Δεν είμαστε. Εννοώ πως είμαστε περισσότερο, νομίζω, σαν αδέρφια. Μερικές φορές αυτό λειτουργεί και μερικές όχι. Είμαστε μαζί εδώ και 30 χρόνια. Επειτα από όλον αυτόν τον καιρό, αυτό που έχει τη μεγαλύτερη σημασία είναι τι δίνει ο καθένας στο σύνολο. Πολλές φορές αναρωτιέμαι μήπως έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που δεν έχει παραπέρα.

Αν, τελικά, υπάρχει λόγος να συνεχίσουμε να κάνουμε τα πράγματα που κάνουμε. Αυτές είναι οι ερωτήσεις που κάνουμε στον εαυτό μας κάθε φορά που ξεκινάμε να φτιάξουμε έναν καινούριο δίσκο. Και είναι χρήσιμο γιατί κάθε πρότζεκτ απαιτεί από όλους μας να αφιερώσουμε πολύ χρόνο μακριά από τους φίλους και τις οικογένειές μας. Είναι κάτι που αναπόφευκτα σκεφτόμαστε ύστερα από τόσα χρόνια. Δεν είναι εύκολο.

Απ’ ό,τι φαίνεται, όμως, αυτός ο δεσμός μεταξύ σας αντέχει ακόμη.

Ναι, γιατί τελικά αυτό που έχει σημασία κάθε φορά είναι η μουσική και αυτό που μπορείς να δημιουργήσεις ως σύνολο. Αν είσαι σε ένα γκρουπ και έχεις αποφασίσει συνειδητά να είσαι μέλος του, πρέπει να μάθεις να μοιράζεσαι. Πολλές φορές οι ιδέες σου είναι διαφορετικές από των υπολοίπων και όλα μοιάζουν δύσκολα. Αλλά πρέπει να ξέρεις να συμβιβάζεσαι, διαφορετικά δεν έχει κανένα νόημα να βρίσκεσαι σε ένα γκρουπ. Αν δεν είσαι διατεθειμένος να συνεισφέρεις σε μια σχέση, τότε δεν υπάρχει λόγος να τη διατηρείς.

Οταν βρίσκεσαι στη σκηνή, βγαίνεις από τον εαυτό σου ή βρίσκεσαι σε μια κατάσταση ολοκληρωτικής συνειδητοποίησης;

Νομίζω πως αυτό που συμβαίνει είναι ότι περισσότερο «βουτάς» στον εαυτό σου παρά βγαίνεις από αυτόν. Κοιτάς μέσα σου και αναζητάς το πιο δημιουργικό σου κομμάτι προκειμένου να αντλήσεις τη δύναμη που απαιτεί μια συναυλία. Χρειάζεται πολλή ενέργεια να τραγουδήσεις ζωντανά μπροστά σε 20.000 κόσμο!

Ή 50.000 κόσμο, όπως στην τελευταία περιοδεία.

Ναι, είναι η περιοδεία των σταδίων. Ολο αυτό το μέγεθος και το πλήθος που συρρέει σε ένα μέρος για να διασκεδάσει και να γιορτάσει μαζί σου όλο αυτό που συμβαίνει. Δεν υπάρχει καλύτερη επιβράβευση. Είναι ένα συναίσθημα που δεν μπορείς να το περιγράψεις εκτός αν βρίσκεσαι εκεί. Οι περισσότεροι από τους φανατικούς μας φίλους ξέρουν ακριβώς τι εννοώ.

Μοιάζει δύσκολο να βρίσκεσαι σε μια σκηνή μπροστά σε ένα τόσο μεγάλο πλήθος και να μη νιώθεις το «εγώ» σου να φουσκώνει.

Ετσι κι αλλιώς, χρειάζεται να είσαι εγωιστής για να βρεθείς εξαρχής στη σκηνή. Διαφορετικά θα ήταν αδύνατον. Η απόφαση του να συμμετάσχεις σε ένα γκρουπ προϋποθέτει πως έχεις ένα «εγώ» που πιστεύει ότι είσαι καλός σε κάτι. Το ίδιο «εγώ» ωστόσο μπορεί να είναι καταστροφικό.

Από τη μία, λες πως για να βγεις στη σκηνή χρειάζεται ενισχυμένο «εγώ», αλλά από την άλλη δεν κατάφερες για πολλά χρόνια να γράψεις τη δική σου μουσική.

Αυτό είναι διαφορετικό. Το να φτιάξεις ένα τραγούδι είναι κάτι τελείως διαφορετικό από το να εμφανιστείς σε ένα στάδιο μπροστά σε ένα πλήθος. Ενα τραγούδι ξεκινά από κάτι προσωπικό και συναισθηματικό. Το ένα είναι μια παράσταση. Το να γράφεις μουσική δεν είναι παράσταση∙ είναι τέχνη.

Ναι, αλλά το να γράφεις μουσική απαιτεί από εσένα αυτοπεποίθηση.

Ναι, αλλά αυτό είναι διαφορετικό από το «εγώ».

Νιώθεις λίγο άβολα με τις συνεντεύξεις;

Ξέρεις... Με έχουν ρωτήσει χιλιάδες ηλίθιες ερωτήσεις όλα αυτά τα χρόνια. Για να είμαι ειλικρινής, το να μιλάς για τις δημιουργίες σου είναι γελοίο. Είτε σου αρέσει η μουσική είτε όχι. Βέβαια, φαντάζομαι ότι οι άνθρωποι ενδιαφέρονται να μάθουν τους λόγους για τους οποίους δημιούργησες κάτι. Αλλά υπάρχουν στιγμές που ασφυκτιώ όταν πρέπει να εξηγήσω... Οταν είσαι σε ένα γκρουπ, κάνεις συμβιβασμούς και τον περισσότερο καιρό όλα είναι ήρεμα και καλά. Οταν, όμως, έρχεται η ώρα των συνεντεύξεων, ομολογώ πως είναι το σημείο που μου αρέσει λιγότερο στη δημιουργία ενός καινούριου δίσκου.

Αν συγκρίνεις τη σημερινή κατάσταση με την εποχή που ξεκινούσατε με τους Depeche Mode, θεωρείς ότι είναι πιο εύκολο τώρα να έχεις ένα συγκρότημα και να προωθείς τη μουσική σου μέσω του ίντερνετ;

Νομίζω ότι είναι πιο δύσκολο σήμερα, γιατί το κοινό έχει συνηθίσει να προσπερνάει γρήγορα τα πράγματα. Ολα κινούνται πιο γρήγορα. Ζούμε σε μια εποχή στην οποία οι πληροφορίες συσσωρεύονται από παντού. Δεν μεγάλωσα έτσι. Στην εποχή μου όταν χτυπούσε το τηλέφωνο και δεν το απαντούσες, αυτό συνέχιζε να χτυπάει. Υπήρχε μια ασφάλεια σε αυτό.

Ποια ήταν η εμπειρία σου από τα χρόνια που έζησες στην Αμερική;

Μου έκανε καλό, ειδικά αυτός ο τελευταίος χρόνος. Ανανέωσε την εμπιστοσύνη μου στη δημοκρατία. Εζησα εκεί όλα τα χρόνια του Τζορτζ Μπους του νεότερου και ήταν κάτι που δεν περιγράφεται. Ταξιδεύοντας σε όλον τον κόσμο μπορούσες να δεις την επίδραση που είχε ένας μόνον άνθρωπος στον υπόλοιπο πλανήτη. Υπήρξαν στιγμές που το να ζεις στην Αμερική ήταν αφόρητο. Βέβαια, ζούσα στη Νέα Υόρκη και είμαι σίγουρος πως όλοι οι Νεοϋορκέζοι θα σου πουν πως η Νέα Υόρκη δεν μοιάζει με την υπόλοιπη Αμερική.

Νόμιζα πως ζούσες στο Λος Αντζελες.

Εζησα για έξι χρόνια. Αλλά στη Νέα Υόρκη ζω τα τελευταία 12 χρόνια. Είναι πολύς καιρός.

Είναι σαν το Λονδίνο. Το Λονδίνο δεν μοιάζει με την υπόλοιπη Μ. Βρετανία.

Είναι αλήθεια. Αλλά η Νέα Υόρκη αποτελείται από τόσες διαφορετικές εθνικότητες. Τους τελευταίους μήνες με τις προεδρικές εκλογές ήταν υπέροχο να βρίσκεσαι εκεί. Να βιώνεις την αλλαγή και να νιώθεις πως είχε έρθει επιτέλους η ώρα των πολιτών. Κάποια στιγμή όλοι συνειδητοποίησαν πως τα τελευταία τέσσερα χρόνια είχαν, απλά, ψηφίσει τον λάθος άνθρωπο. Αλλά αυτά τα πράγματα συμβαίνουν. Πρέπει να μπλέξουμε άσχημα για να καταλάβουμε ότι έχει φτάσει η στιγμή να αποδράσουμε...

Είναι σχεδόν επιστημονική φαντασία. Πέντε χρόνια πριν κανείς δεν θα μπορούσε να σκεφτεί πως κάποια στιγμή στο μέλλον ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα ήταν μαύρος.

Αυτό εννοώ. Αλλά αυτό είναι η δημοκρατία. Και όχι μόνον ο μαύρος Πρόεδρος, αλλά και η κομβική στιγμή τού να είναι υποψήφιοι για την προεδρία μια γυναίκα και ένα μαύρος. Αυτό ήταν επιστημονική φαντασία.