Είστε από τους λίγους ανθρώπους που έχουν διάρκεια στην τηλεόραση και μάλιστα μέσα από δύο διαφορετικές ιδιότητες -αυτήν του ηθοποιού και αυτήν του παρουσιαστή. Γνωρίζοντας ότι δεν βλέπετε καθόλου τηλεόραση αναρωτιέμαι αν αυτός είναι ο λόγος που έχετε τέτοια διάρκεια...

Για να καταλάβετε τι εννοώ όταν λέω ότι δεν βλέπω τηλεόραση, έχει τύχει να καθόμαστε σε ένα τραπέζι, δίπλα να κάθεται μια κοπέλα, να τη ρωτάω «με τι ασχολείστε» και να πέφτει μούγγα στο τραπέζι...γιατί αυτή η κοπέλα ήταν πρωταγωνίστρια σε σίριαλ που έσκιζε επί δύο χρόνια. Από μικρός δεν έβλεπα τηλεόραση, ήμουν ραδιοφωνικός τύπος. Ακουγα ραδιόφωνο παντού -στο σπίτι, στη μηχανή... Τηλεόραση δεν έβλεπα ποτέ. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να έχει δει λιγότερη τηλεόραση από μένα. Είμαι νευρικός, δεν μπορώ να κάθομαι.

Στο θέατρο θα ανεβάσετε για τρίτη σεζόν το «Φιόρο του Λεβάντε». Ποιος είναι ο μεγαλύτερός σας φόβος όταν βρίσκεστε στη σκηνή;

Φόβος κανένας. Υπάρχει ευδαιμονία πάνω στη σκηνή. Οσοι είναι ηθοποιοί και δεν είναι επαγγελματίες δεν νιώθουν ούτε φόβο, ούτε αγωνία. Εγώ ανεβαίνω στη σκηνή και ξεκουράζομαι. Υπάρχουν άλλοι που λένε «πώς θα παίξω διπλή παράσταση έπειτα από οχτώ ώρες γύρισμα;». Εμένα με ξεκουράζει. Είναι το παιχνίδι μου. Γι’ αυτό και όταν με ρωτάνε «καλά δεν κουράζεστε, είστε βιονικός;»,...απαντώ: «έχετε δει κανένα παιδί να κουράζεται όταν παίζει; Nα λέει ?συγνώμη μαμά, να σταματήσω το παιχνίδι για να διαβάσω...»;

Πώς βλέπετε το θέατρο της «επόμενης ημέρας»;

Διακρίνω λίγο τηλεόραση στο θέατρο. Πολλά θέατρα, τα κεντρικά και τα μεγάλα που εκεί παίζεται το παιχνίδι για τον πολύ κόσμο, έχουν μια τηλεοπτική λογική με την οποία εμείς που είμαστε φανατικοί του θεάτρου διαφωνούμε. Επειδή ο κόσμος έχει εθιστεί στην ευκολία της τηλεόρασης πάει και βλέπει χαζοέργα με σεξουαλικά αστεία. Θεωρώ ότι δεν είναι αυτή η δουλειά του θεάτρου. Μπορεί να κάνει πολύ πιο σπουδαία πράγματα. Και δεν εννοώ κουλτουριάρικα. Εννοώ πράγματα που να έχουν προκύψει από μια δυσκολία. Πώς βλέπεις τον Πατσίνο να μιλάει και λες «καταπληκτικός, μπορώ να το κάνω και εγώ...». Δεν μπορείς όμως. Γιατί το μεγαλείο του είναι ότι αυτό δεν του έχει βγει εύκολα. Του έχει φύγει η ούγια να δουλεύει, και για τον συγκεκριμένο ρόλο και γενικώς, άρα τα πράγματα μόνο όταν προέρχονται από έναν προσωπικό μόχθο, σωματικό ή πνευματικό, αποκτούν αξία, γίνονται ακριβά. Η ευκολία και η αβάσταχτη ελαφρότητα είναι που έχουν μπουκάρει τα τελευταία δέκα χρόνια από την πίσω πόρτα στο θέατρο και δεν μου αρέσει. Βέβαια, το θέατρο αυτό καθαυτόν δεν απειλείται ποτέ γιατί το «καλό» θέατρο είναι το «καλό» θέατρο. Δεν πρέπει να ανησυχεί ποτέ γιατί η ζωντανή σχέση δεν θα πάψει ποτέ να αφορά τους ανθρώπους. Και το θέατρο αυτό είναι η ζωντανή σχέση. Ο κιμάς κόπτεται παρουσία του πελάτου και αυτό είναι πολύ γοητευτικό για τον θεατή.

Αν υπήρχε ο κινηματογράφος με τις συνθήκες που θέλετε, θα μπορούσατε να παίξετε έναν ρόλο που θα ερχόταν κόντρα σε ότι έχετε κάνει μέχρι τώρα, έναν σχιζοφρενή δολοφόνο π.χ.;

Ασφαλώς. Αυτά είναι προκλητικά πράγματα. Οταν έχεις μία θητεία, τα δύσκολα πράγματα σε προκαλούν να κονταροχτυπηθείς με τον εαυτό σου...

Σας προτείνουν, όμως, ρόλους κόντρα στην εικόνα που έχετε δημιουργήσει;

Ενίοτε ναι. Εχω παίξει κάποια πράγματα που «δεν είμαι εγώ». Ρόλους που στην αρχή φαίνεται να μη μου πηγαίνουν τους συζητάω με τους φίλους και τους συνεργάτες μου, «ναι θα το καταφέρω» ή «θέλει δουλειά», μετά τους φέρνω σε τέτοιο λογαριασμό που μου λένε όλοι «αφού ο ρόλος ήταν στα μέτρα σου...»

Είστε κωμικός ηθοποιός;

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχει μία έμφυτη τάση προς τα εκεί. Δεν σας κρύβω ότι τα δύο καλύτερα πράγματα που έχω κάνει δεν ήταν κωμωδίες. Το ένα ήταν σε έργο του Μπρεχτ και το άλλο με τον Βολανάκη στο Εθνικό που δεν είχαν καμία σχέση με κωμωδία. Οπως λένε ότι η καλή μουσική δεν έχει είδος, έτσι και στο θέατρο. Αν είναι ένας πολύ καλός ρόλος κάθεσαι, χτυπιέσαι και βρίσκεις την άκρη. Απλώς θεωρώ ότι μάλλον έχω κάτι έμφυτο προς την κωμωδία.

Οι κωμικοί είναι μελαγχολικοί άνθρωποι;

Αρκετοί. Στο θέατρο, ειδικά οι κωμικοί ρόλοι κρύβουν ανθρώπους που δεν έχουν τρόπο να επικοινωνούν. Οχυρώνονται πίσω από έναν ρόλο και μπορούν να επικοινωνήσουν. Οπως κάνω κι εγώ ως παρουσιαστής στην εκπομπή. Οχυρώνομαι πίσω από τον ρόλο του οικοδεσπότη γιατί δεν είμαι καθόλου έτσι. Στην κωμωδία πολλοί άνθρωποι είναι κατηφείς και μελαγχολικοί. Οπως ο Τσάρλι Τσάπλιν. Μέσα από εκεί όμως δημιουργούσε.

Υπάρχει κάποια στιγμή στη ζωή σας που φοβηθήκατε ότι μπορεί να τα χάσετε όλα αλλά καταφέρατε τελικά να επιβιώσετε;

Στο θέατρο... μπήκα κατά τύχη και για... μια δεκαετία ήμουν... με το ένα πόδι μέσα. Είμαι λίγο αυστηρός με τον εαυτό μου, παρόλο που μου έλεγαν ότι είμαι καλός... Αν δεν ένιωθα ότι μπορώ να το κατακτήσω ήμουν έτοιμος να την κοπανήσω και να κάνω κάτι άλλο. Ημουν λοιπόν για χρόνια υπό δοκιμή. Πώς είναι ένας δόκιμος καλόγερος... Αυτό το εμπόδιο το έβαλα εγώ στον εαυτό μου. Γυρίζοντας λοιπόν από τον στρατό δεν βρήκα δουλειά. Δεν πήγα και ποτέ, για να είμαι ειλικρινής, να χτυπήσω πόρτα για δουλειά. Βέβαια έμαθαν αυτοί που γνώριζα ότι γύρισα, δεν συνέβη τίποτα και είπα «εντάξει, πέρασα πολύ ωραία τέσσερα-πέντε χρόνια», θα δω τώρα τι θα κάνω. Τότε ήρθε ένας συμμαθητής μου, μου είπε ότι ετοιμάζουν ένα έργο σε ένα θεατράκι. Του είπα «μπα, εγώ δεν έχω πια καμία επαφή με το θέατρο». «Ελα, έλα» τελικά πήγα και μάλλον για καλό μου ήταν, γιατί έκανε επιτυχία το έργο. Ετσι ξεκίνησε να γυρνάει πάλι ο μύλος. Αν δεν είχε έρθει εκείνος ο φίλος θα είχα φύγει από το θέατρο.

Οπως σας πάει η ζωή, ακολουθείτε...

Πάντα έτσι έκανα στη ζωή μου. Κάποτε ήμουν στο «Θεσσαλικό», έπαιξα πολύ ωραίους ρόλους, με είδε ο Καρακατσάνης μου πρότεινε πρωταγωνιστικό ρόλο και ήρθα στην Αθήνα. Ολοι οι φίλοι μου, μου έλεγαν «πω, πω ρε μπαγάσα, να σε δει ο Θύμιος ο Καρακατσάνης και να σε πάρει...» και μου έδωσε και πολύ καλά χρήματα που δεν τα δικαιούμουν. Στη δεύτερη πρόβα του είπα ότι δεν μπορώ να έρθω. «Ξέρετε, το κάνω για να περνάω καλά πάνω στη σκηνή, δεν βλέπω αυτήν τη δουλειά ως σκαλοπάτι για να πάρω την επόμενη... Και επειδή στη σκηνή δεν περνάω καλά -υπήρξε μία διαφωνία θεωρητικού επιπέδου- ξέρω ότι δεν θα περάσω καλά». Και έτσι έφυγα και πήγα και κουβάλαγα τενεκέ σε μια οικοδομή στον Περισσό. Ο,τι έρχεται το διαχειρίζομαι. Ούτε προγράμματα, ούτε μεθόδους, ούτε σχέδια, ούτε όνειρα καν.

Υπάρχει τα τελευταία χρόνια στη Δύση η τάση της φιλανθρωπίας. Προέρχεται από καλοσύνη, ενοχές, ανάγκη...

Καταρχάς, δεν θεωρώ δόκιμο τον όρο «φιλάνθρωπος». Θεωρώ ότι είναι θέμα πολιτισμού. Είναι υποχρέωσή μας. Πάλι θα σε θεωρήσω ηλίθιο αν ο διπλανός σου υποφέρει και δεν τον βοηθήσεις. Στερείσαι μιας μεγάλης χαράς. Βλέπεις ότι κάποιος έχει ένα παλάτι και δεν μπορεί να έχει δίπλα του μία παράγκα γιατί δεν ταιριάζει στο πρεστίζ του, αυτό ουσιαστικά θεωρώ έλλειψη πολιτισμού. Μου έχει τύχει στη γειτονιά που μεγάλωσα να σκαρφαλώνω σε μια μάντρα για να μυρίζω την τσίκνα από τα παϊδάκια που έψηναν δίπλα. Αν αυτοί οι άνθρωποι μου έλεγαν έλα να δοκιμάσεις, θα μου είχαν κλείσει μια τρύπα, αλλά δεν το έκαναν. Αρα λοιπόν η φιλανθρωπία είναι καθαρά μια πράξη πολιτισμού, μια στάση πολιτισμού.

Ο άντρας αντέχει πιο εύκολα τη μοναξιά από μια γυναίκα;

Δεν θα το έλεγα. Εγώ ψοφάω να μένω μόνος μου και ο κολλητός μου δεν αντέχει να μένει ούτε ένα λεπτό. Είναι θέμα ανθρώπου.

Ποια στιγμή της ημέρας σας βαριέστε;

Δεν έχω χρόνο να βαρεθώ. Από μικρός είμαι ιδεολόγος τεμπέλης, μου αρέσει πάρα πολύ το καθισιό αλλά δεν το έχω αποδείξει ποτέ. Πρωτοπήγα διακοπές όταν ήμουν 42 χρονών και όταν η γυναίκα μου με ρώτησε «πόσο θα καθίσουμε;» της απάντησα ότι δεν ξέρω. Ολοι οι φίλοι μου έλεγαν ότι θα αντέξω τρεις ημέρες και θα γυρίσω. Σας πληροφορώ ότι κάθισα δυόμισι μήνες και όλη μέρα έπαιζα ρακέτα, τάβλι και διάβαζα. Θα καθόμουν άνετα άλλα δύο χρόνια. Μου αρέσει πολύ το καθισιό αλλά δεν μου έχει προκύψει.

Εχετε βρει το «κλειδί του παραδείσου» στη δική σας ζωή;

Το έχω βρει, είναι το θέατρο. Την πόρτα που ανοίγει δεν έχω βρει ακόμα. Αλλά δοκιμάζω σε διάφορες πόρτες. Δεν νομίζω πώς θα τη βρω, γιατί μόλις βρεις την πόρτα, την ανοίξεις και βρεθείς στον παράδεισο, εκεί αρχίζει η πλήξη.

• Ο Σπύρος Παπαδόπουλος επιστρέφει φέτος στα σίριαλ με το «Κλειδί του Παραδείσου» στον Αντέννα.

ΖΩΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
Photo: ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΖΕΡΒΟΣ
Styling: Φίλιππος Λαχανάς (Smile)
Grooming: Δημήτρα Αλτάνη (Smile)