Μια ταινία για χειμωνιάτικες διαθέσεις βρίσκει το δρόμο της προς τις ελληνικές αίθουσες, μέσα στην ασφυκτική αθηναϊκή ζέστη και μάλιστα με δυο χρόνια καθυστέρηση. Και όμως αξίζει ο κόπος να φορέσεις το μυστηριακό σκουρόχρωμο ζακετάκι σου και να κατέβεις τα σκαλιά προς το σκοτεινό υπόγειο φιλμ, του πρωτοεμφανιζόμενου Γκρέγκορι Ριντ.
Ένας νεαρός μαθητής κατηγορείται για τη διενέργεια δύο φόνων. Μια ψυχολόγος αναλαμβάνει να ξετυλίξει την ιστορία που κρύβεται πίσω από τις μυστηριώδης δολοφονίες και να οδηγήσει τον μαθητή προς την ομολογία. Ο υπερόπτης, διαβασμένος μαθητής καταφέρνει να αντιστρέψει τους όρους του παιχνιδιού, να οδηγήσει την αφήγηση με μικρά και προσεκτικά βήματα προς την δικιά του εκδοχή και τελικά να εμπλέξει ενεργά την θετικά προκατειλημμένη ψυχολόγο στην εξιχνίαση των εγκλημάτων.
Όσο τα αλλεπάλληλα φλάσμπακς αποκαλύπτουν επιλεκτικά μικρά μέρη της ιστορίας, τόσο το σενάριο των «Παράλληλων Μυαλών» δείχνει τις θρίλερ-αρετές του. Εσώκλειστο σχολείο αρρένων απομονωμένο στις πλαγιές της καταπράσινης επαρχίας, μυστικιστικές αδελφότητες με αναφορές στους μεσαιωνικούς καιρούς, χριστιανικές κεντροευρωπαϊκές διαμάχες και ένα εφηβικό πρωταγωνιστικό δίδυμο που οδηγείται από τις εκκεντρικές-αυτοκαταστροφικές του διαθέσεις συνθέτουν ένα σκοτεινό καμβά που σε τραβά με ελαφρές κινήσεις προς το μέρος του. Τα μουντά τοπία και τα φίλτρα σε αποχρώσεις του γκρίζου και του μαύρου βοηθούν στην δημιουργία ενός κλειστοφοβικού σκηνικού, που αποτελεί και τη βάση για ένα αξιοπρεπές ψυχολογικό θρίλερ. Οι «παράλληλες» σκηνοθετικές παραλήψεις, όμως, που οφείλονται κυρίως στα προβλήματα ρυθμού-μοντάζ, στο φτωχό μπάτζετ και στον μερικές φορές επιτηδευμένο εξυπνακίστικο στυλάκι του Ριντ, ρίχνουν χωρίς ιδιαίτερους προβληματισμούς το «LikeMinds» στην κατηγορία του απλά συμπαθητικού φιλμ.
Γιάγκος Αντίοχος
