Όταν πρωτογνωρίστηκαν ως γείτονες, στο Λονδίνο του 1818, ο 23χρονος ποιητής Τζον Κιτς και η 18χρονη σχεδιάστρια ενδυμάτων Φάνι Μπρον δεν έμοιαζε να έχουν τίποτα κοινό. Εκείνος τη θεωρούσε σουσουράδα, εκείνη ελάχιστα ενδιαφερόταν για τη λογοτεχνία. Κι όμως, η αρρώστια του αδελφού του Κιτς τους έφερε κοντά, η γνωριμία έγινε φιλία και η φιλία εξελίχθηκε σ' έναν βαθύ και τρυφερό έρωτα.

Τούτο τον έρωτα επιχειρεί να δραματοποιήσει η Νεοζηλανδή Τζέιν Κάμπιον, σ' ένα φιλμ που ναι μεν λειτουργεί έξοχα ως κοινωνικό πορτρέτο, με τους τραγικούς ήρωες και τους περιφερειακούς χαρακτήρες κάτοπτρα των λονδρέζικων ηθών του 1800, αλλά, νομίζουμε, αποτυγχάνει να σε συνεπάρει και δραματικά, ελέω του ψυχρού ακαδημαϊσμού που διαποτίζει κάθε πτυχή της ελλειπτικής σχεδόν φόρμας.

Όχι ότι δεν είναι ευπρόσδεκτη η επιλογή της σκηνοθέτιδας να επιστρέψει, μετά από τα απανωτά φιάσκα του «Ιερού καπνού» και της «Σκοτεινής πλευράς του πάθους», στο ύφος και τη θεματική των πιο φημισμένων της ταινιών, «Ένας άγγελος στο τραπέζι μου» και «Μαθήματα πιάνου», απλά διακρίνει κανείς εδώ την ίδια εγκράτεια και κλινικότητα που έκαναν το «Πορτρέτο μιας κυρίας», το αμέσως επόμενο φιλμ της μετά το αριστουργηματικό «Πιάνο», να ξεχαστεί τόσο γρήγορα.

Ρόμπυ Εκσιέλ