Εχουν περάσει 38 χρόνια από τότε που ο φάδερ Καράς κι ο φάδερ Μέριν πέρασαν τα πάνδεινα προκειμένου να βγάλουν τον Σατανά από την ψυχή της Λίντα Μπλερ- η οποία ωστόσο έμεινε για πάντα κινηματογραφικά δαιμονισμένη.

Στα επόμενα χρόνια δεκάδες ταινίες επιχείρησαν ανάλογους εξορκισμούς κι όλες απέτυχαν, λες και το άγγιγμα του Γουίλιαμ Φρίντκιν δεν άφηνε κανένα κακό πνεύμα να ορθοποδήσει.

Το ίδιο συμβαίνει κι εδώ. Ατεχνες αναφορές στον παλιό «Εξορκιστή», αδούλευτοι χαρακτήρες και ευκολίες υποτιθέμενου τρόμου, κρατούν την ταινία στο έδαφος.

Στην πραγματικότητα βέβαια «Η Τελετή» θέλει να υπερβεί την σατανολατρεία και να θέσει μερικά ερωτήματα γύρω από την Χριστιανική πίστη, την ύπαρξη του σατανά και την αλήθεια του εξορκισμού. Υπάρχουν δαιμονικά πνεύματα που εισβάλουν στις ψυχές των ανθρώπων κάνοντάς τους να συμπεριφέρονται όπως βλέπουμε στις ταινίες ή μήπως όλα αυτά δεν είναι παρά οι εκφάνσεις απλών ψυχικών ασθενειών, νευρώσεων και σχιζοφρένειας;

Οι δύο ιερείς που εκφράζουν τις αντίθετες απόψεις θα βρεθούν στη σημερινή Ρώμη, έξω από τους διαδρόμους του Βατικανού και θα συγκρουστούν ιδεολογικά μέχρι την στιγμή που ο σατανάς θα κάνει την εμφάνισή του, για να πάρει και να σηκώσει τα πάντα: ακόμα και την ίδια την ταινία, η οποία χάνει ξαφνικά και το ελάχιστο ενδιαφέρον που είχε μέχρις εκείνου του σημείου.

Αν ο Αντονι Χοπικνς είναι καλός; Μα και βέβαια. Είναι τέτοιο το μέγεθος αυτού του ηθοποιού που θα μπορούσε να σώσει ακόμη και μια ταινία του Όμηρου Ευστρατιάδη. Ακριβής και καίριος, λιτός όποτε χρειάζεται και πληθωρικός την κατάλληλη στιγμή, άμεσος και πειστικός πάντα. Καταφέρνει μάλιστα να εξισορροπεί τα ελαττώματα της ταινίας και να δίνει πνοή και ρυθμό στις άχαρες σκηνές.

ΟΡΕΣΤΗΣ ΑΝΔΡΕΑΔΑΚΗΣ