Μπορεί κανείς να αντιμετωπίσει την πρωτοποριακή δημιουργία του Τεσιγκαχάρα ως μια γνήσια ταινία τρόμου. Εναν σουρεαλιστικό εφιάλτη με ήρωα έναν ανυποψίαστο αθώο που παγιδεύεται σε ένα σισύφειο μαρτύριο απ όπου ενδέχεται να μην ξεφύγει ποτέ. Μπορεί κανείς να προσεγγίσει το κρυπτικό αυτό φιλμ σαν τη διήγηση μιας αλλόκοτης ερωτικής ιστορίας που γεννιέται από μια απεγνωσμένη ανάγκη για συνύπαρξη και επαφή. Μπροστά στην κάμερα του Ιάπωνα σκηνοθέτη, ένας άντρας και μια γυναίκα ενώνονται σε έναν σφιχτό και απελπισμένο εναγκαλισμό, τα σώματά τους μεταμορφώνονται σε ανεξερεύνητα τοπία, όμοια σε αινιγματικές διαθέσεις με τις διαρκώς απρόβλεπτες κινήσεις της άμμου που τα κυκλώνει.

Μπορεί κανείς να αναγνώσει με πολλούς τρόπους το αλλόκοτο αυτό δημιούργημα. Αρκεί να μην αγνοήσει την υπέροχη αλληγορία που κρύβεται στον πυθμένα του. Εκείνη που αναζητά την ουσία και τη μεταβλητότητα της ανθρώπινης ταυτότητας μέσα από την περίπτωση δυο χαρακτήρων που, επιστρέφοντας σε μια αρχέγονη και εντελώς πρωτόγονη κατάσταση, παλεύουν να μην αφομοιωθούν από το αδυσώπητο περιβάλλον τους.

Σαν τον εντομολόγο ήρωα του φιλμ, ο Τεσιγκαχάρα τοποθετεί μια μικρογραφία ζωής κάτω από το ερευνητικό του μικροσκόπιο. Ο αγώνας για καθημερινή επιβίωση απέναντι σε έναν παράλογο κόσμο, η ανθρώπινη ελπίδα κόντρα σε μια προδιαγεγραμμένη μοίρα, ο έρωτας και η συντροφικότητα ως παρηγοριά στη μοναξιά και στο αναπόφευκτο του θανάτου και, κυρίως, η βεβαιότητα της φθοράς των πάντων αφήνουν το επισκεπτήριό τους στις εντυπωσιακές εικόνες της ταινίας. Μόνο που, αντίθετα με την ψυχρή επιστημονική ματιά του πρωταγωνιστή, ο Τεσιγκαχάρα φανερώνει αρκετή συμπόνια για τους δυο φυλακισμένους εραστές του. Εστω κι αν, στο παράδοξο και κλειστοφοβικό ποίημα που συντάσσει, όλα αρχίζουν και τελειώνουν στο χώμα. Και μερικοί μόνο κόκκοι άμμου αρκούν για να συνοψίσουν το νόημα και το όριο της ανθρώπινης ύπαρξης.

Λουκάς Κατσίκας