Όταν η γυναίκα στο κέντρο της ταινίας σου έχει μείνει στην ιστορία για την ζωή ροκ σταρ που έζησε, για τα σκάνδαλα που δημιούργησε και τις θυελλώδεις σχέσεις της που τάραξαν την τότε κοινωνία, θέλει πραγματική προσπάθεια για να παραδώσεις κάτι τόσο φλατ και άψυχο όσο το βιογραφικό «Sagan».

Η Φρανσουάζ Σαγκάν αρνούνταν να ζήσει πιο μετρημένα και άφησε όλη της την ύπαρξη να κυριαρχείται από αλόγιστη συμπεριφορά: επισκέψεις σε καζίνο, κατάχρηση ουσιών σε διαβόητες κραιπάλες, πολλοί και πολλές ερωτικές σύντροφοι, βαθιά ριζωμένη ανάγκη για γράψιμο. Η ταινία περιλαμβάνει όλα τα παραπάνω, ή τουλάχιστον άτολμες αναφορές σε αυτά, αλλά αδυνατεί να δώσει πνοή στον κεντρικό χαρακτήρα, στερώντας του την ευκαιρία να δείξει την απόλυτη δίψα για ζωή που χαρακτήριζε την Γαλλίδα συγγραφέα και θα μπορούσε να μας παρασύρει κι εμάς σαν κοινό.

Παρά την δυνατή, ηλεκτρισμένη κεντρική παρουσία της Σιλβί Τεστούντ, το σενάριο απλά αδυνατεί να εκμεταλλευτεί την ερμηνεία της για ένα εκρηκτικό αποτέλεσμα, αρκούμενο στο να διηγηθεί τα πιο σημαντικά περιστατικά της ζωής της. Και σαν να μην έφτανε η συμβατική, νερόβραστη απεικόνιση της προσωπικής ζωής (παρά τις διάφορες φιγούρες που μπαινοβγαίνουν αδιάκοπα σε αυτήν), το γράψιμό της, το νόημα ουσιαστικά της ζωής της, μένει τελείως στο περιθώριο: όχι μόνο δεν μας δίνεται η ευκαιρία να την δούμε να γράφει το «Καλημέρα θλίψη», αλλά και το υπόλοιπο της έργο παραγκωνίζεται εντελώς – εκτός από δυο τρεις στιγμές που φαίνεται να δακτυλογραφεί και διακόπτεται από κάποιον ή κάτι.

Αντίθετα, μένουμε με μια όμορφη παραγωγή, που αναπαριστά πειστικά την εποχή και υπηρετεί αξιοπρεπώς το σενάριο, και με μόνη λύτρωση τους ενδιαφέροντες, συγκινητικούς voice-over στοχασμούς της Σαγκάν πάνω στην ζωή, τον έρωτα, την δημιουργία και τελικά το θάνατο, που μας δίνουν την ευκαιρία να μπούμε στο μυαλό της – κάτι που η υπόλοιπη ταινία ούτε που το πλησιάζει. Μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία.

Χριστίνα Λιάπη