Βασισμένα στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Σκοτ Μπ. Σμιθ που εδώ επαναλαμβάνει τη λογική της σεναριακής διασκευής δικού του υλικού, όπως είχε πράξει το 1998 με το «Ενα Απλό Σχέδιο», τα «Ερείπια» ξεκινούν και τελειώνουν όπως εκατοντάδες άλλες νεανικές ταινίες τρόμου: Με μία παρέα ανέμελων Αμερικάνων που θα φτάσει σε έναν περίεργο ναό των Μάγια- όπου στη βάση του ιθαγενείς πυροβολούν ανεξέλεγκτα και στην κορυφή του μια πρασινάδα αποκτά ανθρώπινες συμπεριφορές- για να έρθουν αντιμέτωποι με τη φύση, την Ιστορία, τις ιατρικές γνώσεις (που τελικά, αχρείαστες να ναι, πάντα χρειάζονται) και παρεμπιπτόντως με την «ενηλικίωση».
Σφιχτοδεμένο μεν, αναληθοφανές δε, αγγίζει τον μέσο όρο (κυρίως με το γεγονός της επιλογής να μην δώσει σαφές απαντήσεις για τα όσα υπερφυσικά λαμβάνουν χώρα μπροστά στα έντρομα μάτια των νεαρών ηρώων) αλλά δεν καταφέρνει να τον ξεπεράσει, αφού είναι σαφές πως για λόγους εμπορικότητας ενδίδει αμαχητί στο splatter. Αφήνοντας τον καθαρό τρόμο να χαθεί μέσα στα... ερείπια.
ΜΑΝΩΛΗΣ ΚΡΑΝΑΚΗΣ
