Στην αρχή ήταν το θάρρος. Στο τέλος έμεινε η πράξη.

Η παράσταση του Φάουστ, σκηνοθετημένη από τον γνωστό σκηνοθέτη Πέτερ Στάιν, είναι μια συνολική παρουσίαση του δράματος και ένα αδιαμφισβήτητο θεατρικό γεγονός. Το συνολικό της κόστος ξεπέρασε τα 30 εκατομμύρια μάρκα, ενώ η διάρκειά της θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί έως και αυτοκτονική αφού φθάνει τις 22 ώρες. Σίγουρα είναι ένα τόλμημα που αποδεικνύει τη βούληση του Στάιν. Συγχρόνως όμως είναι ένα τέρας εντελώς ιδιαίτερου τύπου. Όποιος γνωρίζει το έργο θα καταλάβει ότι αυτό το έργο-μαμούθ, στο οποίο οι πρώτες σκηνές παραπέμπουν στις τελευταίες και το αντίθετο, υποκριτικά δε δαμάζεται. Δε δαμάζεται ακόμα κι όταν ο σκηνοθέτης έχει εξερευνήσει τη δομή, ακόμα κι όταν έχει βιώσει το κάλλος των στίχων και έχει ξεχωρίσει το κουβάρι που έχει γνέψει ο ποιητής. Ο Φάουστ -όπως έχει πει και ο ίδιος ο ποιητής- είναι σκηνικά μη-παρουσιάσιμος. Ο Στάιν ωστόσο το τόλμησε. Πολλές οι σκηνές και οι πράξεις του ραψωδικού δράματος, πολλές και οι χωριστές παραστάσεις που συνθέτουν τη μία. Αποτέλεσμα; Ο Φαόυστ αποσυντίθεται. Κι αυτό δεν προκαλεί κατάπληξη. Κατάπληξη προκαλεί το γεγονός ότι ο Στάιν κατά τη διάρκεια της προεργασίας δεν κατάλαβε ότι το ίδιο το έργο αντιστεκόταν στο σφετερισμό και στη φιλοδοξία να το εξημερώσει. Ο Φαόυστ παραμένει, ακόμα κι αν ο σκηνοθέτης παρουσιάσει και τους 12111 στίχους, ένα ημιτελές έργο.

Αποσπάσματα από την κριτική του C. BERND SUCHER για την παράσταση του Πέτερ Στάιν που παίχτηκε στην Παγκόσμια Έκθεση 2000 στο Ανόβερο.