ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.28.272-276
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Ιερά Οδός 18-20
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Πέμπτη-Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 23:30 Κυριακή: 22:30

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο: 15 (ΠΕΜ. & ΚΥΡ.) & 20 ευρώ (ΠΑΡ. & ΣΑΒ)
Φιάλη Ουίσκι/4 άτομα: 190 & 220 ευρώ (κομπλέ)
Φιάλη Κρασί/2 άτομα: 95 ευρώ

Ημουν κι εγώ εκεί...
Βλέπω εδώ στις σημειώσεις μου ότι έχω γράψει τα εξής στην αρχή του προγράμματος:
Διαμαρτύρομαι και ξαναδιαμαρτύρομαι και δεν ξαναπαίζω αν είναι να τα έχετε ντυμένα με τζην και μπλουζάκια κανονικών ανθρώπων τα πρώτα μικρόφωνα.
Διότι αν δεν υπάρχει ένα κουλό ή έστω ένα εντελώς παράφωνο στην πίστα πώς θα περνάει η ώρα μου της δύστυχης που δεν πίνω;
Οι χοντρές που βρίσκονται διάσπαρτες στην αίθουσα, δε λέω, κάνουν ό,τι μπορούν. Και με λεοπαρδαλέ κοντό μπουστάκι είδα μία κυρία 150 κιλών με την κοιλιά έξω ?δε σου λέω άλλα διότι μπορεί να σε πέτυχα την ώρα του φαγητού- και με μίνι φούστα με φραμπαλά είδα τη φίλη της που είχε φαίνεται προσφάτως ξεκινήσει πρόγραμμα στα Bodyline διότι ζύγιζε μόνο 120.

Αλλά τι να σου κάνει το κοινό όταν πάνω στην πίστα δεν κουνιέται τίποτα από το φυτικό βασίλειο; Κι όλα αυτά για να το παίξει η Ιερά Οδός "σοβαρό" πολυκατάστημα λαϊκής τέχνης με κουαρτέτο εγχόρδων, ορχήστρα 11 ατόμων και φωνητικά από τρία ατομάκια που συνοδεύουν τον Πάριο;
Χάλια.
Τέλος πάντων τα φώτα είναι πολλά στην Ιερά Οδό (και πανάκριβα).
Δεν ξέρω αν αυτό είναι κίνητρο για να πάει κάποιος να δει το πρόγραμμα εκεί, αλλά μήπως και ξέρω πλέον για ποιο λόγο πάει κάποιος οπουδήποτε;
Προσωπικώς βαριέμαι αφόρητα με την ομοιογένεια των ηλεκτρο-πληκτικο-Beatάτων ενορχηστρώσεων που κάνουν όλα τα τραγούδια ίδια σε σημείο να μην καταλαβαίνεις αν ακούς το "Του Κίτσου η μάνα κάθονταν" ή το "Τι φταίω εγώ που δεν μπορείς/τα αυτονόητα να δεις" (που είναι και πιο σχετικό με το προσφερόμενο θέαμα).
Στην αρχή λοιπόν βγαίνουν τρία πρώτα μικρόφωνα ντυμένα κανονικά που τραγουδάνε χωρίς να κάνουν φάλτσα.
Πλήξη.
Μετά βγαίνει ο Σαρμπέλ που οι κυρίες "από την εκδήλωση" που κάθονταν γύρω μου ΔΕΝ γνώριζαν καθόλου και δεν πρέπει να ήταν οι μόνες, διότι όση ώρα έλεγε τη διάσημη "Σοκολάτα" του (που μετά τον χρυσό δίσκο έχει γίνει πλέον προφιτερόλ) και τα άλλα 'χιτ' του το μαγαζί δεν αντιδρούσε καθόλου.
Πλήξη.
Μετά βγαίνει ο Πάριος με τη Θεοδωρίδου αλλά όχι 'live". (Αυτό θα πει εύρημα..!). Βγαίνουν μαγνητοσκοπημένοι στον τοίχο πίσω από την ορχήστρα , κάτι σαν να ζωντάνεψε η αφίσα τους ένα πράμα, και λένε δύο ντουέτα.
Πλήξη.
Μετά συνεχίζει ο Σαρμπέλ να λέει ρεφρέν με πολλά 'ρω', στα οποία ειδικεύεται φέτος το σχήμα της Ιεράς Οδού. Ο Σοκολατοεθισμένος νέος λέει ένα ακατάληπτο για το ότι δεν αλλάζει αυτός το δρρρόμο κι έχει πει κάτι στον ταχυδρρρόμο, κ.λπ. που αφορρρρούν τον ΩΡΛά του περισσότερο από το κοινό που συνεχίζει να πλήττει.
Πέντε έξι εκατοντάδες ρω αργότερα βγαίνει η 'κυρία Νατάσα', η οποία έχει ένα θέμα με τα σίγμα εδώ και χρόνια, φέτος κόλλησε και τα 'ρω' που σέρνονται στο μαγαζί. Η 'κυρία Νατάσα' εμφανίζεται μετά από δίλεπτη εισαγωγή και μας παρουσιάζει το καινούργιο της τραγούδι-άσκηση στις ρίμες εις "ας".
Παράδειγμα:
"Δε σε νοιάζει για μας
Μόνο εσένα αγαπάς
Κι αν ευθύνες ζητάς
Μια στιγμή δεν πονάς
Σαν αέρας περνάς
Μια στιγμή και ξεχνάς
Για ποια αγάπη μιλάς
Δε σε νοιάζει για μας"
Πίσω της (σουρεαλιστικός νεορεαλισμός) ένα ρολόι γυρίζει γρήγορα και ανάποδα αν δεν κάνω λάθος.
Καραπλήξη.

Γύρω στις δώδεκα και τέταρτο πέφτουνε από το ταβάνι κάτι τεράστια φύλλα συκής τον συμβολισμό των οποίων δεν κατενόησα αλλά ομολογώ πως δεν κατάλαβα κανένα από τα οπτικά 'ευρήματα' του θεάματος.
(Αργότερα, επί Παρίου, στον τοίχο πίσω από την ορχήστρα εμφανίζεται ένα φεγγάρι και μετά κάτι γαριδάκια με δρακουλίνια ανάμεικτα τα οποία υποπτεύομαι ότι παριστάνουν τα αστέρια αλλά δεν είμαι και σίγουρη).

Η 'κυρία Νατάσα' λέει και όλα τα γνωστά σουξέ της. Δηλαδή και το "Σου βάζω δύσκολα κι ας παίζω με τα νεύρα σου" και το "Θα πίνω, θα μεθάω τους τοίχους θα βαράω" και όλα αυτά τα λαϊκομπανάλ που καθόλου δεν ταιριάζουν με το ίματζ της κυρίας από σαλόνι που καλεί τις φίλες της τα απογεύματα για τσάι.
Σημειωτέον ότι όλα τα τραγούδια έχουν φινάλε αλά Χόλιγουντ και αν υπολογίσεις ότι μέχρι να βγει ο Πάριος θα έχεις ακούσει περί τις δέκα φορές το "Δε σε νοιάζει για μας" κι άλλες τέσσερις τη "Σοκολάτα" του Σαρμπέλ καταλαβαίνεις ότι όταν λέω "πλήξη" εννοώ από τα γόνατα μέχρι τα ρουθούνια.

Άκουσα και εδώ την περιβόητη ρίμα "μάτια μου-κομμάτια μου" την οποία τελευταίως έχω επικηρύξει έναντι πολλών εκατομμυρίων δολαρίων. Είδα και τον ιδιοκτήτη του καταστήματος να πετάει λουλούδια στην αοιδό (διότι κανένας από το κοινό δεν το έκανε) και πέρασα ακόμη μία "ευχάριστη' ώρα με τα σουξέ της εποχής που ακούω όπου πάω, η οποία ευχάριστη ώρα τελειώνει με το "Χτύπα κι άλλο" δια στόματος κυρίας Νατάσας. Χάρμα.

Σαρμπέλ: από τη μέση και πάνω χορευτής αλλά από φωνή χαλούμι..
Λυπούμαι βαθύτατα που αναγκάζομαι να κάνω αυτήν την αποκάλυψη περί Σαμπρελοφωνής σήμερα.
Διότι κατά τα φαινόμενα (και κατά τα λεγόμενα) το ελληνο-λιβανεζο-κυπριακής καταγωγής περιστατικό Σαρμπέλ είναι "καλό παιδί" κι έχει και πλατινένιο ή χρυσούν άλμπουμ κάτω από τη μασχάλη του (πάλι δεν άκουσα με επιμέλεια τις ειδήσεις του ΣΤΑΡ).

Αυτό όμως που κάνει τον νεαρό Σαρμπέλ να αξίζει τα λεφτά του είναι ο τρόπος που χορεύει.
Από τη μέση και πάνω είναι εξαιρετικά ευλύγιστος και μιμείται με εξαιρετική χάρη και λαγνεία οριεντάλ χορεύτριες από την Συρία μέχρι την Ινδία, την Ταϊλάνδη και όλη την Άπω Ανατολή γενικώς.
Από τη μέση και κάτω πάλι είναι άχαρος και δύσκαμπτος.

Όπως αντιλαμβάνεσαι αυτό είναι ένα μοναδικό επίτευγμα που σε άλλες εποχές θα το είχανε στο τσίρκο αυτό το παιδί να το δείχνουνε με μια δεκάρα είσοδο.
Σήμερα όμως εμείς οι cool νεοέλληνες κάτι τέτοια τα κυκλοφορούμε στις πίστες.

Πρέπει επίσης να αναφέρω, για να το μάθουν και οι κυρίες στο διπλανό τραπέζι που αγνοούσαν την ύπαρξη του περιστατικού Σαρμπέλ, ότι ο ευλύγιστος Λιβανεζοκαιλοιπά επιδίδεται σε ένα 'είδος' μουσικής το οποίο είναι κάτι μεταξύ αραβικού τεκνο-κεμπάμπ μιξαρισμένου με ηλεκτρομπήτ σιχτίρ νταλγκά, dance-τσογλάν και τουρλού έθνικ με χαβαλέ νταραβέρι.
Κι αν δεν με πιστεύεις δεν έχεις παρά να ακούσεις τa μεγάλa σουξέ του "Σε πήρα σοβαρά" ή "Sidi Mansour" και "Σκληρή καρδιά" ή "Habibi Dah Nari Narien".
Γλου, γλου.

Η κυρία Νατάσα και το τακούνι-δίδυμος Πύργος
Δεν ξέρω ποιος της το κόλλησε αυτό το ίματζ "γκραν κυρία του σαλονιού" ή αν το εφηύρε μόνη της, ξέρω όμως ότι με τακούνι εικοσιπέντε πόντων, γόβας κόστους 1500 ευρώ (το αριστερό μόνο πόδι) ΛΑΪΚΗ τραγουδίστρια δεν γίνεται. Έχω δει και άλλες κυρίες του νέο-λαϊκού (της πιστο-πασαρέλας δηλαδή) να την πατάνε έτσι, είδα φέτος και την "κυρία Νατάσα".

Κορίτσια είναι απλό, όταν φοράτε ρούχα και παπούτσια κατάλληλα για επίδειξη μόδας υψηλής ραπτικής αναγκαστικά πάνω στην πίστα θα υπηρετείτε τα ρούχα (και τα τακούνια διότι το σαβουριάζεσθαι εν μέσω σεβντά δε λέει) και ουχί το λαϊκό τραγούδι.
Δε θέλει και πολλή ανάλυση αυτό για να το καταλάβει κανείς, σωστά;

Η "κυρία Νατάσα" που την έχει δει και τοπ μόντελ και πολύ lady τελευταίως, αποφάσισε τις φετινές εμφανίσεις της να τις κάνει πάνω σε κάτι λίαν κομψά παπούτσια μεν αλλά με υπερ-πανύψηλα τακούνια δε. Αποτέλεσμα: να προσπαθεί όλο το βράδυ να μην κάνει πατινάζ πάνω στα διάσπαρτα γαρυφαλλοπέταλα που σέρνονταν στην πίστα και να μην πέσει τ' ανάσκελα πάνω στην εκάστοτε κορώνα.
Είναι που είναι ολίγον "κρύα" και παγωτά κασάτα η 'κυρία Νατάσα' ήρθε το πράγμα κι έδεσε σ' ένα.. γλυκό που ήταν εξαιρετικά πληκτικό, αφόρητα μονότονο και εφιαλτικά ..στιλέτο.
(Πάντως το παπούτσι ήταν άλφα-άλφα, χαλάλι το τριάρι που κόστιζε).

Πάριος: ο 4ος τενόρος στο δρόμο με τα.. λευκά είδη
Εκείνο το βράδυ εκεί, ήταν και ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, μέγας λαϊκός ποιητής του ελληνικού τραγουδιού. Χάρη στην παρουσία του καλού κυρίου Λευτέρη μπορέσαμε οι παρευρισκόμενοι να ακούσουμε δυο-τρία από τα ωραία τραγούδια του ερμηνευμένα από μία μεγάλη φωνή (του Γιάννη Πάριου).
Μετά ακούσαμε σε φουλ γκάζια (μετά πολλών κορόνων και οπερατικών κρεσέντι) και όλα τα γνωστά σουξέ του ερωτικού Παρίου τα οποία παραθέτω περιληπτικώς, διότι αν τα παραθέσω αναλυτικώς φοβάμαι πως θα πας μετανάστης στην Αστραλία.

"Στο κάτω-κάτω της γραφής", "Θα με θυμηθείς/ να το θυμηθείς" (και πώς να σε ξεχάσω στιχοπλόκε μου;), "Πες μου λοιπόν αν φχαριστιέσαι/ που συνεχώς με απαρνιέσαι", "Μου 'χεις κάνει τη ζωή μου κόλασηη", κ.λπ.
Να σημειώσω ότι ο Πάριος εμφανίζεται με εντεκαμελή ορχήστρα και ένα κουαρτέτο εγχόρδων, με τη βιόλα του οποίου (βιόλα είπα, το "χαζό" μπροστά το έβαλες μόνος σου) ο καλός τραγουδιστής φλέρταρε όλο το βράδυ και της τραγουδούσε για τη μοναξιά του..

Το κουαρτέτο είναι ντυμένο με λευκά σατέν μακριά παρτάλια κάτι σαν σεντόνια με το κιλό που πουλάνε στην Ομόνοια, αλλά ας μην το σχολιάσω αυτό τώρα, διότι μετά θα πρέπει να σου πω και για τον ήχο που παρήγε το έγχορδο και θα μα πάρει η νύχτα.

Μετά είδαμε και τα δρακουλινογαριδάκια να τριγυρίζουν επί του τοίχου και μετά πάει το πρώτο πρόγραμμα του Πάριου.

Μέχρι να ξαναβγεί ο ερωτικός, ξαναβγήκε η δολοφονού πάσης ερωτικής επιθυμίας με άλλα τακούνια εξ ίσου ουρανοξυστοειδή και μας τραγούδησε για τον.. πόνο!!
Μας είπε και ένα "Άιντε να ζήσει ο Πόντος", επιφώνημα που πολύ ταίριαζε με τη δημιουργία του Ελληνος μετρ σε απαλούς τόνους του... (μα τι λέω? Τα έχω παίξει εντελώς).

Τέλος πάντων για να μη το πολυζαλίζω η 'κυρία Νατάσα' από το πολύ ντιζάιν αριστοκράτισσας οικοδέσποινας έχει πάψει να είναι λαϊκή τραγουδίστρια και από δω παν' κι άλλες..
(Για την ακρίβεια, είδα επώνυμη κυρία, της διανόησης και του ποιοτικού θεάτρου, που καθόταν σε ένα από τα πρώτα τραπέζια να κρατάει το κεφάλι της με τα δύο χέρια και κάθε τόσο να το κοπανάει πάνω στο τραπέζι. Έπινε κι αυτή νερό σαν και μένα).

Στο δεύτερο πρόγραμμα του σταρ το κοινό συνέχιζε να βρίσκεται σε κατάσταση αποσβολωμένου και φρεσκοκατεψυγμένου προϊόντος ιχθυοκαλλιέργειας πέντε μέρες πριν την απόψυξη οπότε και συνέβη αυτό που σου είπα.
Ο τραγουδιστής Πάριος κάθισε στο σκαμπό του, έκλεισε τα μάτια και για δέκα ολόκληρα λεπτά (μπορεί και περισσότερα) ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ τραγούδια αντί να τα τσιρίζει, να τα οπεροποιεί και να τα εκτοξεύει στα πέρατα του σύμπαντος.
"Όταν θα λάβεις αυτό το γράμμα", Συ μου χάραξες πορεία", "Σ' αγαπώ γιατί είσαι ωραία", "Μοιάζεις κι εσύ σα θάλασσα", κ.λπ.
Αυτό το ξέσπασμα καλού τραγουδιού είχε ως αποτέλεσμα να με κρατήσει ο Γιάννης Πάριος στο μαγαζί μέχρι τις 4 και δέκα το ξημέρωμα και για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια να με αναγκάσει να του βάλω ένα Άριστα δέκα για εκείνο το ευλογημένο δεκάλεπτο που μπορεί να ήταν και παραπάνω..

Διότι όταν ο Πάριος ελέγχει την προσωπικότητά του που τον ωθεί προς την εξοργιστική και άνευ νοήματος υπερβολάρα, και την επίδειξη φωνητικών δυνατοτήτων και βάζει μόνο την πολύχρωμη και τεράστια φωνή του στα τραγούδια είναι πολύ μεγάλος λαϊκός ερμηνευτής.

Μετά όμως ξαναήρθε η σειρά του "Δεν γυρίζω πίσω" (έξω φωνή κι όποιον πάρει ο Χάρος) και της επίδειξης της φωνής (αλήθεια μετά από τόσα χρόνια δεν έχει καταλάβει ότι ξέρουμε πως έχει δυνατή φωνή κι ότι το ζητούμενο είναι να μας δείξει πως διαθέτει και μέτρο;) κι έτσι πάλι κατάφερε να μας στείλει σπίτι με τα τύμπανα τρυπημένα, ζωή σε λόγου μας και καλά να πάθουμε.

Τελικά αξίζει να πάω;
Εξαρτάται.
Αν σου αρέσουν τα πολλά φώτα (τα πάρα πολλά φώτα) σε αυτό το κατάστημα ενδέχεται να τα χορτάσεις σε όλες τις αποχρώσεις.
Αν σου αρέσουν τα ψηλά τακούνια στην Ιερά Οδό φέτος μπορείς να παρακολουθήσεις σεμινάρια για το "Πώς να μην πέσεις από τα παπούτσια σου και σπάσεις όλα τα κόκαλά σου, κορίτσι μου".
Αν τέλος, τη βρίσκεις με τις κορώνες τύπου χτυπιέμαι σαν αυγό διότι με παράτησε εκείνη με άπλυτο το σεντόνι πάνω στο παλιό κρεβάτι, τότε θα έρθεις στου Παρίου, διότι εδώ άδει ο απόλυτος μετρ των λευκών ειδών Χυτήρογλου.
Αν δεν σου αρέσει τίποτα απ' όλα αυτά πάλι θα πας, καημένε, είτε με το χορό του κόμματος, είτε με τη συνεστίαση της ομάδας ή με την εκδήλωση του ΚΑΠΗ ή με την έξοδο του συλλόγου φορτοεκφορτωτών Κάτω Μαγούλας.
Ο οποίος σύλλογος ήταν στο πατάρι της 'Ιεράς' το βράδυ που ήμουν κι εγώ εκεί και παρακολούθησε με ενδιαφέρον πυρομανούς ηδονοβλεψία τον Γιάννη Πάριο να τα καίει όλα:
"Το παλιό κρεβάτι θα το κάνω στάχτη
κι όλα τα σεντόνια για να λυτρωθώ
όλα θα τα κάψω κι ύστερα θα κλάψω
έτσι μόνο θα σ' εκδικηθώ."
Κανονικά στη μαρκίζα του καταστήματος θα έπρεπε η ιδιοκτησία να έχει αναρτήσει τη γνωστή προειδοποιητική ταμπέλα: "Ανεφθινόμαστε για τις Ζημνιές", αλλά πού μυαλό.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]