Ο Κρίστοφερ Λι είναι ο πιο τρομερός δράκουλας, ο Σον Κόνερι ο καλύτερος Τζέιμς Μποντ και ο Πολ Τζιαμάτι ο απόλυτος loser των απανταχού δραματικών κομεντί- μόνο που σχεδόν ποτέ δεν χάνει τελείως. Είτε ερμηνεύει τον αποτυχημένο λάτρη κρασιού ("Πλαγίως"), είτε τον εκνευριστικά ιδιόρρυθμο κομίστα ("American Splendor"), ή τον αυτοκαταστροφικό ανθρωπάκο που δεν θέλει να ξεχαστεί (όπως εδώ), ο Τζιαμάτι ποτίζει τον χαρακτήρα με την νωχελική του φάτσα, χωρίς όμως να τον καταπίνει τελείως. Υπάρχει κάτι στο παίξιμό του που είναι απωθητικό και ταυτόχρονα γλυκό, ανθρώπινο, τόσο που παρασύρει τον θεατή σε ιστορίες βαρετής καθημερινότητας, αναδεικνύοντας τις αξιομνημόνευτες στιγμές τους.

Ο σκηνοθέτης Ρίτσαρντ Τζ. Λιούις διασκευάζει το μυθιστόρημα του Μόρντεκαϊ Ρίχτερ και μας προσφέρει ένα γλυκόπικρο ταξίδι στις αναμνήσεις του Μπάρνεϊ (Πολ Τζιαμάτι), ενός τηλεοπτικού παραγωγού, που χρειάστηκε δύο καταστροφικούς γάμους για να βρει την γυναίκα της ζωής του, Μίριαμ (Ρόζαμουντ Πάικ), μόνο για να την απογοητεύσει κι αυτήν. Μέσα από πνευματώδεις αφηγήσεις, που καταλαμβάνουν την κλίμακα από το κωμικό έως το τραγικό, ο "Μπάρνεϊ" μας ξεναγεί από νίκες σε ανατροπές και ήττες για να ξετυλίξει όλο το κουβάρι της πολυτάραχης ζωής του. Κι ενώ πολλές φορές τα νήματα της αφήγησης μπερδεύονται ή τα θραύσματα των ιστοριών κουράζουν, ο θρίαμβος του Τζιαμάτι είναι ότι οδηγεί την ταινία ακούραστα μέχρι το τέλος και από τον ασήμαντο Μπάρνεϊ εξάγει το εξαιρετικό κινηματογραφικό του alter ego.

Φαίδρα Βόκαλη