Από τον Κωνσταντίνο Σαμαρά

Ενα ασυνήθιστα ζεστό πρωινό του χειμώνα, πίνω καφέ με την Τζένι στο Παρίσι. Η Τζένι είναι υπεύθυνη για την προώθηση της νέας υπερφιλόδοξης διλογίας στην οποία πρωταγωνιστεί ο Βενσάν Κασέλ, με τίτλο «Ρublic Enemy Νο 1» - αυτό ακριβώς γράφει και το ντοσιέ που μου πασάρει εμπιστευτικά ανάμεσα στους εσπρέσο. Καθώς το ανοίγω για να το ξεφυλλίσω βιαστικά, πέφτω πάνω σε τέσσερις φωτογραφίες ενός υπέρβαρου Κασέλ να οπλοφορεί.

«Δεν είναι και οι τέσσερις φωτογραφίες του Κασέλ. Οι δύο είναι του Ζακ Μεσρίν, τον οποίο υποδύεται», σπεύδει να με διορθώσει η Τζένι. Υποθέτω ότι εδώ θα χρειάζεστε μερικές εγκυκλοπαιδικές λεπτομέρειες.

Θεωρούμενος ως ο τελευταίος μεγάλος γκάνγκστερ και επικηρυγμένος ως ο υπαριθμόν 1 δημόσιος εχθρός (εξ ου και ο τίτλος της ταινίας) της Γαλλίας, ο Ζακ Μεσρίν δεν έχτισε απλώς την περσόνα ενός ασύλληπτου εγκληματία, αλλά ενός σωστού χαμαιλέοντα: εξπέρ στις ληστείες τραπεζών και τις αποδράσεις, ακούραστος γυναικάς, άριστος γνώστης του παιχνιδιού με τα μίντια, χαρακτήρας ακραίος και βίαιος που νικήθηκε μόνο από ένα καλά οργανωμένο «κονσέρτο για πολυβόλα» της αστυνομίας. Φιγούρα που δίχασε τόσο, ώστε ακόμα και η εξιστόρηση της ζωής του θα έπρεπε να είναι σπασμένη στα δύο.

Συνεχίζω να ξεφυλλίζω το ντοσιέ, όπου ακόμα περισσότερο και από την «ντριμ τιμ» που πλαισιώνει τον Κασέλ (και μιλάμε για τη Σεσίλ ντε Φρανς και τη Λουντιβίν Σανιέ, για τον Ζεράρ Ντεπαρντιέ και το Ματιέ Αμαλρίκ), με εντυπωσιάζουν οι συνεχείς μεταμορφώσεις του ίδιου. Το βλέμμα μου κολλάει σε μια σειρά από μικρές φωτογραφίες, όπου τα χίλια πρόσωπα του γκάνγκστερ αντιπαρατίθενται με αυτά του ηθοποιού, στο σημείο που να μην μπορείς να διακρίνεις ποιος είναι ποιος. Ζητάω από την Τζένι να παραστώ σε ένα τουλάχιστον στάδιο της μεταμόρφωσης, κι εκείνη με οδηγεί σε ένα μικρό διαμέρισμα λίγο παραπέρα. Εκεί όπου ο ένας Κασέλ με μουστάκι, αδύνατος και τρομερά υπερκινητικός, γυρίζει ξανά και ξανά μια σκηνή με την Ελενα Ανάγια (που υποδύεται την πρώτη γυναίκα του Μεσρίν και είναι σαν ψεύτικη), πειράζοντας την ίδια, τον σκηνοθέτη (τον Ζαν-Φρανσουά Ρισέ της καινούργιας «Επίθεσης Στο Σταθμό 13»), όλο το υπόλοιπο συνεργείο και παρεμπιπτόντως κι εμένα. Ρωτάω τον Κασέλ πού πήγαν τα κιλά του. «Γυρίσαμε τις δύο ταινίες με αντίστροφη χρονολογική σειρά, ακριβώς επειδή ήξερα ότι είμαι τόσο υπερκινητικός που το πιο δύσκολο ήταν να βάλω 40 κιλά, όχι να τα χάσω.»

Δηλαδή αξίζουν τέτοιες θυσίες για ακόμα έναν ρόλο στον κινηματογραφικό υπόκοσμο; Του θυμίζω το πρόσφατο «Εastern Ρromises» και πόσα άλλα πριν από αυτό. «Εχεις δίκιο, μόνο που αυτός δεν είναι οποιοσδήποτε ρόλος. Πρόκειται για τον Ζακ Μεσρίν! Για να τον υποδυθώ δεν μπήκα απλώς σε πρόγραμμα διατροφής, αλλά μελέτησα ξανά και ξανά την αυτοβιογραφία του. Μετά τον Μεσρίν, κλείνει ο κύκλος μου με αυτού του είδους τους ρόλους». Μέχρι του χρόνου που η ταινία θα βγει στις αίθουσες, μήπως να το ξανασκεφτεί;