Ο μύθος του Green Hornet έλκει την καταγωγή του στο μακρινό ραδιοφωνικό παρελθόν της Μεγάλης Ύφεσης, στις απαρχές της υπέρ-ηρωικής κουλτούρας, πολύ πριν Σούπερμαν, Μπάτμαν και ΣΙΑ κάνουν την εμφάνισή τους. Θα γίνει κάπως πιο γνωστός πολύ αργότερα, στην ομώνυμη βραχύβια τηλεοπτική σειρά των 60s, με τον Μπρους Λι στον ρόλο του φοβερού Ασιάτη βοηθού Κέιτο κι έκτοτε μετρά ελάχιστες κόμικς εμφανίσεις - εκ των οποίων καμία σε μέηνστριμ έντυπο. Γνωρίζοντας όλα αυτά, είναι εντελώς φυσικό (αν όχι αυτονόητο) ότι μόνο κάποιος σαν τον Μισέλ Γκοντρί θα ήταν αρκετά τρελός για να αναστήσει αυτόν τον ημι-άγνωστο vigilante στον 21ο αιώνα.
Ο Γάλλος σκηνοθέτης, γνωστός για την μανία του με την απαρχαιωμένη τεχνολογία, τα χειροποίητα ειδικά εφέ και τις παντός είδους εφευρέσεις, όχι μόνο θέλησε να σκηνοθετήσει αυτή την παράδοξη περιπέτεια, αλλά το έκανε και σε 3D. Το τελικό αποτέλεσμα, με εξαίρεση την πρώτη σκηνή μάχης με τον πολυδιάστατο εντοπισμό των όπλων, δεν δικαιολογεί την επιλογή παρά μόνο ως πρόφαση του στούντιο για να τσιμπήσει κι άλλο την τιμή του εισιτηρίου. Το κακό 3D όμως είναι το μικρότερο πρόβλημα της ταινίας, που υποφέρει από το μονοδιάστατο και παραφορτωμένο “σεθρογκενισμούς” σενάριο.
Ο συμπαθής χοντρούλης του “Με Την Πρώτη”, Σεθ Ρόγκεν, εδώ υπογράφει εξ ημισείας το σενάριο και πρωταγωνιστεί στην ταινία. Σχεδόν σε κάθε σκηνή της - δυστυχώς. Ο τέντι μπόι Μπριτ Ράιντ είναι ένα κακομαθημένο πλουσιόπαιδο, που γίνεται δήθεν ύπερ-ήρωας από ανευθυνότητα αλλά τελικά ναι, σώζει την πόλη και το κούτελο του μακαρίτη του μπαμπά. Φυσικά όλα αυτά τα κάνει στην πραγματικότητα ο βοηθός του, ο ιδιοφυής Κέιτο, που παραμένει στη σκιά ενώ το αφεντικό καρπώνεται την δόξα του. Οι πινελιές του Γκοντρί είναι παντού ευδιάκριτες, από τα gadgets των αυτοκινήτων και τα κοστούμια μέχρι το παραδοσιακό τυπογραφείο της εφημερίδας αλλά η φρέσκια οπτική του στην καλλιτεχνική διεύθυνση δεν είναι αρκετή για να δικαιολογήσει το ρόλο του στην καρέκλα του action film σκηνοθέτη.
Με τις γνωστές χοντράδες, τα bromantic αστειάκια και τα συσσωρευμένα κλισέ να γονατίζουν το σενάριο, τα όποια περιθώρια ελπίδας στενεύουν περαιτέρω χάρη στην ερμηνεία του πόπσταρ Τζέι Τσου, ο οποίος δυσκολεύεται και να μιλήσει την αγγλική. Η Κάμερον Ντίαζ εμφανίζεται ξεδιάντροπα διακοσμητικά αν και πρέπει να της αναγνωριστεί ότι με την ίδια τόλμη αρνείται να κρύψει τα χρονάκια της, πετώντας μάλιστα και μερικά σαρκαστικά αστειάκια γι’αυτό στην διάρκεια του φιλμ.
Το καλό της υπόθεσης είναι ότι ο Γκοντρί, που μέχρι τώρα εξαργύρωνε την επιτυχία της “Αιώνιας Λιακάδας” του, κατάφερε να βγάλει αρκετά λεφτάκια στην άλλη άκρη του Ατλαντικού για το στούντιο κι έτσι λογικά θα έχει τη δυνατότητα να κάνει την επόμενη ταινία με τους δικούς τους όρους. Περιμένουμε να δούμε επιτέλους κάτι αντάξιο του ταλέντου του.
Φαίδρα Βόκαλη
