ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ: Τι να το κάνω που ο Θοδωρής Γκόνης είναι ένας από τους πιο σημαντικούς στιχουργούς που διαθέτουμε (κι έχει γράψει κάτι αριστουργήματα που έχω κλειδώσει στο σκληρό του εγκεφάλου μου για πάντα);
Τι να κάνω που ο Κώστας Λειβαδάς είναι ένας ταλαντούχος συνθέτης που ξέρει να δημιουργεί στέρεες συνθέσεις, διαυγείς, σαφείς και εξωστρεφείς (από αυτές που μου αρέσουν);
Και τι να πω, που στο πρόγραμμα αυτό, ένα από τα πιο κουραστικά και δυσνόητα (για τις δικές μου περιορισμένες δυνατότητες αντίληψης, λέω αμέσως για να σε προλάβω) τραγουδάει η Γιώτα Νέγκα που διαθέτει μια εξαιρετική λαϊκή φωνή και παίζει μία πολύ ταλαντούχα νέα ηθοποιός που ακούει στο όνομα Σύρμω Κεκέ;
Τι να πω, που στεναχωριέμαι η αντιεπαγγελματίας, όταν περνάω τόσο πληκτικά και κουραστικά σε παραστάσεις που έχουν δημιουργήσει ταλαντούχοι άνθρωποι καλών προθέσεων;
Και τι να πω για εκείνον τον ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ μονόλογο με τίτλο «Ένα κορίτσι άνεργο από την Άρτα» που φώτισε το θολωμένο μου μυαλό, στο μέσο περίπου του κατά τ’ άλλα αργόσυρτου και «ανερμάτιστου» πρώτου μέρους του προγράμματος;
Ή μήπως δε μου άρεσε μέχρι δακρύων αυτό το συγκλονιστικό τραγούδι με τίτλο «Έχω άνθρωπο» που τόσο ουσιαστικά ερμήνευσε η Γιώτα Νέγκα; Τι να πω για όλα αυτά όταν αυτό που θέλω μονάχα να πω, φωνάζοντας, είναι ότι δεν πέρασα καλά, βρε παιδιά;
Ότι με κούρασε αυτή η ροή των κειμένων και τραγουδιών που δεν καταλάβαινα τι λέγανε και γιατί και που μ’ έκαναν να ψάχνω να με βρω μέσα στο μισοσκόταδο;
Δεν ξέρω τι να πω, μπορώ όμως να ευχηθώ σε όλους τους συντελεστές αυτού του προγράμματος «καλό κουράγιο».

ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.41-610
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κυδαθηναίων 22, Πλάκα br> ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Δευτέρα & Τρίτη
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 21: 00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο με ποτό στο μπαρ: ευρώ
Ποτό στο μπαρ: 15 ευρώ, φοιτ. 10 ευρώ
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 120 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη κρασί/2 άτομα: 60 ευρώ (κομπλέ)

Ημουν κι εγώ εκεί...
Μια νέα κοπέλα ντυμένη στα λευκά εμφανίζεται στη σκηνή και απαγγέλλει διάφορα αποσπάσματα ποιημάτων (Σεφέρη, Ζωή Καρέλλη) και λογοτεχνικών κειμένων.
Μια ώριμη γυναίκα ντυμένη με ένα 60’s μαύρο φόρεμα, τραγουδάει ένα τραγούδι μετά από κάθε ‘θεατρικό’ κομμάτι.
Σύνολο κομματιών 10 και τραγουδιών 12.
Υπάρχει σύνδεση μεταξύ αυτών των αποσπασμάτων και των τραγουδιών, υπάρχει κάποιος συνδετικός ιστός;
Δυστυχώς δεν μπορώ να απαντήσω διότι δεν.. κατάλαβα.
Έπρεπε να υπάρχει μια «ιστορία» πίσω από όλα αυτά; Δεν ξέρω, μπορεί και όχι, αλλά δεν είναι εκεί το πρόβλημά.
Το πρόβλημα μου είναι ότι ενώ πάσχιζα να ακούσω κάθε λέξη και κάθε φράση και κυνηγούσα ιδρώνοντας τις συγκινήσεις που μου υπόσχονταν, δεν κατάφερα τίποτα να «πιάσω» (κυριολεκτικώς και μεταφορικώς) και τίποτα να νιώσω.
Δεν κατάλαβα, για παράδειγμα, το κομμάτι περί «Αεργίας» (του Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον από την «Αρχή της υπεράσπισης των αργόσχολων») μαζί με το τραγούδι «Έξω η μπάλα» που το συνόδευε.
Δεν κατάλαβα τις λέξεις, τα νοήματα, το Λόγο επιλογής αυτών των συγκεκριμένων αποσπασμάτων και δεν κατάλαβα γιατί η νεαρή ηθοποιός ορισμένα κείμενα τα έλεγε εκφέροντας τις λέξεις με τον τρόπο που το έκανε δίνοντας έμφαση σε φράσεις και λέξεις που δεν καταλάβαινα.
Δεν κατάλαβα γιατί ο τόσο αργός ρυθμός στην κίνηση ΣΥΝΕΧΕΙΑ, δεν κατάλαβα γιατί απουσίαζε πλήρως το χιούμορ από αυτή την παράσταση, δεν κατάλαβα τι σχέση είχε το «Μαύρο κουμπί», με την τρομακτική λέξη «Νεκρός» στο τέλος, με το «Θερμοσίφωνα» (τραγούδι που ούτως ή άλλως αρνείται ο εγκέφαλος να «καταλάβει» από τότε που κυκλοφόρησε).
Το πρώτο μέρος κράτησε από τις εννέα και μισή μέχρι τις 11 περίπου. Στη διάρκεια αυτών των ωρών υπήρξαν πράγματα που κατάφεραν να με σταματήσουν και οφείλω να τα καταγράψω:
1ον, η Σύρμω Κεκέ στην ερμηνεία του κομματιού «Ένα κορίτσι άνεργο από την Άρτα». Για αυτή τη στιγμή της και μόνο της αξίζει ένα άριστα δέκα.
2ον, η Γιώτα Νέγκα στο «Έχω άνθρωπο» (ωραιότατο τραγούδι θα ξαναπώ), άριστα δέκα να ξαναβάλω.
3ον, το μπάσο του Γιάννη Πλαγιαννάκου το οποίο κράταγε τα ρυθμικά μέρη της μουσικής με τρόπο αριστούχο.
4ον, Το ακορντεόν του Ντίνου Χατζηιορδάνου, το οποίο με κράτησε πολλές στιγμές από το χέρι με εξαιρετικά ευγενή και τρυφερό τρόπο.
5ον, η αξιοπρεπής κιθάρα του Δημήτρη Παπαλάμπρου και το μπουζούκι (το μαντολίνο και ο τζουράς) του Βαγγέλη Μαχαίρα, που με γέμισαν μαζί με όσους προανέφερα μουσική ωραιοτάτη.
(Ανοίγω παρένθεση για να πω ότι δεν έχω ξανακούσει ντράμμερ να παίζει τόσο «δίπλα» στους ρυθμούς που κανονικά θα έπρεπε να υπερασπίζεται και να «εισάγει», όσο τον Σταύρο Αλεξόπουλο.
Δεν ξέρω αν ήταν παροδικό το φαινόμενό του, αλλά τα τύμπανα του συνέβαλαν καθοριστικά στη σύγχυση που έτσι κι αλλιώς με κατέκλυζε. Χάλια δηλαδή).
Για να μην το κουράζω αυτό περίπου είναι το πρώτο μέρος της μουσικοθεατρικής παράστασης «Έχω Άνθρωπο».

Το Β’ μέρος ξεκινάει μετά από ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα με τη Γιώτα Νέγκα ντυμένη στα κόκκινα να λέει λαϊκά τραγούδια από το "Ό,τι κι αν πω δε σε ξεχνώ", του Τσιτσάνη μέχρι "το Θολωμένο μου μυαλό" του Άκη Πάνου.
"Αν είν’ η αγάπη έγκλημα/ έχω εγκληματίσει", "Όταν πίνει μια γυναίκα", "Τα ξένα χέρια", "Το Δίχτυ", κ.ά. ωραία και στην πλειοψηφία τους νταουνιάρικα τραγούδια από τα οποία είχε επιμελώς αφαιρεθεί το λαϊκό "φαρμάκι" τους με αποτέλεσμα να φεύγεις με την αίσθηση ότι έχεις πιει νερωμένο κρασί κι έχεις «δει» αυτά τα κλασικά και μεγάλα λαϊκά τραγούδια στο μουσείο λαϊκών αριστουργημάτων.
Όχι, δε νομίζω ότι «φταίει» η Γιώτα Νέγκα για το «άνευρο» Β’ μέρος του προγράμματος, η οποία ως τραγουδίστρια τα είπε πολύ καλά τα θέματά της, διότι δεν μπορεί ποτέ να φταίει η ερμηνεύτρια για την «ανάγνωση’ που γίνεται στα τραγούδια.
Κοινώς χάσαμε κι από εδώ..

Τελικά αξίζει να πάω;
Μετά από όλα αυτά που μόλις έγραψα δε νομίζω ότι πρέπει να απαντήσω σε αυτή την ερώτηση. Μπορώ όμως να σου γράψω τους στίχους του «Έχω άνθρωπο» για να σε αφήσω με μια τρυφερή και κομψή αίσθηση που ταιριάζει στην ιστορία και στις προθέσεις των συντελεστών αυτής της παράστασης:
«Αν δεν βρήκαν τα κομμάτια μου στους δρόμους
Αν ξεφεύγω από κλέφτες κι αστυνόμους
Αν ακόμα τραγουδώ
Ξέρω εγώ που το χρωστώ
Έχω άνθρωπο
Έχω άνθρωπο σκιά μου
Τόσο δίπλα, τόσο μακριά μου
Έχω άνθρωπο
Έχω άνθρωπο δικό μου
Φύλακα και άγγελό μου
Αν περπάτησα σε δρόμους λασπωμένους
Αν αγάπησα τρελούς και κολασμένους
Αν ακόμα τραγουδώ
Ξέρω εγώ που το χρωστώ»
Ωραίο τραγούδι.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Σκηνοθεσία, Στίχοι, Κέιμενα, Επιλογή κειμένων: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική, τραγούδι, πιάνο: Κώστας Λειβαδάς
Σκηνογραφική επιμέλεια, Κοστούμια: Ελένη Στρούλια
Σχεδιασμός φώτων: Δήμος Αβδελιώδης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Φοίβος Βλάχος
Μπάσο: Γιάννης Πλαγιαννάκος
Ακορντεόν: Ντίνος Χατζηϊορδάνου
Μπουζούκι: Βαγγέλης Μαχαίρας
Τύμπανα κρουστά: Σταύρος Αλεξόπουλος
Κιθάρες: Δημήτρης Παπαλάμπρου


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]