Ο Γιάννης Δαλιανίδης ήταν ηγετική μορφή του ελληνικού κινηματογράφου. Ηταν αυτός που όρισε τη χρυσή εποχή του, την εμπορική του ακτινοβολία. Ο ίδιος έχρισε αστέρες του σινεμά πολλούς νεαρούς ηθοποιούς και ακούραστα δούλεψε πάνω σε διαφορετικά κινηματογραφικά είδη: το δράμα, την κωμωδία, το μιούζικαλ, το αστυνομικό θρίλερ, βάζοντας σε όλα τη σφραγίδα του.

Εζησε 87 χρόνια πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, το πρωινό του Σαββάτου, στις 16 Οκτωβρίου, περιστοιχισμένος από αγαπημένα πρόσωπα στο Νοσοκομείο Μετροπόλιταν, όπου νοσηλευόταν τις τελευταίες ημέρες με νεφρική ανεπάρκεια και σοβαρά βεβαρημένη υγεία.

Η πολιτική κηδεία του θα πραγματοποιηθεί σήμερα, στις 3.00 μ.μ., από το Α' Νεκροταφείο Αθηνών. Η επιθυμία του ήταν αντί στεφάνων τα χρήματα να δοθούν σε παιδικές οργανώσεις.

Παραγωγικότατος και πολυσχιδής, άλλαξε το σινεμά στην Ελλάδα μεταφέροντας την αμερικανική κουλτούρα του "κινηματογράφου του είδους" στα εγχώρια δεδομένα. Η υπογραφή του ήταν εγγύηση και σημαντική όσο και της Αλίκης Βουγιουκλάκη. Τα μιούζικάλ του έκαναν πάταγο στο κοινό, την ίδια ώρα που το ελληνικό σινεμά βίωνε μια τεράστια αλλαγή ύφους και ρυθμών. Γεννημένος στη Θεσσαλονίκη στις 31 Δεκεμβρίου του 1923, ο Γιάννης Δαλιανίδης μεγάλωσε από θετούς γονείς και σπούδασε στη Δραματική Σχολή του Ωδείου Θεσσαλονίκης.

Μετά την αποφοίτησή του πήγε στη Βιέννη, όπου σπούδασε χορό στη Σχολή Μούσλιγκερ. Ξεκίνησε ως χορευτής, χορογράφος και ηθοποιός στο μουσικό θέατρο με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Γιάννης Νταλ, όμως γρήγορα τον κέρδισε το σινεμά. Το 1949 εμφανίστηκε ως ηθοποιός στην ταινία "Δύο κόσμοι", ενώ από το 1958 άρχισε να γράφει σενάρια. Το πρώτο του σενάριο ήταν για την ταινία "Το τρελοκόριτσο" και το πρώτο του σκηνοθετικό πόνημα ήταν, το 1959, η "Μουσίτσα".

Την ίδια χρονιά ακολούθησε η ταινία "Λαός και Κολωνάκι". Ως σεναριογράφος, ο ίδιος συνέχισε να γράφει σενάρια αισθηματικών κομεντί ή να διασκευάζει θεατρικά έργα και να τα σκηνοθετεί σε διάφορες εταιρείες, μέχρι το 1961. Τη χρονιά αυτή πέρασε το κατώφλι τής Φίνος Φιλμ. Το κοινωνικό δράμα "Κατήφορος" απογείωσε το όνομά του μετά την τεράστια επιτυχία του. Εκτοτε ο ακούραστος Δαλιανίδης δούλεψε κατ' αποκλειστικότητα στη Φίνος Φιλμ μέχρι το 1977, που γυρίστηκε η τελευταία ταινία της εταιρείας "O κυρ Γιώργης εκπαιδεύεται".

Ως σκηνοθέτης ήταν ο πιο εμπορικός του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ πίστεψε στα νέα πρόσωπα και συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους συνθέτες, όπως ήταν ο Μάνος Χατζιδάκις, ο Σταύρος Ξαρχάκος, ο Μίμης Πλέσσας και ο Κώστας Καπνίσης. Χάρη σ' αυτόν γεννήθηκε το μιούζικαλ στο εγχώριο σελιλόιντ - το 1962 με το "Μερικοί το προτιμούν κρύο" που έσπασε τα ταμεία.

Η «σφραγίδα» του
Το στυλ του -ακίνητα πολύχρωμα πλάνα που παρέπεμπαν στην αισθητική του χολιγουντιανού τεχνικολόρ, χοροί και στιλιζαρισμένες πόζες των ηθοποιών- ήταν το σήμα κατατεθέν του. Ανάλογη ιλιγγιώδης επιτυχία συνόδευσε τα επόμενα μιούζικαλ που γύρισε, αναδεικνύοντάς τον σε μετρ του είδους και ταυτίζοντας το όνομά του μ' αυτό.

Χαρακτηριστικό του ήταν ότι γύριζε αρκετές ταινίες κάθε χρονιά (τις περισσότερες σε δικά του σενάρια) χωρίς ποτέ να πέφτει από την κορυφή της εμπορικότητας. Το 1970 σήμανε το ντεμπούτο του στο θέατρο με το "Μαριχουάνα στοπ" και με το τέλος του εμπορικού κινηματογράφου πραγματοποίησε στροφή στην τηλεόραση το 1974 με το "Λούνα Παρκ", μια από τις πιο επιτυχημένες και μακρόχρονες τηλεοπτικές σειρές, σε σενάριο και σκηνοθεσία δική του.

Αλλη επιτυχημένη του τηλεοπτική σειρά ήταν "Τα Λιονταράκια". Στις αρχές της δεκαετίας του '80 και μέχρι το 1985 καταπιάστηκε και με τις νεανικές κοινωνικές ταινίες, όπως ήταν τα περίφημα "Τσακάλια" το 1981. Ως δημιουργός, ο ίδιος επέδειξε σε κάθε χρονική περίοδο μοναδική ικανότητα να πιάνει τον παλμό της εκάστοτε γενιάς, γεγονός που αποδείχτηκε και με τις σειρές που γύρισε στην ιδιωτική τηλεόραση, όπως ήταν το "Ρετιρέ" και οι "Mικρομεσαίοι" αλλά και οι μεταφορές δύο βιβλίων - το "Τρίτο στεφάνι" του Κώστα Ταχτσή και "Το χρώμα του φεγγαριού" της Αλκυόνης Παπαδάκη, με τη μουσική επένδυση του Σταμάτη Κραουνάκη.