Σαν αναμνηστική φωτογραφία. Ασπρόμαυρο, λιτό, αλλά κάθε άλλο παρά επιτηδευμένο φιλμικό πλάσμα. Απόδειξη ότι το ανεξάρτητο, αμερικανικό σινεμά υπάρχει ακόμα. Γεννημένο από την πένα και την κάμερα ενός νέου, ανήσυχου δημιουργού, που έχει ήδη κερδίσει θαυμαστές με τα προηγούμενα δείγματα κινηματογραφικής γραφής του (αμφότερα τα «Wrong Numbers» και «Sexless» απέσπασαν τα βραβεία κοινού στα αμερικανικά Φεστιβάλ που προβλήθηκαν), καθώς χειρίζεται με ιδιαίτερη ευαισθησία το σεξ, τις πόλεις (το λιγότερο λαμπερό από ποτέ Λος Αντζελες, εν προκειμένω) και τις ανθρώπινες σχέσεις που «κρέμονται από μια κλωστή».
Σαν... άπατο σεντούκι, γεμάτο απρόσμενους θησαυρούς. Αναζήτηση ενός φιλιού ή, πιο σωστά, μιας αληθινής, ανθρώπινης επαφής, που δεν παύει να εκπλήσσει. Κωμική στην αρχή. Συγκινητική στη συνέχεια. Αφοπλιστικά οικεία τελικά. Πατάει γερά τα πόδια της στη γη, αλλά αφήνει την καρδιά της να φτερουγίζει, γυρνώντας την πλάτη της στην απέθαντη μοναξιά. Εκείνη που μόνο η αλήθεια, (όσο δύσκολη, οδυνηρή ή ντροπιαστική και αν είναι) μπορεί να διαλύσει. Στιγμιαία έστω.
Σαν καθαρόαιμος απόγονος του Μανχάταν του Γούντι Αλεν και του «Πριν Το Ξημέρωμα» του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ. Εναλλακτική, ρομαντική κομεντί της διπλανής πόρτας. Προσιτή, ειλικρινής και γενναιόδωρη. Ατόφιο κομμάτι (σύγχρονης) ζωής. Αν και δεν προκύπτει ούτε τόσο διανοούμενη ούτε τόσο πρωτότυπη όσο οι πρόγονοί της. Σαν ένα απρόσμενο, μεταμεσονύχτιο φιλί. Δίχως αύριο. Ασήμαντη κι όμως σημαντική.
Ιωάννα Παπαγεωργίου
