων αντιδράσεών τους, ο Σουίμερ παρασύρεται σε ένα δριμύ κατηγορώ ενάντια στον κυνηγό ανήλικων κοριτσιών και τους ομοίους του, διαλύοντας εν μέρει το ισορροπημένο πορτρέτο εφηβική σύγχισης που με τόση προσοχή έχει χτίσει. Για να καταλήξει, με μια ολότελα περιττή σκηνή, εμβόλιμη στους τίτλους τέλους, σε απλοϊκή προειδοποίηση για τους κινδύνους του online dating ή ακόμα χειρότερα ως συναγερμός για τα φαινομενικά «φυσιολογικά» τέρατα που κρύβονται ανάμεσά μας.
Η στάση του Σουίμερ, αν και θεμιτή, ταιριάζει τελικά περισσότερο με την ακτιβιστική του δράση ως ενεργό μέλος ιδρύματος για τα θύματα βιασμών και λιγότερο με τις καλλιτεχνικές φιλοδοξίες του ως σκηνοθέτης. Όσο για την προσπάθειά του να αγγίξει το μείζον θέμα της κοινωνική συνενοχής, βάζοντας τον εξαγριωμένο πατέρα και στέλεχος διαφημιστικής εταιρείας (Κλάιβ Όουεν) να ανακαλύπτει την πυρίτιδα, δηλαδή την καθημερινή προβολή από τα media των εφηβικών κορμιών ως σεξουαλικά αντικείμενα, είναι καλοπροαίρετη αλλά αφελέστατα διατυπωμένη.
Θανάσης Πατσαβός
