«Φανερά μυστικά» για την αγάπη, τον έρωτα, τη μοναξιά και την κακοποίηση των γυναικών τραγουδά στο νέο της CD, η Αλκηστις Πρωτοψάλτη που επέστρεψε στο «Gazarte» με τον Στέφανο Κορκολή γιατί εκεί οι 350 θαμώνες γίνονται «ένα πρόσωπο - μία φωνή».

Πέρυσι τον χειμώνα ήταν που συνεργάστηκε πρώτη φορά με τον Στέφανο Κορκολή στην εναλλακτική σκηνή «Gazarte». Η παράσταση που έφτιαξαν, το «ενδιαφέρον μουσικό παιχνίδι» όπως το χαρακτηρίζει η ίδια η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, «ταξίδεψε» με επιτυχία στη Θεσσαλονίκη, στην Κύπρο, φιλοξενήθηκε στην Οπερα του Βουκουρεστίου, στο Λονδίνο, αλλά και στο θέατρο του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ της Βοστόνης αφήνοντας τις καλύτερες εντυπώσεις.

Και τώρα γύρισε στη «βάση» του, στο «Gazarte», σε ανανεωμένη εκδοχή, με σπέσιαλ γκεστ τον Ze Louis Nascimiento, που είναι μετρ των κρουστών στη Βραζιλία. Εκεί τη βρήκα ένα περασμένο βράδυ και μιλήσαμε για όλα. Και για τη νέα της δισκογραφική δουλειά «Φανερά μυστικά» που αγκαλιάζει δυνατά κομμάτια, με ένα από αυτά να δίνει μπουνιά στο στομάχι... Κι από αυτό ξεκίνησα την κουβέντα μας που ήταν ζεστή και με εκπλήξεις.

«Προσωπικά απογοητεύομαι όταν προετοιμάζω τη δουλειά μου επί δύο χρόνια προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια... και την επομένη να βλέπω να κυκλοφορεί η «μαϊμού» ανενόχλητη», λέει η Αλκηστις Πρωτοψάλτη για τις διαστάσεις που έχει πάρει η πειρατεία στη δισκογραφία.

Βρέθηκα σε απόσταση αναπνοής από σένα την ώρα που ερμήνευες στη σκηνή το νέο σου κομμάτι-ύμνο μιας κακοποιημένης γυναίκας, σε είδα να βουρκώνεις, να κομματιάζεσαι και να βρίσκεις τη δύναμη της «ηρωίδας» να διώχνει τον άντρα που τη χτυπά και την ώρα που πέταξες το μικρόφωνο κάτω, ένιωσα να βγάζεις μια κραυγή αλήθειας γι’ αυτές τις γυναίκες...

Πραγματικά πιστεύω ότι σε αυτήν τη διασκευή του τραγουδιού της Bebe, «Mallo», η Λίνα Νικολακοπούλου έβαλε την πυρακτωμένη σφραγίδα της. Σοκαριστικό θέμα-ταμπού, σοκαριστικό και για μένα που έπρεπε να μπω σε έναν ρόλο 100% έξω από την ψυχολογία και την υπόστασή μου. Το τραγούδι δίνει ένα διαφορετικό μήνυμα ζωής, ένα μήνυμα ουσιαστικό. Τέλος στην κακοποίηση των γυναικών, τέλος στη βία.

«Μη βρίζεις, τα παιδιά θυμούνται» λέει ένας στίχος... Αυτές οι γυναίκες πρέπει να σταθούν στα πόδια τους κι ας πονούν και για τις ίδιες και για τα παιδιά τους...

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, βέβαια. Το σώμα τον πόνο τον ξεπερνά, η ψυχή όμως δύσκολα. Ελάχιστες Ελληνίδες έχουν υπόψη τους τις αρμόδιες κοινωνικές υπηρεσίες ή και τις μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται πανελλαδικά σε κάθε μορφή βίας και ακόμα λιγότερες γνωρίζουν πως μπορούν εκεί να αναζητήσουν βοήθεια, από ψυχολογική και νομική υποστήριξη μέχρι και προσωρινή φιλοξενία σε ξενώνες και παρακολούθηση από ειδικούς. Η σιωπή και ο φόβος οδηγούν σε αδιέξοδο. Ναι στη ζωή, ναι στα ανθρώπινα δικαιώματα.

Κάπου αλλού, στο ίδιο τραγούδι, υπάρχει το έξοχο «Θα γίνω κόλαση και φλόγα που σίδερα μπορεί να λιώσει». Πού μπορεί να γίνει... κόλαση και φλόγα η Αλκηστη;

Κόλαση: στην αδικία, στην έντεχνη υποκρισία, στο ψέμα και στην αδιαφορία για τον συνάνθρωπο. Φλόγα: για τη μεταφορά του πολιτισμού της χώρας μου έξω από τα σύνορά της.

Στα νέα τραγούδια «πρωταγωνιστεί» η αγάπη. Η αγάπη που κάποτε τελειώνει. Στο «Τελειώσαμε» ακούμε την ηρωίδα να λέει: «Τελειώσαμε, βρεθήκαμε, χαθήκαμε, ματώσαμε. Τελειώσαμε... Ο,τι είχαμε να σώσουμε δεν σώσαμε. Σαν δυο σταγόνες μοιάσαμε. Χωρίσαμε και λιώσαμε. Τελειώσαμε...». Πονάει αυτό το... τέλος;

Βασικά η βαθιά, ειλικρινής και ουσιαστική αγάπη δεν τελειώνει ποτέ έστω και αν μια σχέση φτάσει στο τέλος της, το οποίο πολλές φορές είναι οδυνηρό. Η ζωή έχει αποδείξει ότι στην αγάπη και στον έρωτα δεν υπάρχουν κανόνες, πάντα μας εκπλήσσει και αυτοσχεδιάζει συνεχώς.

Αύριο ξεκινά μια καινούργια μέρα όμως, κι αυτό τονίζεται στο άλλο νέο σου τραγούδι «Μια πάνω, μια κάτω, η ζωή μου άνω-κάτω... Στο μέλλον μου κοιτάζομαι, αγάπη εγώ χρειάζομαι...». Και το «Αγάπη, αγάπη, αγάπη» που επαναλαμβάνεις από σκηνής δίνει το στίγμα του;

Φυσικά και δίνει το στίγμα του, αν και οι τίτλοι και οι υπότιτλοι σε μια αληθινή ιστορία αγάπης είναι απόλυτα προσωπικοί. Αγάπη, τι ωραία λέξη!! Τι κρύβει μέσα της, πόσες φορές έχει λεχθεί, έχει τραγουδηθεί, τι υπέρτατη εκδήλωση τρυφερότητας, τι ευτυχία κρύβει και βέβαια πολλές φορές πόνο...

Στο «Απελπιστικά Διαθέσιμη», η απελπιστικά διαθέσιμη ηρωίδα μας τα έχει δει όλα, λέγοντας πως η αγάπη κρύφτηκε σε έναν κόσμο που πρωταγωνιστούν οι εκπτώσεις. Εγιναν πολλές οι «απελπισμένες» που κινούνται γύρω μας και δηλώνουν «απελπιστικά διαθέσιμες». Γιατί έγινε αυτό;

Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που γίνεται όλο και πιο έντονο. Ουτως ή άλλως στην εποχή μας το να βρεις έναν σύντροφο που να σου ταιριάζει είναι πλέον λαχείο. Η δίνη του μοντέρνου τρόπου ζωής έχει κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα. Η έλλειψη χρόνου, οι υποχρεώσεις, η διαδικτυακή επικοινωνία αποξενώνουν τους ανθρώπους, κάνουν πιο εφήμερες τις σχέσεις και μεγαλύτερο το χάος. Οι γυναίκες σήμερα αισθάνονται μεγαλύτερο συναισθηματικό κενό...

Η χώρα μας σε... στενή παρακολούθηση, η Ευρώπη μάς τραβά το αυτί, τα μέτρα γίνονται σκληρότερα. Τι μας οδήγησε σε αυτήν τη δεινή θέση; Τι πιστεύεις γι’ αυτό;

Μας οδήγησε το γεγονός ότι κανείς από τους πολιτικούς δεν αγάπησε βαθιά και ουσιαστικά την Ελλάδα. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι σε αυτήν τη χώρα δεν υπάρχουν ικανοί και έντιμοι άνθρωποι. Φταίμε και εμείς και σαν πολίτες και σαν καλλιτέχνες. Ο Μαχάτμα Γκάντι είχε πει ότι αν θέλεις να αλλάξει ο κόσμος, κατ’ αρχήν άλλαξε εσύ.

Αποδείξεις-αποδείξεις-αποδείξεις. Μαζεύεις αποδείξεις;

Αποδείξεις, αποδείξεις μέχρις αποδείξεως του εναντίου...

Κι ενώ η χώρα δέχεται ραπίσματα, ένας «εθνικός», όπως τον χαρακτηρίζουν, χωρισμός παίρνει την πρώτη θέση...

Delete, delete! (γέλια)

Τα μουσικά τάλεντ σόου δίνουν και παίρνουν και είναι κάποιοι συνάδελφοί σου από τον έντεχνο χώρο που...

Δεν έχω χρόνο για τέτοιου είδους φλερτ!

Από τη μια όλα αυτά και από την άλλη η βιβλική θα έλεγα καταστροφή στην Αϊτή. Δεν δίνει μαθήματα το σκηνικό αυτό;

Η φύση πάντα μας επαναφέρει στην πραγματικότητα και μας υπενθυμίζει πόσο μικροί και ανίσχυροι είμαστε. Βγαίνουν στο φως όμως άλλες οι αρετές, ο εθελοντισμός, η προσφορά και η ανιδιοτέλεια. Η Ελλάδα πάντα έδειχνε ένα συγκλονιστικό πρόσωπο στο θέμα αλληλεγγύης και βοήθειας, από τις λίγες αρετές που μας έχουν μείνει.

Η ΚΡΙΣΗ
Φταίνε νταουνλόντινγκ και πειρατεία

Το ότι ετοιμάζεις μια δισκογραφική δουλειά σε μια εποχή που η δισκογραφία δεν πουλάει σε τρομάζει;

Με προβληματίζει απίστευτα εδώ και πάρα πολύ καιρό. Ο τρόπος διάθεσης των CD αλλάζει καθημερινά συθέμελα και απρόβλεπτα... από τη μια το downloading (νταουνλόντινγκ) και από την άλλη η πειρατεία δίνουν τη χαριστική βολή όχι μόνο στους καλλιτέχνες (τραγουδιστές, μουσικούς, συνθέτες, στιχουργούς), αλλά και στα δισκοπωλεία τα οποία σε καθημερινή βάση δυστυχώς μειώνονται.

Είναι γεγονός ότι τα CD φτάνουν πλέον μόνο στις μεγάλες πόλεις. Είμαστε ανίσχυροι και απροστάτευτοι σε αυτό το φαινόμενο πολλά χρόνια. Προσωπικά απογοητεύομαι όταν προετοιμάζω τη δουλειά μου επί δύο χρόνια προσέχοντας και την παραμικρή λεπτομέρεια -επιλογή τραγουδιών, στίχων, ήχου, μουσικών, εξωφύλλων, παραγωγής και την επομένη να βλέπω να κυκλοφορεί «η μαϊμού» ανενόχλητη. Είναι τεράστια απογοήτευση όλων των συντελεστών που για μήνες έχουμε σκύψει επάνω σε αυτό. Υπάρχει ένα σοβαρό θέμα και πρέπει να βρεθεί η λύση του.

Εμαθα ότι σου έγινε στενό μαρκάρισμα για να πας σε έναν καινούργιο γιγάντιο χώρο και δεν πας. Μπορείς να βγάλεις εκατομμύρια εκεί, αλλά προτιμάς τη λιλιπούτεια και γλυκιά μουσική σκηνή που είσαι τώρα. Γιατί;

Κατ’ αρχήν ξέρω καλές ντρίμπλες γιατί προπονούμαι με τον Ρονάλντο... Επίσης προτιμώ σε εκατομμύρια τα συναισθήματα του μικρού χώρου που με κάνει να ονειρεύομαι και να νιώθω έτσι ακριβώς όπως θέλω. Αφουγκράστηκα την καρδιά μου που θέλησε την απόλυτη και άμεση επικοινωνία. Σε αυτόν το μικρό χώρο οι 350 ψυχές γίνονται «ένα πρόσωπο-μια φωνή», αυτό με γεμίζει καλλιτεχνικά και με κάνει να κοιμάμαι ευτυχισμένη.

ΠΡΟΓΕΥΣΗ
«Η αγάπη πού πάει», «Κόκκινο», «Απελπιστικά διαθέσιμη»

Αποκλειστικά στίχοι από τραγούδια του νέου CD «Φανερά μυστικά» της Αλκηστης Πρωτοψάλτη που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο από τη «Heaven». Πάρτε πρόγευση!

Η Λίνα Νικολακοπούλου «συναντά» εκ νέου την Αλκηστη και της δίνει εξαιρετικά κομμάτια, με το «Μ’ άλλον μοιάζεις» να κλέβει την παράσταση λόγω του σκληρού θέματός του. «Οχι, καρδιά μο υ, δεν μπορώ, κουράγιο πια δεν έχω να συγχωρώ, ό,τι κι αν κάνω θα γίνεις κακός, μη βρίζεις τα παιδιά κοιμούνται.

Οχι, έρωτά μου, δεν μπορώ, κουράγιο πια δεν έχω να συγχωρώ, ό,τι κι αν κάνω θα γίνεις κακός, μη βρίζεις, τα παιδιά θυμούνται. Θα γίνω κόλαση και φλόγα, που σίδερα μπορεί να λιώσει κι η μελανιά στα μάγουλά μου σ’ τ’ ορκίζομαι, θα σε τελειώσει...».

Το «Απελπιστικά διαθέσιμη» έγραψε η Νίκη Παπαθεοχάρη και δίνει το στίγμα της εποχής. «Το θέμα είναι σοβαρό, κοινωνικό και μαζικό και το συμπέρασμα δεν είναι βιαστικό, υπάρχει πρόβλημα νομίζω οργανικό, βρίσκω τον κόσμο στην αγάπη αλλεργικό. Μήπως είμαι νευρική, αρνητική, ειρωνική, αναρχική, εκλεκτική; Απελπιστικά διαθέσιμη, θα το γράψω στο στήθος, στην πλάτη και στους δρόμους θα βγω - παραδίνομαι. Με τα χέρια ψηλά στην αγάπη. Απελπιστικά διαθέσιμη, σ’ έναν κόσμο γεμάτο εκπτώσεις, η αγάπη μου φαίνεται κρύφτηκε σε μια μάσκα αδιάφορης όψης».

Το «Κόκκινο» υπογράφεται στιχουργικά από τη Ρεβέκκα Ρούσση: «Μέσα μου ξύπνησε ό,τι είχα ξεχάσει, αυτά που κέρδισα μα έχω χάσει, το γέλιο σου λείπει, μου λέει καλημέρα μα ποιος θεός, έφτιαξε έτσι τη μέρα. Κόκκινο, κόκκινο, άλικο, στο φως παράλυτο και η ζωή μου στα χέρια σου τι άδικο να πέφτει άδειο ρούχο, στον ακάλυπτο, κόκκινο, κόκκινο, άλικο, στο φως παράλυτο το σώμα μόνο ταξιδεύει, αχ, τι άδικο και η ψυχή μυστήριο μένει άλυτο».

Το «Η αγάπη πού πάει» υπογράφει στιχουργικά ο Νίκος Μωραΐτης. «Η αγάπη πού πάει, πώς σκορπίζει, πώς σπάει, πώς τελειώνουν δυο άνθρωποι μόνοι; Δεν μπορεί όλα αυτά που μετράμε αγκαλιά, σε μια ώρα να γίνονται σκόνη. Η αγάπη πού πάει, πώς σκορπίζει, πώς σπάει, δεν μπορεί, δεν μπορεί κάτι μένει. Με ό,τι μένει λοιπόν πάνω στο παρελθόν σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ κολλημένη, κολλημένη...».

Τα «Φανερά μυστικά» υπογράφουν μουσικά-στιχουργικά οι Στέφανος Κορκολής -κάνει κι ένα ντουέτο μαζί της- Λίνα Νικολακοπούλου, Ρεβέκκα Ρούσση, Νίκος Μωραΐτης, Νίκη Παπαθεοχάρη, Γιάννης Γουνάς, Βασίλης Γαβριηλίδης και Δάφνη Αλεξανδρή.

Βασίλης Μπουζιώτης