Μια κωμωδία φτιαγμένη από τα υλικά του δράματος. Στην κόψη του ξυραφιού. Κωμωδία χαρακτηρίζει ο ίδιος ο Στρίντμπεργκ το "παίζοντας με τη Φωτιά", ένα μονόπρακτο άγνωστο στο θεατρόφιλο κοινό, αφού είχε ανέβει μία και μοναδική φορά στη χώρα μας εν έτει 1903! Ευτύχησε να το ανακαλύψει ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος, ο οποίος το παρουσιάζει σε ενδιαφέρουσα, καλαίσθητη, φροντισμένη στο έπακρο παράσταση στο "Θέατρο του Νέου Κόσμου".
Η δράση του έργου πυκνή, πυκνή, διαρκεί όσο και η παράσταση. Στο ογδόντα λεπτά του έργου οι πρωταγωνιστές του προσπαθούν να γεμίσουν τα κενά της ζωής τους, εναλλάσσουν συνεχώς τους ρόλους του θύτη και του θύματος, εξαπατούν και αυταπατώνται, παίζουν με τη φωτιά του έρωτα και στο τέλος καψαλίζονται όλοι.
Μέσα σ' ένα γυάλινο δωμάτιο (το καλαίσθητο σκηνικό, που έκλεψε τις εντυπώσεις, όλο από πλέξι γκλας, φιλοτέχνησε η Εύα Νάθενα), ένα χώρο εκετεθειμένο από παντού, όπου τίποτα δεν είναι κρυπτόν υπό τον ήλιον, τοποθετείται η παράσταση. Οι ήρωες κινούνται και πράττουν και στα κρυφά, φανερά. Ο γυάλινος κόσμος τους ορατός και αόρατος χρειάζεται ένα γερό τράνταγμα για να επαναπροσδιοριστεί. Ο τρίτος άνθρωπος που σπρώχνεται στο παιχνίδι, είναι ο διάμεσος που θα αποκαλύψει την αλήθεια του ζευγαριού.
Το ζευγάρι ζει μία ανικανοποίητη ερωτικά ζωή. Εκείνος ζωγράφος με οικονομική (οικογενειακή) επιφάνεια, πλην, όμως ο ίδιος δεν καταφέρνει να ζήσει από τη δουλειά του. Εκείνη αισθάνεται εγκλωβισμένη μέσα σε μια αποπνικτική ατμόσφαιρα, σε ένα γάμο που δεν την καλύπτει, σε ένα περιβάλλον που την πνίγει, μια πεταλούδα έτοιμη να κάψει τα φτερά της. Όταν εμφανίζεται ο φίλος, η "πρόκληση", για να ταράξει τα νερά, όλοι την αποδέχονται, παίζοντας ο καθένας το δικό του παιχνίδι.
Ο "παίκτης", Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης (ο σύζυγος), οξύς με κυνικό χιούμορ, η Εβελίνα Παπούλια (η σύζυγος) ερωτεύεται αλλά τελικά παραμένει μόνη και ο Άλκης Κούρκουλος (ο φίλος διεκδικεί αλλά αποτυγχάνει). Οι τρεις πρωταγωνιστές κράτησαν μέχρι το τέλος τους ρόλους τους, με συνέπεια και επιδεξιότητα, μια και οι εναλλαγές και οι ψυχολογικές μεταπτώσεις που υφίστανται είναι αρκετές και έντονες, μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα. Σημαντικό είναι ότι δε θύμισαν καθόλου τους τηλεοπτικούς τους εαυτούς, γεγονός που σημαίνει ότι δούλεψαν πολύ και δίχως ευκολίες.
Πολύ καλή η νεαρή Γιώτα Μηλίτση (ανηψιά), στο πνεύμα των ρόλων τους, ο Ηλίας Πετροπουλέας (πατέρας) και η Ράσμη Τσόπελα (μητέρα). Στα συν της παράστασης, μιας παράστασης καλοστημένης, ατμοσφαιρικής και άρτιας αισθητικά και η μουσική της Μαρίας Χριστίνας Κριθαρά, που δεν πρόδωσε στιγμή το κλίμα του έργου. Παράλληλα με την παράσταση, στο "Δώμα" του θεάτρου φιλοξενείται έκθεση με τίτλο "Ο Στρίντμπεργκ στη σκηνή" και θέμα "Θεατρικές φωτογραφίες 1882-2000", παραγωγή του Μουσείου της Στοκχόλμης, σε συνεργασία με το Θέατρο του Νέου Κόσμου.
Αντιγόνη Καράλη