ΠΡΙΝ ΠΑΣ
ΤΗΛΕΦΩΝΟ: 210-34.80.000
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Καστοριάς 34-36, Βοτανικός
ΗΜΕΡΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ: Κυριακή
ΕΝΑΡΞΗ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΟΣ: 12:00

ΤΙΜΕΣ
Εισιτήριο για τους μεγάλους: 15 ευρώ
Για τα παιδιά: 8 ευρώ

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ:
Ένα διαμάντι που βγάζει σπίθες από φως κάθε Κυριακή μεσημέρι μέσα στη σκοτεινή αίθουσα της Αθηναϊδας. Ο Σταμάτης Κραουνάκης και οκτώ μέλη της Σπείρας του παρουσιάζουν ένα θέαμα τραγουδιών βασισμένο στα «Ποιήματα με ζωγραφιές σε μικρά παιδιά» του Γιώργου Σεφέρη. Θέαμα για παιδάκια, μαμάδες, μπαμπάδες και τους πιο ονειροπόλους αταξίδευτους αυτής της πόλης. Αριστούργημα.


Ημουν κι εγώ εκεί
Κάνω βλακείες φέτος. Από την πολύ δουλειά δεν ξέρω που πάω και που βρίσκομαι. Κι από τις πολλές «Απρόοπτες συναντήσεις» του φετινού μουσικού χειμώνα (ο οποίος παρεμπιπτόντως είναι πολύ βαρύς για τη μουσική) έφτασαν Χριστούγεννα μέχρι να πάω να ξαναδώ αυτό το μικρό κόσμημα που παίζουν τα κυριακάτικα μεσημέρια ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Σπείρα του.

Δεν είναι μάου-μάου
είναι η άγρια φυλή των λουκουμάου
Για την ακρίβεια είναι η γλυκιά φυλή των λουκουμάδων με το σιρόπι της σωστό, ούτε πολύ γλυκό ούτε light -θεός φυλάξοι-, και όλα τα αρωματικά στη θέση τους.
Στη θέση τους επίσης κυκλαμινάκια, μαργαρίτες, άγγελοι, κρασί από τριαντάφυλλα, και φιλιά από νότες στα μάγουλα.
Κάθε Κυριακή μεσημέρι στη μέση της Αθήνας παίζεται ένα παραμύθι κομπλέ με κοστούμια από πολύχρωμα τούλια και απαλά υφάσματα και τραγούδια που σε πιάνουν από το αυτί για να σε φέρνουν πέντε-έξι βόλτες γύρω από την υδρόγειο σαν μυαλό παιδιού που απογειώνεται ό,τι ώρα του καπνίσει.

Εδώ θα δεις μεγέθη, κινήσεις και σχήματα ανθρώπων που δεν είναι σαν αυτά τα ψεύτικα που βλέπεις στις οθόνες.
Θα ακούσεις λέξεις και φράσεις που ξεπερνάνε το λεξιλόγιο των δέκα ‘ουγκ’ και των τριών ‘νιάου’, στα οποία εξαντλούνται τα ελληνικά των γυάλινων ανθρώπων της τηλεόρασης.

(Αισθητική και γλώσσα για να το πω και πιο μεγαλίστικα. Δύο από τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της παράστασης, στα οποία σου συνιστώ να εκθέσεις τα μάτια, τα αυτιά και την ψυχή του παιδιού σου.
Αλλιώς το βλέπω να μεγαλώνει πιστεύοντας ότι ο κόσμος είναι ένας απέραντο ίσιωμα πάνω στο οποίο κινούνται άναρθρες σκιές).

Καφούρα είναι η γυναίκα του κάφρου
Η «Καφούρα» είναι επίσης το ωραιότερο τραγούδι της γεμάτης ωραία τραγούδια παράστασης:
Είτανε στην Πρετόρια μια καφούρα
που γύριζε στο νύχι της σα σβούρα
Σαν επείνασε απ’ τους γύρους
Έφαγε, έφαγε πενήντα τσίρους
Ετούτη η λαιμαργότατη καφούρα
Ενα από τα μεγαλύτερα ατού αυτού του «παιδικού» έργου είναι οι υπέροχες λέξεις που πετάνε γύρω-γύρω σαν πολύχρωμες πεταλούδες.
Λέξεις κομψές, εύηχες, μουσικές.
Λέξεις με χι και φί και μεγάλα «Ρω», με ψηλόλιγνα «Ι» που τσιρίζουν, όταν υπάρχει ανάγκη, και με κάτι κοντράλτο ωμέγα που πιάνουνε βάθη ωκεανού.
Λέξεις που «ρονρονίζουν», κάνουν «χρρρ» και «σειειείστροοο». Λέξεις που φωνάζουν «ου» και «Αα!» και ζουζουνίζουν σαν φτερωτά που μόλις πετάνε πάνω από κούπα γεμάτη χρυσό μέλι.
Λέξεις ελληνίδες, αρχόντισσες, γραμμένες δια χειρός Γιώργου Σεφέρη με μεγάλη τέχνη και ακόμη μεγαλύτερη αγάπη για την κάθε μια.
Στη σκηνή της Αθηναϊδας κάθε Κυριακή μεσημέρι παραδίδονται μαθήματα ωραίων ελληνικών.

Να μην ξεχάσω να βάλω κι ένα άριστα δέκα στο υπέροχα σχεδιασμένο πρόγραμμα του έργου, το οποίο σου συνιστώ να αγοράσεις και να κρατήσεις στη βιβλιοθήκη σου.

Ολοι εμπρός γραμμή στο Βοτανικό...
«Κορίτσια, αγόρια, μαμάδες και μπαμπάδες
Εχει καινούργιο έργο παιδικό
Σερβίρονται και λουκουμάδες
Ποιήματα Σεφέρη
Όσοι ανθρώποι, τόσα μέρη»
Πρωταγωνιστούν μεταξύ άλλων:
Μια κυρία απ’ το Κόνγκο που ‘παιζαν τα δάχτυλά της μ’ ένα φιόγκο (αλλά χάθηκε μέσα στο λόγγο), μια κοπέλα από τη Σάμο που έχωσε το δεξί της μεσ’ στην άμμο (και με τ’ άλλο της το χέρι εκρατούσε ένα αστέρι), μία γριά απ’ το Λασίθι που κατάπιε ένα ρεβύθι, ο Γιώργος από το Βοτανικό που μόνο λουκουμάδες παίρνει γιατρικό, δύο πιάνα (με αντίστοιχους εξαιρετικούς πιανίστες), μία κιθάρα που παίζει ο Στέλιος, διάφορα μικρά κρουστά και οι πιο παράξενοι κάτοικοι του πλανήτη.
Ενας ουρανός ολόκληρος δηλαδή.


Τελικά αξίζει να πάω;
Την άλλη Κυριακή το μεσημέρι θα είσαι εκεί.
Γιατί κάθε Κυριακή μεσημέρι φεύγει μαγικό ιπτάμενο καράβι από την Αθηναΐδα που ταξιδεύει τους ανθρώπους στα πιο πολύχρωμα και εξωτικά μέρη:
Από την Ταγγέρη μέχρι το μέσα βαθύ κόκκινο των λουλουδιών.
Από του Κόνγκο τον πιο καταπράσινο Λόγγο μέχρι τα πιο ηχηρά χάδια που έχω ακούσει φέτος.
Κι από τα Ιεροσόλυμα μέχρι το «θαυματουργό σινάπι που δυναμώνει την αγάπη».
Θα πας επίσης διότι στο τέλος αυτό το πρόγραμμα σε κερνάει κι από ένα λουκουμά (από τα αρώματα των λέξεων μετά από μία ώρα έχεις μια πείνα μεγάλη σαν ουρά αταξίδευτης γοργόνας).

Ενα γράμμα του Γιώργου Σεφέρη
Ο Σεφέρης έγραψε τα ποιήματα που ακούγονται εδώ κάπου μέσα στην κατοχή για την προγονή του.
Αντιγράφω από το πρόγραμμα ένα σχετικό γράμμα του Έλληνα ποιητή:
Λονδίνο 29 Νοεμβρίου 1961

Αγαπητό μου Μαντζουρανάκι,
Χτες η Μαντζουράνα (η γιαγιά) μου έφερε μια ωραία ζωγραφική που μας έστειλες. Μου άρεσε τόσο πολύ που θα ήθελα να ήμουνα κι εγώ εκεί μέσα, να τρέχω και να τραγουδώ σ’ εκείνο το δρόμο που έφτιαξες και να ήσουν κι εσύ μαζί μου να παίζαμε και να λέγαμε αστεία.

Πολύ μου άρεσε ακόμη γιατί ένα μικρό-μικρό πουλάκι, πιο μικρό από τη μύτη του μολυβιού αυτού που σου γράφω, πήγε και τρύπωσε μέσα στη ζωγραφιά σου, και άμα είμαι καλός αρχίζει ένα θαυμάσιο κελάιδημα.
Τώρα αυτό που σου λέω θα πουν οι άλλοι, οι μεγάλοι, πως είναι μπούρδες.
Πώς να κάνω να τους δείξω πως δεν είναι;
Αλλά δεν πειράζει, πάντα οι άνθρωποι μου λένε πως λέω μπούρδες.
Επειτα όμως άμα περάσει καιρός κάνουν ένα «χα!» όπως ο γάιδαρος και λένε: αλήθεια μας έλεγες!

Ετσι πιστεύω πως θα γίνει και μ’ αυτό το μικρούτσικο πουλάκι που σου έλεγα, και για τα ποιήματα με τις ζωγραφιές που έδωσα στη μαμά σου πριν ακόμα γεννηθείς.
Τώρα μαθαίνω πως τις κρατάς εσύ και πως τις κάνεις γούστο. Χαίρομαι.
Να ‘σαι καλά.
Γιώργος

Μίνι Σπείρα σε μεγάλες διαδρομές
Παίζουν και να τραγουδούν οι:
1. Παρθένα Χοροζίδου:
Η μεγάλη κωμική ηθοποιός δεν επιτρέπει σε κανένα μάτι να στρέψει το βλέμμα του αλλού.
Και η Παρθένα κρατάει τα μάτια καρφωμένα πάνω της επί μία ώρα ακριβώς.
Τρώει άπειρα ρεβύθια πετώντας τα στον αέρα και στριφογυρίζει τα μάτια κάθε φορά που τα πιάνα παίζουν μια μελωδία για να χορέψουν τα φώτα αγκαλιά.
2. Χρήστος Μουστάκας:
Αυτός ο γίγαντας με το πονηρό μάτι γεννήθηκε για να παίζει σαν παιδί.
Απαιχτο, επικοινωνιακό, αστείο, δοσμένο και χαρούμενο παιδί, με όλες τις σκανταλιές στις μούτες και όλες τις απορίες ορθάνοιχτες στα μάτια.
3. Βικτωρία Ταγκούλη:
Η Βικτωρία άγγελος, η Βικτωρία γοργόνα, η Βικτωρία με τη σοπράνο φωνή και το χαμόγελο που μπορεί να κάνει και ήλιο ν’ ανατείλει μέσ’ στη μέση του θεάτρου, είναι το κορίτσι που κλέβει τις καρδιές των παιδιών.
4. Ελεάνα Καραντινού:
«ΒΡΑΖΙΛΙΑ: Βράζει Ηλία στο τσουκάλι
το σινάπι που ‘χα βάλει;»
Πληθωρική, ψηλή και αφράτη, η Ελεάνα με τα κόκκινα τριαντάφυλλα στο φόρεμα και το τεράστιο κόκκινο καπέλο. Η Ελεάνα που ό,τι και να τη ρωτήσεις ξέρει να σου απαντήσει.
5. Στέλιος Καρπαθάκης: εξαιρετική φιγούρα και πολύ αστείος ως «αυστηρή μαμά» που μπαίνει ξαφνικά για να βάλει «τάξη» στην τέλεια φασαρία που κάνουν τα άτακτα παιδιά της Σπείρας. Ψηλός, καλλίφωνος, και γοητευτικότατος.

Ιδέα, διδασκαλία θεάματος - Σκηνοθεσία:
Σταμάτης Κραουνάκης
Ομάδα επεξεργασίας έργου:
Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Κανελλόπουλος, Χρίστος Θεοδώρου, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Χρήστος Μουστάκας, Δήμητρα Σταυροπούλου
Μουσική:
Χρίστος Θεοδώρου, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, Σταμάτης Κραουνάκης
Κείμενα και νέοι στίχοι:
Σταμάτης Κραουνάκης, Χρήστος Κανελλόπουλος
Σκηνικά κοστούμια:
Τάκης Χατούπης
Φωτισμοί:
Κατερίνα Μαραγκουδάκη
Πιάνο:
Χρίστος Θεοδώρου, Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Κίνηση:
Φρόσω Κόρρου
Επιμέλεια ήχου:
Δημήτρης Μαλέγκας
Σχεδιασμός (του εξαιρετικού προγράμματος):
Πέτρος Παράσχης & Τάκης Χατούπης


Γεωργία Λαιμού.
Ησουν κι εσύ εκεί; Πες μου τι είδες μ' ένα mail...: [email protected]