Κλείνει το θέατρο «Αμόρε». Η αυλαία πέφτει οριστικά στις 31 Μαϊου 2008. Τότε το «Θέατρο του Νότου» ολοκληρώνει τον κύκλο της λειτουργίας του έπειτα από δεκαεπτά χρόνια, 110 παραστάσεις και 500.000 θεατές που χειροκρότησαν τις επιλογές του. Μια «είδηση» όχι και τόσο ευχάριστη, αφού το συγκεκριμένο θέατρο άλλαξε τα δεδομένα του ελληνικού θεάτρου και το ανανέωσε συστήνοντάς μας νέους ηθοποιούς, ανατρεπτικές σκηνοθεσίες και συχνά προκλητικά έργα, ενώ ήταν αυτό που καθιέρωσε τις μεταμεσονύχτιες παραστάσεις.

Το Θέατρο του Νότου ιδρύθηκε το Μάιο του 1991 από τον σκηνοθέτη Γιάννη Χουβαρδά, που είναι και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του (από το 2000 στην καλλιτεχνική διεύθυνση συμμετέχει και ο Θωμάς Μοσχόπουλος). Ανέβαζε κατά μέσο όρο έξι παραγωγές τον χρόνο, οι οποίες κάλυπταν ένα ευρύτατο φάσμα κλασικού και σύγχρονου ρεπερτορίου.

Από τον Οκτώβριο του 2003 το «Θέατρο του Νότου» -πρώτο- οργανώνει τις «Δοκιμές», φεστιβάλ πειραματικών παραστάσεων και νέων κειμένων από νέους δημιουργούς, ενώ από τον Μάιο του 2003, στο πλαίσιο των «Δοκιμών», φιλοξενείται έκθεση νέων εικαστικών καλλιτεχνών, οι «Διάλογοι». Παράλληλα λειτουργούν τα Εργαστήρια νέων θεατρικών συγγραφέων κι αυτά πρωτοπόρα στην εποχή τους.
Το «Θέατρο του Νότου», οι άνθρωποι που το αποτελούν, σε επιστολή τους εξηγούν τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση.
«Το θέατρο "Αμόρε", από την ανάληψη των καθηκόντων του Γιάννη Χουβαρδά ως διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, στερείται σήμερα της φυσικής και καλλιτεχνικής του παρουσίας και της προσφοράς του ιδρυτή του. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την αβέβαιη και ασταθή τα τελευταία χρόνια κρατική επιχορήγηση, δημιουργεί ένα εξαιρετικά δύσκολο περιβάλλον για τη συνέχιση της λειτουργίας του», αναφέρει η επιστολή. «Αισθανόμαστε ότι ολοκληρώσαμε έναν μεγάλο κύκλο και ότι με μια τέτοια ξεκάθαρη τοποθέτηση, όσο οδυνηρή και αν φαίνεται, τιμάμε την καλλιτεχνική αξία, τη στάση, το ήθος και τον επαγγελματισμό των ανθρώπων με τους οποίους συμπορευτήκαμε, σε όλες τις δύσκολες και εύκολες, ενδιαφέρουσες και αποκαλυπτικές διαδρομές μας». «Κλείνουμε», καταλήγει η επιστολή, «έναν μεγάλο κύκλο», με την «ευχή και την ελπίδα να ανανεώσουμε αυτήν τη σχέση και να συναντηθούμε σε έναν επόμενο εξίσου ζωντανό, δημιουργικό κύκλο».