Δεν ξέρω αν τέτοιου είδους ανάλαφρα κινηματογραφικά προϊόντα εσωτερικής κατανάλωσης είναι δείγμα μιας υγιούς βιομηχανίας που ξέρει να φροντίζει τα τέκνα της, αλλά οι crossover προοπτικές των "Αξιότιμων Κλεφτών" είναι πραγματικά μηδενικές ? σε σημείο να αναρωτιέται κάνεις γιατί έκανε τον κόπο να περάσει τα σύνορα.

Κακέκτυπο αντίστοιχων χολιγουντιανών heist movies χωρίς καμία ελπίδα (ή και βλέψη) διεθνούς καριέρας, είναι τόσο κακογραμμένο που δύσκολα μπορεί να περιγράψει κάνεις συνοπτικά την υπόθεση: γοητευτικός νεαρός απατεωνίσκος, ώριμος συνάδερφός του και φτασμένος εγκληματίας μαζί με το εκθαμβωτικό ταίρι του συνεργάζονται με σκοτεινή πράκτορα της Europol για το «μεγάλο κόλπο». Οι αχανείς τρύπες του σεναρίου παραγεμίζονται με πρώην γαλλικά φράγκα και νυν Ευρώ, διότι τα λεφτά και οι ανατροπές είναι το μοναδικό πράγμα που υπάρχει σε αφθονία στo δεύτερο μόλις πόνημα του άπειρου ακόμα Ερίκ Μπενάρ.

Κατόπιν πολλοστής αλλαγής ταυτότητας των super-cool πρωταγωνιστών όμως, το σενάριο αρχίζει να παίρνει κλειστές στροφές με αποτέλεσμα οι Αξιότιμοι Κλέφτες να απαιτούν πολύ μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση απ’ ότι τους αξίζει. Μέχρι το τέλος των 100 στρογγυλών λεπτών τους ακόμα και ο ίδιος σεναριογράφος παρουσιάζει εμφανή σημάδια κόπωσης με το φινάλε να εγκαταλείπει κάθε επίφαση πολυπλοκότητας και να παραδίδεται αμαχητί στην απόλυτη banalite.

Δέσποινα Παυλάκη