Το θυμωμένο κείμενο που ακολουθεί δεν αφορά μόνο στο κατάστημα το προσωπικό του οποίου κατάφερε χτες να μου κάνει τα νεύρα τσατάλια πριν καν ξεκινήσει το πρόγραμμα με αποτέλεσμα να γίνω ακόμη περισσότερο κουρέλι από όσο ήδη είμαι.
Αφορά σε όλους τους ιδιοκτήτες καταστημάτων παραγωγής νυχτερινής διασκέδασης, τα οποία (ποικίλα καταστήματα) η δουλειά μου με αναγκάζει να επισκέπτομαι τρεις με πέντε φορές την εβδομάδα.
(Απέραντος κόπος, ατέλειωτη κούραση).
Αφορά όμως και σε όσους καλλιτέχνες ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ αυτά τα καταστήματα για να κερδίσουν τα τεράστια νυχτοκάματά τους, συνήθως σε μαγαζιά μεγάλης χωρητικότητας.
Ρωτάω λοιπόν, ως πελάτης έστω και επαγγελματίας, γιατί;
Γιατί αφού πάω για να διασκεδάσω να πρέπει να υποστώ τα καψόνια (ορισμένων) σερβιτόρων, μετρ και παρκαδόρων;
Γιατί αφού πληρώνω για να περάσω καλά (λέμε τώρα) να πρέπει να κάνω την άλλη μέρα φυσικοθεραπεία για να συνεφέρω τα μέλη μου από το σοκ της μικρής και βασανιστικής καρέκλας και του ανελέητου στριμώγματος σε χώρο που δεν αντιστοιχεί στις διαστάσεις κανονικού ανθρώπου;
Γιατί, αφού το μαγαζί πουλάει μουσική ο ήχος που ακούω (σε ορισμένα πάλι μέρη) να μην έχει ΚΑΜΜΙΑ σχέση με τον φυσικό ήχο του οργάνου ή της φωνής που έχω πάει να ακούσω;
Γιατί με αντιμετωπίζουν ως μαλάκα από τον οποίο θα τα πάρουν χοντρά και γρήγορα; (Μήπως είμαι;)

Ξέρω ότι θα μου πεις πως φταίω και εγώ (η πελάτης) που πηγαίνω.
Ναι.
Αλλά φταίω τελευταία.
Γιατί πρώτοι φταίνε (όσοι) καλλιτέχνες θέλουν νυχτοκάματο 30.000 ευρώ και (όσοι) καταστηματάρχες θέλουν να βγάζουν 300% κέρδος πάνω στο μπουκάλι το νερό -για να μπορούν μετά να το παίζουν ...μουσικόφιλοι (για να το πω κομψά).
Θα φάω ξύλο με αυτά που γράφω, λες.
Αλλά μήπως έτσι κι αλλιώς ξύλο δεν τρώω όσα βράδια παραδίδω το σώμα, την ψυχή και τα αυτιά μου στα χέρια των λιανέμπορων της νύχτας;

ΥΓ.
Στα μαγαζιά που πάω για τη δουλειά μου πάω πάντα μόνη, με ένα τετράδιο, ένα στυλό, ένα φακό και πίνω μόνο νερό (τα οποία ριμάρουν κιόλας τα άτιμα).
Όταν πάω με τους φίλους μου για να διασκεδάσω (στα ίδια μαγαζιά) πληρώνω πάντα όπως όλος ο κόσμος.
Σε ορισμένα καταστήματα (στα οποία είμαι επισήμως ανεπιθύμητη) πληρώνω και όταν πηγαίνω για δουλειά.
Καλλιτέχνες και επιχειρηματίες γνωρίζω ελάχιστους (και αυτούς από μακριά, «Καλησπέρα σας, Καληνύχτα σας»).
Και 15 χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά -σε διάφορες παραλλαγές της- έχω επιβάλλει ένα μεγάλο «εμπάργκο» σε όσους καλλιτέχνες εκφράζουν την επιθυμία τους να με γνωρίσουν (κυρίως για να ικανοποιήσουν την περιέργειά τους για το πώς είναι η φάτσα μου).
Εξηγήθηκα ελπίζω.

Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι έπαθες μ' ένα mail...: [email protected]