Βιογραφία, αλλά και φιλοσοφικό δοκίμιο χτισμένο πάνω στην ηθική δύσκολων πολιτικών διλημμάτων, το έργο του Ασαγιάς αδιαφορεί για τα κλισέ, εντυπωσιάζει με την εξαιρετική ερμηνεία του Εντγκαρ Ραμίρεζ ενώ πλήττεται από σοβαρά δομικά προβλήματα την στιγμή που διατηρεί τις αντισυμβατικές του διαστάσεις.
Αντισυμβατική ήταν άλλωστε και η επίσημη πρεμιέρα του πέρσι στο φεστιβάλ Καννών: ως τηλεοπτική παραγωγή 330 λεπτών παρουσιάστηκε μια μέρα πριν την τηλεοπτική του έξοδο στο γαλλικό canal + και γέννησε αρκετές συζητήσεις για την θέση του σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ.
Αργότερα κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης μίνι τηλεοπτικής σειράς και ταυτόχρονα άρχισε να βγαίνει και στις κινηματογραφικές αίθουσες σε μια εκδοχή 165 λεπτών. Τα δομικά προβλήματα όμως αυτής της μετάβασης- από την μικρή στην μεγάλη οθόνη- είναι εμφανή στα αφηγηματικά χάσματα, τα ιστορικά κενά και τα χρονικά άλματα που δυσκολεύουν την παρακολούθηση της ταινίας που είναι ήδη φορτωμένη με πληροφορίες, ονόματα και πολλά συμβάντα. Αποτέλεσμα: ένας θεατής που δεν έχει ιδέα για την διένεξη της Μέσης Ανατολής, τον Ψυχρό Πόλεμο και τα επαναστατικά κινήματα του 70 και του 80, καλό είναι να ρίξει πρώτα λίγο διάβασμα -έστω και στην Wikipedia.
Πέρα από όλα αυτά όμως ο «Κάρλος» είναι και ένα ντοστογιεφσκικό δράμα για την άνοδο, τον θρίαμβο, την μοναξιά και την πτώση ενός ανθρώπου που έζησε ανάμεσα στις σκιές.
Χαρακτηριστικό- κι ίσως τελευταίο- δείγμα των «επαγγελματιών της επανάστασης», ο Κάρλος και πολλοί ακόμη περιπλανώμενοι μαχητές, γεννήθηκαν από τις ένοπλες ομάδες του 60, εμπνεύστηκαν από τις ιδέες του Τσε κι υπερασπίστηκαν τα κινήματα της Λατινικής Αμερικής και της Παλαιστίνης. Πολύ γρήγορα όμως εγκλωβίστηκαν στην υπερβολή της τρομοκρατίας κι έφτασαν να υπηρετούν τις πιο σκοτεινές υποθέσεις μεγάλων μυστικών υπηρεσιών.
Η εξάλειψή τους ήρθε λίγα χρόνια μετά την πτώση του βερολινέζικου τείχους όταν οι πρώην εργοδότες τους έκριναν ότι δεν τους είχαν πλέον ανάγκη.
Κι αν ξεχάσει κανείς τα χάσματα και τα αφηγηματικά προβλήματα που δημιουργεί το μοντάζ, δεν θα μπορούσε παρά να εντυπωσιαστεί από το πολιτικό πλαίσιο και τον Ραμίρεζ (κι αυτός, όπως και ο Κάρλος είναι από την Βενεζουέλα) που θυμίζει τον Ντε Νίρο καθώς παθιάζεται, παχαίνει και αλλάζει μορφή για να γίνει ένα με τον ήρωα που ερμηνεύει.
Ορέστης Ανδρεαδάκης
